تحقیق بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی 180 ص

تحقیق بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی 180 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 178 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏1: بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی
‏1-1: چیستی هنر نمایش
‏آغاز نمایش در هر سرزمینی را باید در آداب، رسوم و مناسک مذهبی همان قوم و در فعالیت‏‌‏های انسانی برای تنازع بقا جستجو کرد.
‏انسان بدوی برای تسلط‏‌‏یافتن بر محیط زندگانی و برای شناخت و کنترل نیروهای سرکش طبیعت شروع به خلق شخصیتهای جادویی با کمک لباس، گریم و ماسک می‏‌‏کند. چه این انسان می‏‌‏پنداشت که با خلق این شخصیت‏‌‏ها و اجرای مراسم سحر و جادو می‏‌‏تواند بر جادوگران و گیاهان تأثیر نهد و آنها را در خدمت خود گیرد.
‏از سوی دیگر، انسان بدوی که در بیان افکار و عواطف خود ناتوان بود حرکت را به کمک طلبیده و از طریق حرکات موزون سعی در بیان افکار و عواطف خود کرد و برای درک لذت و به عنوان نیایش و سخن گفتن با خدایان خود شروع به انجام حرکات موزون (رقص) می‏‌‏کند.
‏بنابراین اولین هنرهای نمایشی در درون همین مراسم جادویی و حرکات موزون است که شکل می‏‌‏گیرد.
‏آئین و مراسم جادویی که اولین هسته‏‌‏های نمایشی را در درون خود پرورش می‏‌‏دهند، روش تعلیم بودند، زیرا مشخصه جامعه ابتدایی نداشتن زبان نوشتاری است و اجرای آیین و مراسم جادویی وسیله‏‌‏ای برای انتقال دانش و سنن یک قوم به نسلهای بعدی است. آئین برای مهارکردن حوادث احتمالی آینده اجرا می‏‌‏شود.
‏آئین و مراسم جادویی که گفتیم ریشه‏‌‏های تئاتر اند غالباً برای بزرگداشت نیروی فوق طبیعی، پیروزی در شکار یا جنگ، گذشته یک قوم و یک قهرمان به کار می‏‌‏روند.
‏آئین‏‌‏ها می‏‌‏توانند سرگرم کننده و لذت بخش باشد پیدا است غالب این عملکردها را می‏‌‏توان با درجات و روشهای متنوع و گوناگونی در تئاتر نیز به کار می‏‌‏گرفت لذا می‏‌‏توان به این نتیجه رسید که آئین‏‌‏های بدوی و تئاتری که ما می‏‌‏شناسیم به وضوح با هم مربوطند.
‏آئین‏‌‏ها و تئاتر از عوامل اساسی مشابهی استفاده می‏‌‏کنند: موسیقی، حرکات موزون (رقص)، گفتار، لباس اجراکنندگان، تماشاگران و صحنه.
‏1
‏1: بازشناسی نمایش و هنرهای نمایشی
‏1-1: چیستی هنر نمایش
‏آغاز نمایش در هر سرزمینی را باید در آداب، رسوم و مناسک مذهبی همان قوم و در فعالیت‏‌‏های انسانی برای تنازع بقا جستجو کرد.
‏انسان بدوی برای تسلط‏‌‏یافتن بر محیط زندگانی و برای شناخت و کنترل نیروهای سرکش طبیعت شروع به خلق شخصیتهای جادویی با کمک لباس، گریم و ماسک می‏‌‏کند. چه این انسان می‏‌‏پنداشت که با خلق این شخصیت‏‌‏ها و اجرای مراسم سحر و جادو می‏‌‏تواند بر جادوگران و گیاهان تأثیر نهد و آنها را در خدمت خود گیرد.
‏از سوی دیگر، انسان بدوی که در بیان افکار و عواطف خود ناتوان بود حرکت را به کمک طلبیده و از طریق حرکات موزون سعی در بیان افکار و عواطف خود کرد و برای درک لذت و به عنوان نیایش و سخن گفتن با خدایان خود شروع به انجام حرکات موزون (رقص) می‏‌‏کند.
‏بنابراین اولین هنرهای نمایشی در درون همین مراسم جادویی و حرکات موزون است که شکل می‏‌‏گیرد.
‏آئین و مراسم جادویی که اولین هسته‏‌‏های نمایشی را در درون خود پرورش می‏‌‏دهند، روش تعلیم بودند، زیرا مشخصه جامعه ابتدایی نداشتن زبان نوشتاری است و اجرای آیین و مراسم جادویی وسیله‏‌‏ای برای انتقال دانش و سنن یک قوم به نسلهای بعدی است. آئین برای مهارکردن حوادث احتمالی آینده اجرا می‏‌‏شود.
