هزار فایل: دانلود نمونه سوالات استخدامی

دانلود فایل, مقاله, مقالات, آموزش, تحقیق, پروژه, پایان نامه,پروپوزال, مرجع, کتاب, منابع, پاورپوینت, ورد, اکسل, پی دی اف,نمونه سوالات استخدامی,خرید کتاب,جزوه آموزشی ,,استخدامی,سوالات استخدامی,پایان نامه,خرید سوال

هزار فایل: دانلود نمونه سوالات استخدامی

دانلود فایل, مقاله, مقالات, آموزش, تحقیق, پروژه, پایان نامه,پروپوزال, مرجع, کتاب, منابع, پاورپوینت, ورد, اکسل, پی دی اف,نمونه سوالات استخدامی,خرید کتاب,جزوه آموزشی ,,استخدامی,سوالات استخدامی,پایان نامه,خرید سوال

تحقیق بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی 180 ص

تحقیق بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی 180 ص

تحقیق-بازشناسی-نمایش-و-هنرهای-نمایشی-180-صلینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 178 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏1: بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی
‏1-1: چیستی هنر نمایش
‏آغاز نمایش در هر سرزمینی را باید در آداب، رسوم و مناسک مذهبی همان قوم و در فعالیت‏‌‏های انسانی برای تنازع بقا جستجو کرد.
‏انسان بدوی برای تسلط‏‌‏یافتن بر محیط زندگانی و برای شناخت و کنترل نیروهای سرکش طبیعت شروع به خلق شخصیتهای جادویی با کمک لباس، گریم و ماسک می‏‌‏کند. چه این انسان می‏‌‏پنداشت که با خلق این شخصیت‏‌‏ها و اجرای مراسم سحر و جادو می‏‌‏تواند بر جادوگران و گیاهان تأثیر نهد و آنها را در خدمت خود گیرد.
‏از سوی دیگر، انسان بدوی که در بیان افکار و عواطف خود ناتوان بود حرکت را به کمک طلبیده و از طریق حرکات موزون سعی در بیان افکار و عواطف خود کرد و برای درک لذت و به عنوان نیایش و سخن گفتن با خدایان خود شروع به انجام حرکات موزون (رقص) می‏‌‏کند.
‏بنابراین اولین هنرهای نمایشی در درون همین مراسم جادویی و حرکات موزون است که شکل می‏‌‏گیرد.
‏آئین و مراسم جادویی که اولین هسته‏‌‏های نمایشی را در درون خود پرورش می‏‌‏دهند، روش تعلیم بودند، زیرا مشخصه جامعه ابتدایی نداشتن زبان نوشتاری است و اجرای آیین و مراسم جادویی وسیله‏‌‏ای برای انتقال دانش و سنن یک قوم به نسلهای بعدی است. آئین برای مهارکردن حوادث احتمالی آینده اجرا می‏‌‏شود.
‏آئین و مراسم جادویی که گفتیم ریشه‏‌‏های تئاتر اند غالباً برای بزرگداشت نیروی فوق طبیعی، پیروزی در شکار یا جنگ، گذشته یک قوم و یک قهرمان به کار می‏‌‏روند.
‏آئین‏‌‏ها می‏‌‏توانند سرگرم کننده و لذت بخش باشد پیدا است غالب این عملکردها را می‏‌‏توان با درجات و روشهای متنوع و گوناگونی در تئاتر نیز به کار می‏‌‏گرفت لذا می‏‌‏توان به این نتیجه رسید که آئین‏‌‏های بدوی و تئاتری که ما می‏‌‏شناسیم به وضوح با هم مربوطند.
‏آئین‏‌‏ها و تئاتر از عوامل اساسی مشابهی استفاده می‏‌‏کنند: موسیقی، حرکات موزون (رقص)، گفتار، لباس اجراکنندگان، تماشاگران و صحنه.
‏1
‏1: بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی
‏1-1: چیستی هنر نمایش
‏آغاز نمایش در هر سرزمینی را باید در آداب، رسوم و مناسک مذهبی همان قوم و در فعالیت‏‌‏های انسانی برای تنازع بقا جستجو کرد.
