تحقیق بخشهای مختلف پروتکل پشته TCPIP Protocol Stack 15 ص

تحقیق بخشهای مختلف پروتکل پشته TCPIP Protocol Stack 15 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 14 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

2
‏بخشهای‏ ‏مختلف‏ ‏پروتکل پشته‏ TCP/IP (Protocol Stack‏)
‏لایه‏ ‏دسترسی‏ ‏شبکه‏ ‏عملیات‏ ‏لایه‏ ‏فیزیکی‏ ‏و‏ ‏لایه‏ ‏پیوند‏ ‏داده‏ ‏مدل‏ OSI‏ ‏را‏ ‏با‏ ‏هم‏ ‏تلفیق‏ ‏می‏ ‏کند‏ . ‏این‏ ‏لایه‏ ‏دربرگیرنده‏ ‏رسانه‏ ‏ارتباطی‏ ‏و‏ ‏پروتکل‏ ‏های‏ ‏ارتباطی‏ ‏برای‏ ‏انتقال‏ ‏فریم‏ ‏ها‏ ‏روی‏ ‏آن‏ ‏رسانه‏ ‏است‏ ‏.
‏ 
‏پشته TCP/IP‏ ‏شامل چهار لایه است ( از بالا به پایین ) :‏
‏ـ لایه‏ ‏دسترسی به شبکه‏
‏ـ لایه ارتباطات اینترنتی‏
‏ـ لایه ارتباطات میزبان به میزبان‏
‏ـ لایه سرویس های کاربردی‏
‏▪‏ ‏لایه دسترسی به شبکه‏ ‏ ‏
‏
‏لایه دسترسی شبکه‏ ‏عملیات لایه فیزیکی و لایه پیوند داده مدل OSI‏ ‏را با هم تلفیق می کند . این لایه‏ ‏دربرگیرنده رسانه ارتباطی و پروتکل های ارتباطی برای انتقال فریم ها روی آن رسانه‏ ‏است . لایه دسترسی به شبکه در TCP/IP‏ ‏می تواند پروتکل های استاندارد صنعتی مثل
2
‏ ‏اترنت ‏۱۰‏ Base –T‏ ‏را استفاده کند .‏
‏ولی در بعضی از پشته ها این دسترسی به‏ ‏روشهای متفاوتی پیاده سازی خواهد شد . پشته NDIS (Network Driver Interface‏ Specification‏ ) ‏که در ویندوز NT‏ ‏و شبکه های LANMAN‏ ‏استفاده شده ، اجازه می دهد که‏ ‏پروتکل های دسترسی به شبکه مختلفی بصورت قابل تعویضی با یک پشته TCP/IP‏ ‏استفاده‏ ‏شوند .
‏▪‏ ‏لایه ارتباطات اینترنتی‏
‏لایه ارتباطات اینترنتی مسئول ایجاد‏ ‏ارتباط بین میزبانها است ، بدون توجه به لایه دسترسی به شبکه ای که بکار گرفته شده‏ ‏است . این لایه‏ ‏می بایست قادر به ارتباط برقرار کردن بین میزبانهای شبکه محلی و‏ ‏شبکه های گسترده باشد . بنابراین در این لایه باید یک آدرس بندی و پروتکل ارتباطی‏ ‏قابل مسیردهی داشته باشیم . لایه ارتباطات اینترنتی از IP‏ ‏برای آدرس دهی و انتقال‏ ‏داده ها استفاده می کند . بنابراین این لایه ذاتاً غیر اتصالی است و متناظر با لایه‏ ‏شبکه (Netwoek Layer‏) ‏مدل OSI‏ ‏است . بعلاوه لایه ارتباطات اینترنتی مسئول فراهم‏ ‏آوردن همه اطلاعات لازم برای لایه دسترسی به شبکه به مـنـظور فرستادن فریمهایش به‏ ‏مقـصـد مـحـلی است ( یا مقـصد میـزبـان دیـگری یا مسیـریـاب) . بـنـابرایـن ، ایـن‏ ‏لایـه بـایـد پروتکل ARP ( Address Resolution Protocol‏) ‏را هم در بر داشته باشد .‏ ‏پروتکل دیگری به نام RARP ( Reverse Address Resoulation Protocol‏ ) ‏برای آدرس دهی‏ ‏ایستگاههای بدون دیسکت (diskless‏) ‏نیز وجود دارد که براین لایه تکیه دارد‏ .
