دانلود مقاله فردوسی 10 ص

دانلود مقاله فردوسی 10 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 11 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏حکیم ‏ابوالقاسم حسن بن علی توسی ‏معروف به ‏فردوسی (‏حدود سال ‏۳۱۹ ‏تا حدود ‏۳۹۷ ‏هجری خورشیدی) ‏در ناحیه ‏توس ‏خراسان ‏به دنیا آمد و همانجا درگذشت و به خاک سپرده شد. او ‏شاعر ‏حماسه‌سرای ‏ایرانی ‏و گوینده‏ٔ ‏شاهنامه‏ٔ‏ فردوسی ‏است که مشهورترین اثر حماسی ‏فارسی ‏است و طولانی‌ترین ‏منظومه ‏به زبان پارسی تا زمان خود بوده‌ است. او را از بزرگ‌ترین شاعران فارسی‌گو دانسته‌اند. در ‏ایران ‏روز ‏۲۵ ‏اردیبهشت ‏به نام روز بزرگداشت فردوسی نامگذاری شده‌ است.
‏زندگی
‏ر مورد زندگی فردوسی افسانه‌های فراوانی وجود دارد که چند علت اصلی دارد. ‏یکی این‌که به علت محبوب نبودن فردوسی در دستگاه قدرت به دلیل ‏شیعه ‏بودنش، در سده‌های اول پس از پایان عمرش کمتر در مورد او نوشته شده‌ است. دیگر اینکه به علت محبوب بودن اشعارش در میان مردم عادی، ‏شاهنامه‌خوان‌ها ‏مجبور شده‌اند برای زندگی او که مورد پرسش‌های کنجکاوانه‏ٔ‏ مردم قرار داشته‌ است، داستان‌هایی سرهم کنند.
‏تولد
‏نا به نظر پژوهشگران امروزی، فردوسی در حدود سال ‏۳۱۹ ‏هجری خورشیدی (329 ‏ه.ق./940 ‏میلادی) در روستای ‏باژ (‏پاز ‏کنونی) در ناحیه ‏توس ‏خراسان ‏متولد شد.
‏استدلالی که منجر به استنباط سال ‏۳۱۹‏ شده‌ است شعر زیر است که پژوهشگران بیت آخر را اشاره به قدرت رسیدن ‏سلطان محمود غزنوی ‏در سال ‏۳۷۵ ‏شمسی ‏می‌دانند:
‏بدانگه که بُد سال پنجاه و هشت
‏نوان‌تر شدم چون جوانی گذشت
‏فریدون بیداردل زنده شد
‏زمین و زمان پیش او بنده شد
‏و از این که فردوسی در سال ‏۳۷۵‏، پنجاه و هشت ساله بوده‌ است، نتیجه می‌گیرند او در حدود سال ‏۳۱۹‏ به دنیا آمده ‌است
. ‏نظامی عروضی‏، که اولین کسی است که درباره‏ٔ‏ زندگی فردوسی مطلب نوشته‌ است، تولد فردوسی را در ده «باز» (‏پاز) ‏نوشته ‌است که ‏معرب «‏پاژ» است. منابع جدیدتر به روستاهای «شاداب» و «رزان» نیز اشاره کرده‌اند که محققان امروزی این ادعاها را قابل اعتنا نمی‌دانند
. ‏پاز ‏امروزه در ‏۱۵‏ کیلومتری شمال ‏مشهد ‏در ‏استان خراسان رضوی ‏ایران ‏قرار دارد.
‏نام او را منابع قدیمی‌تر از جمله ‏عجایب المخلوقات ‏و ‏تاریخ گزیده (‏اثر ‏حمدالله مستوفی) «‏حسن» نوشته‌اند و منابع جدیدتر از جمله ‏مقدمه‏ٔ‏ بایسنغری (‏که اکثر محققان آن را بی‌ارزش می‌دانند و ‏محمدتقی بهار ‏مطالبش را «لاطایلات بی‌بنیاد» خوانده‌است) و منابعی که از آن مقدمه نقل شده‌است، «منصور» گفته اند. نام پدرش نیز در ‏تاریخ گزیده ‏و یک منبع قدیمی دیگر «علی» ذکر شده‌است.
‏محمدامین ریاحی‏، ‏از فردوسی‌شناسان معاصر، نام «حسن بن علی» را به خاطر شیعه بودن فردوسی ‏مناسب دانسته و تأیید کرده‌است. منابع کم‌ارزش‌تر نام‌های دیگری نیز برای ‏پدر فردوسی ذکر کرده‌اند: «مولانا احمد بن مولانا فرخ» (‏مقدمه‏ٔ‏ بایسنغری)‏، «‏فخرالدین احمد» (‏هفت اقلیم)‏، «‏فخرالدین احمد بن حکیم مولانا» (‏مجالس المؤمنین ‏و ‏مجمع الفصحا)‏، و «حسن اسحق شرفشاه» (‏تذکرة الشعراء). ‏تئودور نولدکه ‏در کتاب ‏حماسه‏ٔ‏ ملی ایران ‏در رد نام «فخرالدین» نوشته‌است که اعطای لقب‌هایی که به «الدین» پایان ‏می‌یافته‌اند در زمان بلوغ فردوسی مرسوم شده‌است و مخصوص به «امیران ‏مقتدر» بوده‌است، و در نتیجه این که پدر فردوسی چنین لقبی داشته بوده باشد ‏را ناممکن می‌داند
‏کودکی و تحصیل
‏پدر فردوسی ‏دهقان ‏بود که در آن زمان به معنی ایرانی‌تبار و نیز به ‏معنی صاحب ده بوده‌است (ریاحی ‏۱۳۸۰‏، ص ‏۷۲) ‏که می‌توان از آن نتیجه گرفت ‏زندگی نسبتاً مرفهی داشته‌است. در نتیجه خانواده‏ٔ‏ فردوسی احتمالاً در ‏کودکی مشکل مالی نداشته‌است و نیز تحصیلات مناسبی کرده‌است. بر اساس شواهد ‏موجود از شاهنامه می‌توان نتیجه گرفت که او جدا از ‏زبان فارسی دری ‏به زبان‌های ‏عربی ‏و ‏پهلوی ‏نیز آشنا بوده‌است. به نظر می‌رسد که فردوسی با ‏فلسفه یونانی ‏نیز آشنایی داشته‌است (ریاحی ‏۱۳۸۰‏، ص ‏۷۴).
‏جوانی و شاعری