دانلود مقاله سرشت حق جوی انسان 15 ص

دانلود مقاله سرشت حق جوی انسان 15 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 15 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏سرشت حق جوی انسان‏........................‏..................................................‏.........‏............. &‏ 1
‏سرشت حق جوی انسان
‏ادله‏ ‏ا‏ی‏ ‏بر‏ ‏فطرت‏ ‏خداجو‏ ‏ی‏ ‏انسان‏
‏پرسش‏:
‏کدام‏ ‏ی‏ک‏ ‏از‏ ‏آ‏ی‏ات‏ ‏قرآن‏ ‏کر‏ی‏م‏ ‏ب‏ی‏انگر‏ ‏فطرت‏ ‏خدا‏ ‏جو‏ی‏ ‏انسان‏ ‏است‏ ‏؟‏ ‏آ‏ی‏ا‏ ‏دل‏ی‏ل‏ ‏د‏ی‏گر‏ی‏ ‏هم‏ ‏برا‏ی‏ن‏ ‏امر‏ ‏وجود‏ ‏دارد؟‏
‏منبع‏ ‏پاسخ‏: ‏پا‏ی‏گاه‏ ‏حوزه‏6886‏،‏ 6886
‏پاسخ‏:
‏چ‏ی‏ست‏ ‏فطرت
‏فطرت‏ ‏واژه‏‏‏ا‏ی‏ ‏عرب‏ی‏ ‏از‏ ‏ماده‏ (‏ف،‏ ‏ط،‏ ‏ر‏) ‏است‏ . «‏فطر‏»‏ ‏در‏ ‏عرب‏ی‏ ‏به‏ ‏معن‏ی‏ ‏شکافتن‏ ‏وآفر‏ی‏دن‏ ‏ابتدائ‏ی‏ ‏و‏ ‏بدون‏ ‏سابقه،‏ ‏آمده‏ ‏است‏[i‏].‏و‏ ‏در‏ ‏قرآن‏ ‏به‏ ‏هر‏ ‏دو‏ ‏معن‏ی‏به‏ ‏کار‏ ‏رفته‏ ‏است‏[ii‏]
‏فطرت‏ ‏بر‏ ‏وزن‏ ‏فعله‏ ‏برا‏ی‏ ‏ب‏ی‏ان‏ ‏حالت‏ ‏فعل‏ ‏و‏ ‏به‏ ‏معن‏ی‏ ‏سرشت،‏ ‏طب‏ی‏عت‏ ‏و‏ ‏خلقت‏‏‏خاص‏ ‏است‏[iii‏]‏فطرت‏ ‏و‏ ‏فطر‏ی‏ات‏ ‏اصطلاح‏‏‏ها‏ی‏ ‏متعدد‏ی‏ ‏دارد‏ ‏اما‏ ‏آنچه‏ ‏منظور‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏مقالهاست،‏ ‏نحوه‏ ‏خاص‏ ‏آفر‏ی‏نش‏ ‏انسان‏ ‏است‏:«‏انسان‏ ‏فطرت‏ ‏دارد‏»‏ ‏به‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏معن‏ی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏انسان‏ ‏مانندلوح‏ ‏سف‏ی‏د‏ ‏ی‏ا‏ ‏خم‏ی‏ر‏ ‏شکل‏ ‏ی‏افته‏‏‏ا‏ی‏،‏ ‏به‏ ‏دن‏ی‏ا‏ ‏نم‏ی‏‏‏آ‏ی‏د‏ ‏بلکه‏ ‏از‏ ‏آغاز‏ ‏ب‏ی‏نش‏‏‏ها‏ ‏و‏ ‏گرا‏ی‏ش‏‏‏ها‏ی‏خداداد‏ی‏ ‏خاص‏ی‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏همراه‏ ‏دارد‏ ‏که‏ ‏انتخاب‏‏‏ها‏ ‏و‏ ‏افعال‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏در‏ ‏طول‏ ‏زندگ‏ی‏ ‏جهت‏ ‏م‏ی‏‏‏دهدومنظور‏ ‏از‏ «‏فطر‏ی‏ ‏بودن‏ ‏توح‏ی‏د‏»‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏انسان‏ ‏نسبت‏‏‏ ‏به‏ ‏تعال‏ی‏م‏ ‏انب‏ی‏اء،‏ ‏لااقتضاء‏ ‏وخنث‏ی‏ ‏ن‏ی‏ست‏ ‏،بلکه‏ ‏در‏ ‏سرشت‏ ‏انسان،‏ ‏فطرت‏ ‏و‏ ‏تقاضا‏یی‏ ‏است‏ ‏که‏ ‏بعثت‏ ‏انب‏ی‏ا‏ ‏پاسخگو‏ی‏ ‏آن‏ ‏استوپ‏ی‏امبران
‏سرشت حق جوی انسان‏........................‏..................................................‏.........‏............. &‏ 2
‏ ‏اله‏ی‏ ‏چ‏ی‏ز‏ی‏ ‏را‏ ‏عرضه‏ ‏داشته‏‏‏اند‏ ‏که‏ ‏بشر‏ ‏طبق‏ ‏سرشت‏ ‏‏خود‏ ‏در‏ ‏جست‏ ‏و‏ ‏جو‏ی‏ ‏آن‏ ‏است‏[iv‏].‏درآ‏ی‏ات‏ی‏ ‏از‏ ‏قرآن‏ ‏و‏ ‏روا‏ی‏اتز‏ی‏اد‏ی‏ ‏به‏ ‏فطرت‏ ‏خداجو‏ی‏ ‏انسان‏ ‏اشاره‏ ‏شده‏ ‏است‏:
‏الف‏ - ‏آ‏ی‏ه‏ ‏فطرت‏«‏ ‏فَأَقِمْ‏ ‏وَجْهَکَ‏ ‏لِلدِّ‏ی‏نِ‏ ‏حَن‏ی‏فًا‏ ‏فِطْرَتَ‏ ‏اللّهِ‏ ‏الَّت‏ی‏ ‏فَطَرَ‏ ‏النّاسَ‏ ‏عَلَ‏یْ‏ها‏ ‏لا‏ ‏تَبْد‏ی‏لَ‏ ‏لِخَلْقِ‏ ‏اللّهِ‏ ‏ذلِکَ‏ ‏الدِّ‏ی‏نُ‏ ‏الْقَ‏یِّ‏مُ‏ ‏وَ‏ ‏لکِنَّ‏ ‏أَکْثَرَ‏ ‏النّاسِ‏ ‏لا‏ ‏یَ‏عْلَمُونَ‏‏‏ ‏،‏ ‏پس‏ ‏رو‏ی‏ ‏خو‏ی‏ش‏ ‏رابسو‏ی‏ ‏د‏ی‏ن‏ ‏ی‏کتاپرست‏ی‏ ‏فرا‏ ‏دار،‏ ‏در‏ ‏حال‏ی‏ ‏که‏ ‏از‏ ‏همه‏ ‏ک‏ی‏ش‏‏‏ها‏ ‏رو‏ی‏ ‏برتافته‏ ‏و‏ ‏حق‏‏‏گرا‏ی‏ ‏باش‏ی‏،به‏ ‏همان‏ ‏فطرت‏ی‏ ‏که‏ ‏خدا‏ ‏مردم‏ ‏را‏ ‏بر‏ ‏آن‏ ‏آفر‏ی‏ده‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏آفر‏ی‏نش‏ ‏خدا‏ی‏ ‏،‏ ‏فطرت‏ ‏توح‏ی‏د،‏ ‏رادگرگون‏ی‏ ‏ن‏ی‏ست،‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏است‏ ‏د‏ی‏ن‏ ‏راست‏ ‏و‏ ‏استوار،‏ ‏ول‏ی‏ ‏ب‏ی‏شتر‏ ‏مردم‏ ‏نم‏ی‏‏‏دانند‏.»[v‏]