‏آئین و مراسم جادویی که گفتیم ریشه‏‌‏های تئاتر اند غالباً برای بزرگداشت نیروی فوق طبیعی، پیروزی در شکار یا جنگ، گذشته یک قوم و یک قهرمان به کار می‏‌‏روند.
‏آئین‏‌‏ها می‏‌‏توانند سرگرم کننده و لذت بخش باشد پیدا است غالب این عملکردها را می‏‌‏توان با درجات و روشهای متنوع و گوناگونی در تئاتر نیز به کار می‏‌‏گرفت لذا می‏‌‏توان به این نتیجه رسید که آئین‏‌‏های بدوی و تئاتری که ما می‏‌‏شناسیم به وضوح با هم مربوطند.
‏آئین‏‌‏ها و تئاتر از عوامل اساسی مشابهی استفاده می‏‌‏کنند: موسیقی، حرکات موزون (رقص)، گفتار، لباس اجراکنندگان، تماشاگران و صحنه.
‏2
‏گاه تئاتر و آئین در هم ادغام شده‏‌‏اند، اما در جوامع پیشرفته هر یک کارکرد معین خود را دارند. اگر چه باید گفت که مرز میان این دو، همیشه به دقت روشن نیست.
‏در اکثر آئین‏‌‏نامه‏‌‏های ابتدایی بهره‏‌‏گیری از رقصهای پانتومیم به همراه موسیقی ضربی ضروری است و گاه صدای آوازی نیز ضرورت می‏‌‏یابد. گفتار و دیالوگ در آئین‏‌‏ها از ضرورت کمتری برخوردارند، اما گریم و لباس از وسایل اصلی اجرای آئین به شمار می‏‌‏آیند. یکی از پیشکسوتان و یا روحانیان تمرین سختی را برای اداره حسن اجرای آئین به کار می‏‌‏گیرد که کاملاً با کارگردانی تئاتر قابل مقایسه است ‏«‏مکان اجرا‏»‏. و اگر تماشاگری وجود داشته باشد ‏«‏تالار نمایش‏»‏ نیز از ضروریات به شمار می‏‌‏روند. تنظیم فضای اجرای آئین بسیار متنوع است گاه مکانی دایره‏‌‏ مانند برگزیده می‏‌‏شود که توسط تماشاگران احاطه می‏‌‏گردد و گاه صحنه‏‌‏ای در نظر گرفته می‏‌‏شود که پس زمینه آن را با گونی رنگ شده یا با قابی از پارچه می‏‌‏پوشانند و تماشاگران در سه سوی صحنه می‏‌‏نشینند، یا می‏‌‏ایستند و گاه فضایی باز به عنوان پس زمینه مورد استفاده قرار می‏‌‏گیرد مثل کنار دریا، بنابر آنچه آمد، آیا هیچ تفاوت قابل ملاحظه‏‌‏ای میان مراسم آئینی و تئاتر وجود ندارد؟ برخی محققان هنوز خط فاصل روشنی بین این دو می‏‌‏کشند، در حالی که بعضی معتقدند تفاوته‏ا آن قدر ناچیز است که اکثر آئین‏‌‏ها را باید جزئی از تاریخ تئاتر به شمار آورد. ‏البته این اختلاف نظرها را نمی‏‌‏توان حل کرد اما شاید بتوان با توجه به بعضی فرضیه‏‌‏های بنیادی زمینه اختلاف را کاهش داد. اول آنکه ذهن انسان نمی‏‌‏تواند آشوب را تحمل کند. بنابراین جستجوی نظم و پرسش علت چیزها امری است ابدی. (جهان چگونه بوجود آمد؟ چرا پدیده‏‌‏های طبیعی رخ می‏‌‏دهند یا تکرار می‏‌‏شوند، عمل و عکس‏‌‏العمل‏‌‏ انسان‏‌‏ها ناشی از چیست؟) از درون این پرسش‏‌‏ها، در هر عصری انسان مفاهیمی را در مورد رابطه خود با خدایان، با جهان، با جامعه و با خویشتن تنظیم و قاعده‏‌‏بندی می‏‌‏کند.
‏دوم اینکه انسان مذهب، علم نهادی سیاسی و اجتماعی و هنر خود را از طریق این مفاهیم شکل می‏‌‏دهد. سوم اینکه، تئاتر در هر عصری اعتقادات رایج همان عصر را درباره انسان و جایگاه او در جهان وجامعه منعکس می‏‌‏کند. اگر این فرضیه‏‌‏ها را بپذیریم، چنین می‏‌‏نماید که در آغاز فعالیتهای تئاتری از طریق آئین‏‌‏ها بوجود آمدند. زیرا در آن هنگام آئین
‏3
‏‌‏ها اولین وسایلی بودند تا مردم توسط آنها نقطه‏‌‏نظرهای خویش را درباره خود و جهان قاعده‏‌‏بندی کنند.