‏انسان بدوی برای تسلط‏‌‏یافتن بر محیط زندگانی و برای شناخت و کنترل نیروهای سرکش طبیعت شروع به خلق شخصیتهای جادویی با کمک لباس، گریم و ماسک می‏‌‏کند. چه این انسان می‏‌‏پنداشت که با خلق این شخصیت‏‌‏ها و اجرای مراسم سحر و جادو می‏‌‏تواند بر جادوگران و گیاهان تأثیر نهد و آنها را در خدمت خود گیرد.
‏از سوی دیگر، انسان بدوی که در بیان افکار و عواطف خود ناتوان بود حرکت را به کمک طلبیده و از طریق حرکات موزون سعی در بیان افکار و عواطف خود کرد و برای درک لذت و به عنوان نیایش و سخن گفتن با خدایان خود شروع به انجام حرکات موزون (رقص) می‏‌‏کند.
‏بنابراین اولین هنرهای نمایشی در درون همین مراسم جادویی و حرکات موزون است که شکل می‏‌‏گیرد.
‏آئین و مراسم جادویی که اولین هسته‏‌‏های نمایشی را در درون خود پرورش می‏‌‏دهند، روش تعلیم بودند، زیرا مشخصه جامعه ابتدایی نداشتن زبان نوشتاری است و اجرای آیین و مراسم جادویی وسیله‏‌‏ای برای انتقال دانش و سنن یک قوم به نسلهای بعدی است. آئین برای مهارکردن حوادث احتمالی آینده اجرا می‏‌‏شود.
‏آئین و مراسم جادویی که گفتیم ریشه‏‌‏های تئاتر اند غالباً برای بزرگداشت نیروی فوق طبیعی، پیروزی در شکار یا جنگ، گذشته یک قوم و یک قهرمان به کار می‏‌‏روند.
‏آئین‏‌‏ها می‏‌‏توانند سرگرم کننده و لذت بخش باشد پیدا است غالب این عملکردها را می‏‌‏توان با درجات و روشهای متنوع و گوناگونی در تئاتر نیز به کار می‏‌‏گرفت لذا می‏‌‏توان به این نتیجه رسید که آئین‏‌‏های بدوی و تئاتری که ما می‏‌‏شناسیم به وضوح با هم مربوطند.
‏آئین‏‌‏ها و تئاتر از عوامل اساسی مشابهی استفاده می‏‌‏کنند: موسیقی، حرکات موزون (رقص)، گفتار، لباس اجراکنندگان، تماشاگران و صحنه.
‏2
‏گاه تئاتر و آئین در هم ادغام شده‏‌‏اند، اما در جوامع پیشرفته هر یک کارکرد معین خود را دارند. اگر چه باید گفت که مرز میان این دو، همیشه به دقت روشن نیست.
‏در اکثر آئین‏‌‏نامه‏‌‏های ابتدایی بهره‏‌‏گیری از رقصهای پانتومیم به همراه موسیقی ضربی ضروری است و گاه صدای آوازی نیز ضرورت می‏‌‏یابد. گفتار و دیالوگ در آئین‏‌‏ها از ضرورت کمتری برخوردارند، اما گریم و لباس از وسایل اصلی اجرای آئین به شمار می‏‌‏آیند. یکی از پیشکسوتان و یا روحانیان تمرین سختی را برای اداره حسن اجرای آئین به کار می‏‌‏گیرد که کاملاً با کارگردانی تئاتر قابل مقایسه است ‏«‏مکان اجرا‏»‏. و اگر تماشاگری وجود داشته باشد ‏«‏تالار نمایش‏»‏ نیز از ضروریات به شمار می‏‌‏روند. تنظیم فضای اجرای آئین بسیار متنوع است گاه مکانی دایره‏‌‏ مانند برگزیده می‏‌‏شود که توسط تماشاگران احاطه می‏‌‏گردد و گاه صحنه‏‌‏ای در نظر گرفته می‏‌‏شود که پس زمینه آن را با گونی رنگ شده یا با قابی از پارچه می‏‌‏پوشانند و تماشاگران در سه سوی صحنه می‏‌‏نشینند، یا می‏‌‏ایستند و گاه فضایی باز به عنوان پس زمینه مورد استفاده قرار می‏‌‏گیرد مثل کنار دریا، بنابر آنچه آمد، آیا هیچ تفاوت قابل ملاحظه‏‌‏ای میان مراسم آئینی و تئاتر وجود ندارد؟ برخی محققان هنوز خط فاصل روشنی بین این دو می‏‌‏کشند، در حالی که بعضی معتقدند تفاوته‏ا آن قدر ناچیز است که اکثر آئین‏‌‏ها را باید جزئی از تاریخ تئاتر به شمار آورد. ‏البته این اختلاف نظرها را نمی‏‌‏توان حل کرد اما شاید بتوان با توجه به بعضی فرضیه‏‌‏های بنیادی زمینه اختلاف را کاهش داد. اول آنکه ذهن انسان نمی‏‌‏تواند آشوب را تحمل کند. بنابراین جستجوی نظم و پرسش علت چیزها امری است ابدی. (جهان چگونه بوجود آمد؟ چرا پدیده‏‌‏های طبیعی رخ می‏‌‏دهند یا تکرار می‏‌‏شوند، عمل و عکس‏‌‏العمل‏‌‏ انسان‏‌‏ها ناشی از چیست؟) از درون این پرسش‏‌‏ها، در هر عصری انسان مفاهیمی را در مورد رابطه خود با خدایان، با جهان، با جامعه و با خویشتن تنظیم و قاعده‏‌‏بندی می‏‌‏کند.