‏بعلاوه این لایه می بایست قادر به مسیریابی داده ها از طریق Internetwork‏ ‏به‏ ‏مقصدهای خود باشد . بنابراین ، این لایه دربرگیرنده پروتکل RIP (Routing Informatio‏ Protocol‏) ‏نیز می باشد که می تواند از ابزارهای روی شبکه پرس وجو هایی انجام دهد تا‏ ‏تعیین کند که بسته ها به یک مقصد مشخص چگونه باید مسیریابی شوند .‏
‏همچنین لایه‏ ‏ارتباطات اینترنت شامل قابلیتهایی برای میزبانها به منظور تبادل اطلاعات درباره‏ ‏مشکلات یا خطا ها در شبکه می باشد . پروتکلی که این ویژگی را پیاده سازی می کند ،
3
‏ ICMP (Internet Control Message Protocol‏ ) ‏نام دارد و در نهایت ، لایه ارتباطات‏ ‏اینترنتی ویژگی Multicast‏ ‏را دربردارد (ویژگی که کار ارسال اطلاعات به چندین مقصد‏ ‏میزبان را در هر لحظه خواهیم داشت ) .‏
‏این فرآیند توسط پروتکل (Internet Group‏ Management Protocol‏) ‏پشتیبانی می شود.‏
‏لایه ارتباطات میزبان به میزبان : لایه‏ ‏ارتباطات میزبان به میزبان سرویسهای مورد نیاز برای ایجاد ارتباطات قابل اعتماد بین‏ ‏میزبانهای شبکه را پیاده سازی می کند و مطابق با لایه حمل و قسمتی از لایه جلسه مدل‏ OSI‏ ‏است و در ضمن در برگیرنده قسمتی از کارهای لایه های نمایش و کاربردی نیز می‏ ‏باشد . لایه میزبان به میزبان شامل دو پروتکل است . اولین آن TCP (Transimission‏ Control Protocol‏) ‏می باشد . TCP‏ ‏توانائی برقراری سرویس ارتباط گرا بین میزبانها را‏ ‏فراهم می کند . آن شامل ویژگیهای زیر می باشد :‏
‏▪‏ ‏قسمت بندی داده ها به بسته‏ (Packets‏)
‏▪‏ ‏ساخت رشته های داده از بسته ها‏
‏▪‏ ‏دریافت تائید‏
‏▪‏ ‏سرویس های‏ ‏سوکت برای ایجاد چندین ارتباط با چندین پورت روی میزبانهای دور‏
‏▪‏ ‏بازبینی بسته‏ ‏و کنترل خطا
‏▪‏ ‏کنترل جریان انتقال داده‏
‏▪‏ ‏مرتب سازی و ترتیب بندی بسته‏
‏سرویس های TCP‏ ‏سرویس های ارتباط گرای قابل اعتمادی با قابلیتهای زیبای کشف خطا‏ ‏ها و مشکلات را فراهم می کنند .‏
‏پروتکل دوم در لایه میزبان به میزبان ،UDP‏ (User Datagram Protocol‏) ‏نام دارد . UDP‏ ‏برای فراهم کردن یک مکانیزم کاهش سرزیری‏ ‏شبکه در انتقال داده ها روی لایه های پائین تر طراحی شده است . هـر چند که این لایه‏ ‏هم مدیریت بسته و سرویس های مرتب سازی را ارائه می دهد ولی UDP‏ ‏نیاز به سرویس های‏ ‏قدرتمند ارتباط گرای
4
TCP‏ ‏مثل تائید ، کنترل جریان داده و مرتب سازی مجدد بسته ها‏ ‏برای انجام کارهای خود را دارد . UDP‏ ‏برای کاهش سرریزی پشته در برنامه های طراحی‏ ‏شده که سرویس های ارتباط گرای خود را توسط TCP‏ ‏پیاده سازی می کند . برای پیاده سازی‏ ‏پروتکل های TCP‏ ‏و UDP‏ ‏، لایه میزبان به میزبان شامل API‏ ‏هایی (Application‏ Programming Interfaces‏) ‏برای بهره گیری از آنها می باشد .‏
‏لایه سرویس های‏ ‏کاربردی : لایه سرویس های کاربردی لایه دیگری است که به راحتی با مدل OSI‏ ‏مطابقت‏ ‏نمی کند . آن شامل قسمتهائی از لایه جلسه ، لایه نمایش و لایه کاربردی و بعلاوه‏ ‏فضای بالای پشته OSI‏ ‏که اصولاً برای فضای برنامه های کاربردی سیستم درنظر گرفته می‏ ‏باشد . لایه سرویسهای کاربردی شامل پروتکلهای سطح بالایی برای استفاده از پروتکلهای‏ ‏سطح پایین تر مثل TCP‏ ‏و UDP‏ ‏است . این سرویسها از آن پروتکلها برای ایجاد سرویسهای‏ ‏اینترنتی مثل موارد زیر استفاده می کنند :‏
‏▪‏ ‏شبیه سازی پایانه یا (Telnet‏) Terminal Emulation‏
‏▪‏ ‏انتقال فایل یا (FTP , TFTP) File Transfer‏
‏▪‏ ‏مدیریت‏ ‏پست الکترونیکی یا (SMTP) Mail Management‏
‏▪‏ ‏سرویس های WWW‏ ‏یا (HTTP) World‏ Wide Web‏
‏▪‏ ‏دسترسی به پوسته دور یا (RSH) Remote Shell Access
‏پشته و صف
‏ساختارهای ‏خطی داده‌ها