‏در سده چهارم قبل از میلاد، ارسطو گفت انسان به حسب طبیعت خود جانوری مقلد است و از تقلید کردن از اشخاص، چیزها و حرکات دیگران و نیز از تماشای تقلید لذت می‏‌‏برد. در سده بیستم عده‏‌‏ای روانشناسان اظهار کردند انسان دارای استعداد خیال‏‌‏پردازی است و از این طریق می‏‌‏کوشد واقعیت بیرونی را مناسب حال خود و آنچنانکه در زندگی روزمره با آن برخورد می‏‌‏کند بازسازی کند از این رو تئاتر به انسان امکان می‏‌‏دهد تا اضطرابها و ترسهای خود را عینیت ببخشد تا بتواند با آنها برخورد کند یا امیدها و رویاهایش را یابد. همچنین وسیله‏‌‏ای می‏‌‏شود که انسان توسط آن جهان خود را تعریف کند یا از طریق آن از واقعیتها‏‌‏ی تلخ بگریزد.
‏اما نه غریزه مقلد انسان، نه میل وافر برای خیال‏‌‏پردازی هیچ‏‌‏یک ما را به تئاتر راهبر نخواهد شد. پس توضیح بیشتری لازم است. شاید بتوان گفت یکی از شرایط ضروری برای پیدایش تئاتر فراهم آمدن درک نسبتاً پیچیده‏‌‏ای از جهان است که در آن امکان داشتن نظر گاه عینی و بیطرفانه از مسائل انسانی وجود داشته باشد. مثلاً یکی از علائم این فرا یافت، ظهور یا بروز یک برخورد کمدی با مسائل است، زیرا برای آنکه در راه خیر و سعادت مردم از معیارهای جدی صرفنظر کرده و معیارهای مضحک را برگزینیم، نیاز به بینشی عینی و بی‏‌‏طرفانه داریم. علامت دیگر، گسترش حسن زیبایی شناختی است. مثلاً هنگامی که فرا یافت‏‌‏های انسان از جهان خود تغییر می‏‌‏کند، اغلب از اجرای آئین و توسل به اسطوره‏‌‏ها برای رسیدن به خوشبختی صرفنظر می‏‌‏کند. در این حال طبعاً تا مدتی آئین را تنها به عنوان بخشی از برنامه‏‌‏های سنتی و آموزشی خود حفظ می‏‌‏کند سرانجام به این نتیجه می‏‌‏رسد که این داستانها و متنهای نمایشی را تنها به خاطر کیفیتهای زیبایی شناسی ارزیابی کند، و نه به خاطر ارزش مذهبی یا اجتماعی آنها. دو شرط دیگر نیز، که مربوط به حس زیبایی شناسی، دارای اهمیت‏‌‏اند: پیدا شدن اشخاصی که می توانند عناصری تئاتری را به تجربه‏‌‏هایی متعالی و فراتر بدل کنند و جامعه‏‌‏ای که قادر باشد ارزش تئاتر را به عنوان فعالیتی مستقل و ویژه بپذیرید. چرا که تئاتر آموزش می‏‌‏دهد، ارشاد می‏‌‏کند و سرگرم می‏‌‏کند و نیز در راه کشف جهان و انسان و الهام بخشیدن به تماشاگران گام برمی

 

دانلود مقاله هنرهای سنتی 15 ص

دانلود مقاله هنرهای سنتی 15 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 14 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏تعریف هنر ‏–‏ هنرهای سنتی
‏هنر یکی از نیازهای اساسی زندگی انسان است. متمایزترین شکل فعالیت اجتماعی که بطور قطع در پیدایی و تکامل شخصیت و بهبود و پالایش روان وی، سهم به سزایی داشته است. زایشی مطلقا" شاق، طاقت فرسا و رنج آور که مولودی شادی آور، الهام بخش، اقناع کننده و سرشار از زیبایی پدید می آورد.
اشتیاق انسان به هنر، عمیق و ریشه دار است و از ما قبل تاریخ تا کنون نمایان و مشهود. آنچه از بشر اولیه می دانیم، مطالعه هرن دوستی اوست. انسان محصور در اندیشه بقا، معیشت، هراس ها، شکسته ها و.... از زیبایی و گویایی هنر به وجد می آمده و از طریق آن، اندیشه ها و عواطفی را که در ذهن داشته، متجلی می ساخته است. او با افزودن خطوط و پیچ و خم های اضافی بر ابزار کار و زندگی اش، علاوه بر سودمندی، به زیبایی، در جهت خط دست و چشم و روانش می اندیشیده.