‏دوم اینکه انسان مذهب، علم نهادی سیاسی و اجتماعی و هنر خود را از طریق این مفاهیم شکل می‏‌‏دهد. سوم اینکه، تئاتر در هر عصری اعتقادات رایج همان عصر را درباره انسان و جایگاه او در جهان وجامعه منعکس می‏‌‏کند. اگر این فرضیه‏‌‏ها را بپذیریم، چنین می‏‌‏نماید که در آغاز فعالیتهای تئاتری از طریق آئین‏‌‏ها بوجود آمدند. زیرا در آن هنگام آئین
‏3
‏‌‏ها اولین وسایلی بودند تا مردم توسط آنها نقطه‏‌‏نظرهای خویش را درباره خود و جهان قاعده‏‌‏بندی کنند.
‏در سده چهارم قبل از میلاد، ارسطو گفت انسان به حسب طبیعت خود جانوری مقلد است و از تقلید کردن از اشخاص، چیزها و حرکات دیگران و نیز از تماشای تقلید لذت می‏‌‏برد. در سده بیستم عده‏‌‏ای روانشناسان اظهار کردند انسان دارای استعداد خیال‏‌‏پردازی است و از این طریق می‏‌‏کوشد واقعیت بیرونی را مناسب حال خود و آنچنانکه در زندگی روزمره با آن برخورد می‏‌‏کند بازسازی کند از این رو تئاتر به انسان امکان می‏‌‏دهد تا اضطرابها و ترسهای خود را عینیت ببخشد تا بتواند با آنها برخورد کند یا امیدها و رویاهایش را یابد. همچنین وسیله‏‌‏ای می‏‌‏شود که انسان توسط آن جهان خود را تعریف کند یا از طریق آن از واقعیتها‏‌‏ی تلخ بگریزد.
‏اما نه غریزه مقلد انسان، نه میل وافر برای خیال‏‌‏پردازی هیچ‏‌‏یک ما را به تئاتر راهبر نخواهد شد. پس توضیح بیشتری لازم است. شاید بتوان گفت یکی از شرایط ضروری برای پیدایش تئاتر فراهم آمدن درک نسبتاً پیچیده‏‌‏ای از جهان است که در آن امکان داشتن نظر گاه عینی و بیطرفانه از مسائل انسانی وجود داشته باشد. مثلاً یکی از علائم این فرا یافت، ظهور یا بروز یک برخورد کمدی با مسائل است، زیرا برای آنکه در راه خیر و سعادت مردم از معیارهای جدی صرفنظر کرده و معیارهای مضحک را برگزینیم، نیاز به بینشی عینی و بی‏‌‏طرفانه داریم. علامت دیگر، گسترش حسن زیبایی شناختی است. مثلاً هنگامی که فرا یافت‏‌‏های انسان از جهان خود تغییر می‏‌‏کند، اغلب از اجرای آئین و توسل به اسطوره‏‌‏ها برای رسیدن به خوشبختی صرفنظر می‏‌‏کند. در این حال طبعاً تا مدتی آئین را تنها به عنوان بخشی از برنامه‏‌‏های سنتی و آموزشی خود حفظ می‏‌‏کند سرانجام به این نتیجه می‏‌‏رسد که این داستانها و متنهای نمایشی را تنها به خاطر کیفیتهای زیبایی شناسی ارزیابی کند، و نه به خاطر ارزش مذهبی یا اجتماعی آنها. دو شرط دیگر نیز، که مربوط به حس زیبایی شناسی، دارای اهمیت‏‌‏اند: پیدا شدن اشخاصی که می توانند عناصری تئاتری را به تجربه‏‌‏هایی متعالی و فراتر بدل کنند و جامعه‏‌‏ای که قادر باشد ارزش تئاتر را به عنوان فعالیتی مستقل و ویژه بپذیرید. چرا که تئاتر آموزش می‏‌‏دهد، ارشاد می‏‌‏کند و سرگرم می‏‌‏کند و نیز در راه کشف جهان و انسان و الهام بخشیدن به تماشاگران گام برمی