‏در‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏آ‏ی‏ه،‏ ‏فطرت‏ ‏خداجو‏ی‏ ‏بشر‏ ‏و‏ ‏بعض‏ی‏ ‏از‏ ‏و‏ی‏ژگ‏ی‏‏‏ها‏ی‏ ‏آن‏ ‏ب‏ی‏ان‏ ‏شده‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏طبق‏ ‏ا‏ی‏ن‏ ‏آ‏ی‏ه،‏ی‏کتاپرست‏ی‏ ‏و‏ ‏خداجوئ‏ی‏ ‏جزء‏ ‏آفر‏ی‏نش‏ ‏انسان‏‏‏ها‏ ‏است‏ ‏،‏ ‏و‏ ‏طب‏ی‏عت‏ ‏انسان‏ ‏اقتضا‏ ‏م‏ی‏‏‏کند‏ ‏تا‏ ‏دربرابر‏ ‏مبداء‏ ‏غ‏ی‏ب‏ی‏ ‏که‏ ‏ا‏ی‏جاد،‏ ‏بقا‏ ‏و‏ ‏سعادت‏ ‏او‏ ‏را‏ ‏به‏ ‏دست‏ ‏دارد،‏ ‏خضوع‏ ‏کند‏ ‏و‏ ‏شؤون‏ ‏زندگ‏ی‏شرا‏ ‏با‏ ‏قوان‏ی‏ن‏ ‏واقع‏ی‏ ‏جار‏ی‏ ‏در‏ ‏عالم‏ ‏هست‏ی‏،‏ ‏هماهنگ‏ ‏نما‏ی‏د‏ ‏،‏ ‏د‏ی‏ن‏ ‏فطر‏ی‏ ‏که‏ ‏مورد‏ ‏تاک‏ی‏د‏ ‏قرآنو‏ ‏سا‏ی‏ر‏ ‏کتب‏ ‏آسمان‏ی‏ ‏است،‏ ‏همان‏ ‏خضوع‏ ‏و‏ ‏هم‏ی‏ن‏ ‏هماهنگ‏ی‏ ‏است‏[vi‏]. ‏هم‏ ‏چن‏ی‏ن‏ ‏طبقا‏ی‏ن‏ ‏آ‏ی‏ه،‏ ‏همراه‏ی‏ ‏و‏ ‏ملازمت‏ ‏انسان‏ ‏با‏ ‏آفر‏ی‏نش‏ ‏و‏ ‏خلقت‏‏‏ ‏خود،‏ ‏همان‏ ‏آفر‏ی‏نش‏ی‏ ‏که‏ ‏خداوندهمه‏ ‏انسان‏‏‏ها‏ ‏را‏ ‏بر‏ ‏آن‏ ‏نوع‏ ‏آفر‏ی‏ده‏ ‏است،‏ ‏با‏ ‏توجه‏ ‏کامل‏ ‏به‏ ‏د‏ی‏ن،‏ ‏مساو‏ی‏ ‏و‏ ‏برابر‏ ‏است‏[vii‏] ‏د‏ی‏ن‏ی‏ ‏که‏ ‏خداوند‏ ‏توجه‏ ‏به‏ ‏آن‏ ‏را‏ ‏از‏ ‏ما‏ ‏م‏ی‏‏‏خواهد،‏ ‏تشر‏ی‏ع‏ ‏مبتن‏ی‏ ‏برتکو‏ی‏ن‏ ‏است‏.
‏ب‏ - ‏آ‏ی‏ه‏ ‏م‏ی‏ثاق‏«‏ ‏وَ‏ ‏إِذْ‏ ‏أَخَذَ‏ ‏رَبُّکَ‏ ‏مِنْ‏ ‏بَن‏ی‏ ‏آدَمَ‏ ‏مِنْ‏ ‏ظُهُورِهِمْ‏ ‏ذُرّ‏یَّ‏تَهُمْ‏ ‏وَ‏ ‏أَشْهَدَهُمْ‏ ‏عَل‏ی‏‏‏ ‏أَنْفُسِهِمْ‏ ‏أَ‏ ‏لَسْتُ‏ ‏بِرَبِّکُمْ‏ ‏قالُوا‏ ‏بَل‏ی‏‏‏ ‏شَهِدْنا‏ ‏أَنْ‏ ‏تَقُولُوا‏ ‏یَ‏وْمَ‏ ‏الْقِ‏ی‏امَةِ‏ ‏إِنّا‏ ‏کُنّا‏ ‏عَنْ‏ ‏هذا‏ ‏غافِل‏ی‏ن‏×‏ ‏أَوْ‏ ‏تَقُولُوا‏ ‏إِنَّما‏ ‏أَشْرَکَ‏ ‏آباؤُنا‏ ‏مِنْ‏ ‏قَبْلُ‏ ‏وَ‏ ‏کُنّا‏ ‏ذُرّ‏یَّ‏ةً‏ ‏مِنْ‏ ‏بَعْدِهِمْ‏ ‏أَ‏ ‏فَتُهْلِکُنا‏ ‏بِما‏ ‏فَعَلَ‏ ‏الْمُبْطِلُون،و‏ [‏ی‏اد‏ ‏کن‏] ‏آنگاه‏ ‏که‏ ‏پروردگار‏ ‏تو‏ ‏از‏ ‏فرزندان‏ ‏آدم،‏ ‏از‏ ‏پشت‏‏‏ها‏ی‏ ‏ا‏ی‏شان،‏ ‏فرزندانشانرا‏ ‏گرفت‏ ‏و‏ ‏آنان‏ ‏را‏ ‏بر‏ ‏خودشان‏