هنر جلوه انسانیت انسان است. یک حقیقت متعالی و پاسخ گوی نیازها و گاریش های انسانی هم چون کمال جویی، معنویت طلبی، احراز و اعلام هویت و در مراتب پائین تر، تبعیت، تقلید، تحصیل رفاه مادی و پر کردن اوقات فراغت آثار هنری جلوه گاه ذات شاعرانه و تفکر و کار انسانی هستند و از این رو نفوذ تعالی بخش فوق العاده نیرومندی بر انسان و جامعه اعمال می کنند.‏  ‏
‏هنر های سنتی
‏در تمدن های سنتی که دارای تجربیات عمیق مذهبی هستند تمامی افعال و اعمال معمول حیات بشری دارای ریشه سنتی است و نوعی قداست بر کهانی بر آنها مترتب در این تمدن ها، هنر حقیقی و اصیل، تجلی روحانیت و معنویت است بر ماده.
این نوع هنر نه تنها به ماده شرافت و کمال می بخشد، بلکه عاملی است در جهت سیر انسان به سمت کمال و آگاهی ‏مراد از هنر گ‏ذشته، معنی عام این لفظ بوده، یک معنای اخلاقی و معنوی که با فضیلت همراه بوده و در حقیقت به معنی آن درجه از کمال آدمی که هوشیاری و فراست و فضل و تقوا و دانش را در بردارد. بنابر این به هر کس که به مرتبه ای از حد کمال رسیده بود، در هر مقامی لفظ هنرمند اطلاق می شد. در این هنرها، اعتقاد، بینش و به کار بستن سنتهای ویژه هنری، از تعلیم و تعلم بین استاد و شاگرد گرفته تا آماده سازی ابزار و وسایل و مصالح کار و ساخت اثر هنری جایگاه ویژه ای داشته که لازمه این هنرها است.
‏از ویژگی هنر سنتی، جنبه رمز و تمثیلی آن است. یک اثر هنری سنتی زیباست جمیل است و نمودار جمال و زیبایی در آن یک عنصر ذاتی است. تابع اصول و قوانین ازلی و ابدی است، پس کهنه نمی شود. و گذر زمان در آن بی تاثیر است. از پشتوانه اعتقادی و بینشی و اندیشه متعالی برخوردار است، لذا، کمک رسان به رشد و تعالی انسان است. چون ریشه در تاریخ دارد محمل میراث فرهنگی است و چون یک محصول فرهنگی است، حامل پیام و محتوای ارزشمند است.
‏مقدمه:
‏زمانی که بشر به استفاده از ظروف سفالین پرداخت، دست ساخته هایش بسیار ابتدائی و عاری از هر گونه تزئین یا پوشش لعاب بود، ولی بتدریج که ذوق و سلیقه و حسن زیبائی شناسی قوت گرفت ظروف سفالین به نقوش گوناگون و سپس به پوشش لعاب آرایش داده شد.
‏کاوشهای باستانشناسی در محوطه های باستانی ایران موید آن است که تسلسل و تکامل ساخت ظروف بی لعاب در قرون متمادی حفظ گردیده و هنرمندان سفالگر با پیشرفت هنر سفلگری همزمان و در کنار ظروف سفالین لعابدار در ظروف بی لعابدار در ظروف بی لعاب نیز مبتکر بوده و این شیوه و سنت را تا به امروز حفظکرده اند. وفور ظروف بی لعاب به نسبت انواع دیگر سفالینه بعلت کاربرد این نوع سفالینه در زندگی توده مردم بوده است.
‏تاریخ گذاری ظروف بی لعاب اوایل اسلام بعلت ادامه سنت سفالگری ساسانی ، بسیار مشکل است و بدین سبب متخصصان این نوع سفالینه را عرب ساسانی نامیده اند.
پس از سقوط امپراتوری ساسانیان ( سال 622 میلادی ) و گرایش ایرانیان بدین مبین اسلام قسمتهائی از این سرزمین تا مدتها تحت تاثیر شیوه های هنری گذشته قرار داشته است که از آنجمله ناحیه دریای خزر می باشد. در این منطقه روش و سنت هنر ساسانی بویژه در زمینه فلز کاری و سفالگری ادامه یافته و ظروف سفالین بشیوه متقدم ساخته می شده است. حفریات باستانشناسی در ناحیه دریای خزر که محوطه های باستانی بیشماری را در بر میگیرد . کشف ظروف سفالین اواخر ساسانی و اوایل اسلامی و قابل مقایسه بودن آنها این نظریه را اثبات می نماید.
پژوهشهای باستانشناسی سالهای اخیر در مراکز تمدنهای اسلامی ایران چون : نیشابور ، ری، جرجان، سیراف، استخر، تخت سلیمان، سلطانیه، فسا، غبیرا و شوش که در ادوار اسلامی از آبادانی و ثروت برخوردار بوده اند شناخت باستانشناسان را در تکامل سفالینه بی لعاب تا حدی آسانتر کرده است. سفالینه بی لعاب اسلامی بسیار متنوع و از جهات مختلف مانند خمیر، شکل و تزئین قابل بررسی است.