 

دانلود فایل

مقاله هنر نمایش وشبیه

مقاله هنر نمایش وشبیه
دسته بندی تاریخ و ادبیات
بازدید ها 30
فرمت فایل doc
حجم فایل 13 کیلو بایت
تعداد صفحات فایل 14
مقاله هنر نمایش وشبیه

فروشنده فایل

کد کاربری 4152
کاربر

*مقاله هنر نمایش وشبیه*


دین، هنر نمایش و شبیه در طول دوره هاى مختلف تاریخى زندگى بشر با هم ارتباط نزدیکى داشته اند. ارتباطى که گاه (در آیین هاى اساطیرى چون آیین قربانى، طلب باران و ...) و گاه رابطه اى صورى بوده است. در اندیشه اساطیرى، انسان با آیین زمان خطى را مى شکست و با باز تولید و شبیه سازى اعمال خدایان (که اغلب با اعمال نمایشى همراه بوده است) با خدایان در زمان ازلى و خواستگاهى هم عصر شده فارغ از زمان نامقدس حال، به سرمنشأ کائنات مى پیوست.

قرآن کریم سرآغاز و مطلع ادبیات و تحقیقات ادبى، دینى ـ اسلامى است. در سال هاى اخیر (مخصوصاً قرن بیستم) بررسى مؤلفه هاى هنرى و ادبى این کتاب آسمانى در حوزه تفسیر و دیگر حوزه ها مورد توجه هر چه بیشتر متفکران قرارگرفته است. این بررسى ها راه را براى شناخت بیشتر قرآن کریم و آشکار شدن جنبه هاى پنهان ادبى آن، که هم راهنمایى است براى فعالان هنر و ادبیات در حوزه هاى تخصصى مختلف و هم راهى براى شناخت بیشتر این معجزه الهى تمامى اعصار براى دوستداران چشمه بیکران علوم قرآنى فراهم کرده است.

قرآن کریم ، نقطه اشتراک تمامى مذاهب اسلامى هم در شیوه بیانى خود (در قصص) و هم در فضاسازى ها و تصویرسازى هاى خود، زبان و شیوه بیان دراماتیک را در خدمت خود قرار مى دهد. شیوه بیانى که در بسیارى موارد فراتر از زبان معمول قدرت نفوذ و تأثیرگذارى زیادى روى مخاطب و دعوت او به سوى خدا را دارد. متأسفانه، تاکنون در این حوزه (بررسى جنبه هاى نمایشى در قرآن کریم ) چه در ایران و چه در دیگر ممالک اسلامى جدى صورت نگرفته است. شاید این تفکر که نمایش و سینما هنرى غربى بوده و اسلامى نیستند، تأثیر بسزایى در دست کم گرفته شدن این موضوع از سوى متفکران مسلمان داشته است. درحالى که قرآن کریم و هنرهاى نمایشى مى توانند ارتباطى دو سویه با هم داشته باشند؛ هنر هم مى تواند در خدمت بیان مضامین قرآنى و الهى قرار گیرد و هم از منبع بى پایان ادبى و هنرى قرآن کریم خود را غنى کند.

«هر کثرتى، چه کثرت متناهى باشد، چه غیر متناهى، از وحدت (ساختمایه) آغاز مى شود. (ابوعلى سینا، ،۱۳۷۹ ص۱۷) و «اگر تماشاگان (تئاتر به معناى نمایشنامه و نمایش) کثرت (سیستم) انگاشته شوند، چنین به اصطلاح ـ «کثرتى» از وحدت آغاز مى شود و «وحدت» به تأویل نگارنده در مناسبت با نمایشنامه و نمایش، چیزى چون ساختمایه (عنصر تشکیل دهنده) است.» (ناظرزاده کرمانى، ،۱۳۸۳ ص ۷۲)

بررسى و واکاوى ساختمایه هاى هنر نمایش نخستین بار در سده چهارم پیش از میلاد و در «نظریه ادبى» (بوطیقاى) ارسطو صورت گرفت. ارسطو ساختمایه هاى هنر نمایش را به شش دسته تقسیم بندى کرد: «در هر تراژدى، صحنه آرایى، اخلاق (شخصیت)، داستان، گفتار، آواز و فکر (اندیشه) موجود است.»

(ارسطو، ،۱۳۳۷ ص۷۱) این تقسیم بندى تا سالیان طولانى مورد استفاده در نقد ادبى و نمایش بوده است. نظریه پردازان حوزه نمایش، ساختمایه هاى نمایش و نمایشنامه را در دسته بندى هاى متفاوتى تقسیم بندى کرده اند. «بنتلى» (۱۹۶۷ م) (Bentely) ساختمایه هاى نمایشنامه را در ۵ دسته تقسیم بندى مى کند: نقشه داستانى، شخصیت، گفتاشنود، بن اندیشه و ویژگى هاى نمایشى. (استییان) (۱۹۶۰ م) (styan) ، دیگر محقق تئاتر تعداد این ساختمایه ها را در ۳ دسته خلاصه مى کند: گفتاشنود، معنى آفرینى و تأثیرگذارى هاى متغیر. «ناظرزاده» نیز در تقسیم بندى خود هنر نمایش را داراى ۸ ساختمایه، اصلى مى داند: نهاد مایه، بن اندیشه، نقشه داستانى، شخصیت پردازى، گفتاشنود، زمان ـ مکان، فضا ـ حالت و قراردادهاى تماشاگانى.


مقاله نگاهی اجمالی به روند انجام وظیفه طنز در نمایش

مقاله نگاهی اجمالی به روند انجام وظیفه طنز در نمایش
دسته بندی تاریخ و ادبیات
بازدید ها 54
فرمت فایل doc
حجم فایل 15 کیلو بایت
تعداد صفحات فایل 6
مقاله نگاهی اجمالی به روند انجام وظیفه طنز در نمایش

فروشنده فایل

کد کاربری 4152
کاربر

*مقاله نگاهی اجمالی به روند انجام وظیفه طنز در نمایش*

نگاهی اجمالی به روند انجام وظیفه جناب طنز در نمایش

اشاره:

حدیث طنز، تبار، انواع و تبعات آن از جمله گفتمان های مکرر تاریخ نمایش و بلکه تاریخ رابطه های تاویلی و معنوی انسان بوده و خواهد بود. در وادی نمایش همیشه طنز جایگاه والایی در تبیین آن بخش از ناگفته های درونی انسانها داشته است. هرچند که گاهی طنز، این ظرفیت تبیینی والا هم همچون سایر پدیده های هنری و ذوقی، توسط مغرضان و کژاندیشان و بی­خردان به بیراهه های هزل و هجو کشانده شده است و خاصه در عرصه نمایش، شماری اندیشه های ناپاک به غرضی و مرضی وارد شد و اگرچه برخی از سران نظامهای سیاسی اجتماعی ضد بشری ناکارآمدی و نزول و تقلیل آن را – تا مرز صرف خنده – در دستور کارخود قرار دادند و به طریقی این ظرف بلورین تبیین­گر را بر حسب خواست تموج حوض درون خود آلودند، ولی طبایع والای انسانی در عرصه نمایش جهانی همیشه طنز را دیده، پسندیده و به عنوان ارزش، پذیرفته و ه کاربسته است.

طنز؛ از منظر ِتاریخ، دومین گونه اصلی نمایش پس از تراژدی [1] است. شفافیت، سادگی بیان و فرجام خوش، مولفه هایی هستند که این نوع از نمایش را از تراژدی جدا می­کند. طنز در نمایش به جای پرداختن به درونمایه­های حماسی و آرمانی به واقعیتهای متعارف زندگی می پردازد و شخصیتهای خود را از میان آدمهای پیرامون ما برمی­گزیند. ریشه های این نمایش به مراسم شادی بخش کوموس[2] در یونان باستان می­رسد که برای گرامیداشت دیونیزوس[3] – اسطوره وجد و شعف و شور برپا می­شده و همگان با ساز و آواز به عیش و نوش می­پرداختند. در این مراسم کهن گروهی از بازیگران مانند موجودات وهمی [4]جامه­های خیالی به تن می­کردند و با صورتکهای غریب[5] از برابر تماشاگران رژه می­رفتند و همزمان به لفاظی های شیرین و بداهه گویی های مستمر می پرداختند تا خاطر تماشاگران را لحظه ای خوش کنند و آنها را از ستم قاعده های قطعیت یافته آپولونی [6]رها سازند.

البته در اصطلاح شناسی واژه های بنیادین هنر نمایش [7] کوموس عبارت است از:

- گفتگوی همراه با موسیقی که میان دو شخصیت یا یک شخصیت و گروه همسرایان در کمدی یونانی در جریان است.

- آخرین صحنه یک نمایش که شخصیتهای متخالف با یکدیگر آشتی می کنند، کشمکش به گره گشایی می انجامد و شخصیتهای نمایش برای برپایی جشن و سور از صحنه خارج می شوند.

به مرور زمان شاعران به عرصه این مناسک یاد شده راه یافتند و کوشیدند تا با ساختن اشعاری مناسب برای این بذله­گویان سهمی در توسع آن داشته باشند.