پاورپوینت فصل 11 تولید مثل انسان

پاورپوینت فصل 11 تولید مثل انسان

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : پاورپوینت
نوع فایل :  powerpoint (..pptx) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد اسلاید : 12 اسلاید

 قسمتی از متن powerpoint (..pptx) : 
 

بنام خدا
تولید مثل انسان
فصل 11

 

تحقیق چند انسان برجسته 17ص ( ورد)

تحقیق چند انسان برجسته 17ص ( ورد)

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 19 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏فهرست :
‏مقدمه 1
‏تاریخچه 2
‏دکتر پژویان 4
‏دکتر صحرائیان ‏ 5
‏حیدر مخدمین حسینی ‏ 7
‏محمد طالبانی ‏ 7
‏قاسم عزیزی ‏ 8
‏غلامرضا اسلامی ‏ 9
‏دکتر خداپرست‏ 10
‏فرهاد رهبر ‏ 10
‏دکتر علی مظفری ‏ 11
‏خلاصه و تجزیه و تحلیل ‏ 12
‏نتیجه ‏ ‏14
‏مقدمه
‏هر قدر یک کشور بتواند مردم را مالک نماید به دو امتیاز و ویژگی بزرگ دست می یابد
‏ یکی ‏گسترش امنیت اقتصادی است که طی ان مردم علاوه بر در یافتی ها و مزد ها از یک ‏ایمنی برای آینده خانواده خود برخ‏وردار می شوند و برهمین اساس نیز سطح رفاه در جامعه افزایش می یابد .
‏هر چند سخن گفتن از عدالت و اجرای دقیق آن در کشور ف خواست تمامی صالحان و نیزمردمی است که اجرای آن را انتظار می کشند ولی توجه به این نکته مهم ضروری است که معمولا اجرای هر طرح خوب بخصوص در عرصه های اقتصادی ممکن است با اشکالهای مهم مواجه باشد
‏این روزها ، موضوع سهام عدالت به عنوان بخشی از وعده های اقتصادی رئیس جمهور در راستای اجرای عدالت و توجه به طبقات فرودست جامعه در هیات دولت تصویب شده است .
‏بدیهی است اجرای این طرح با توجه به اهداف و ‏ماهیت‏ آن می تواند گام‏ ‏مهمی در راستای توزیع عادلانه منابع و ثروت ملی کشور و در نتیحه ‏کاهش شکاف طبقاتی جامعه محسوب ‏ ‏شود ، به شرط آنکه نگاه به موضوع نه یک نگاه سطحی و عامیانه نگاهی فراگیر ، بلند مدت و کارشناسانه باشد . تنها در این صورت است که می توان در یک افق معین و روشن به ‏به اتفاق جا‏ی‏گاه اقتصادی و اجتماعی اقشار آسیب پذیر جامعه چشم دولت
‏تاریخچه
‏ماده 9 قا‏نون برنامه چهارم توسعه اقتصادی -‏ اجتماعی و فرهنگی ‏ج‏مهوری اسلامی ایران، دولت را مکلف کرده است که ثروت خانواده های ایرانی را از طریق گسترش سهم بخش تعاون ‏افزایش دهد و در این راستا دولت ‏برای ‏ اجرایی کردن این تکلیف اولین گامها را به وسیله ‏ت‏وزیع (سهام عدالت) برداشته است هر چند قدمهای اولیه سهام عدالت و یا ‏واگذاری بخشی از بازار سرمایه ‏ م‏ردم در سال جاری رنگ و بوی جدید ‏ به خود گرفته است ‏اما نگاهی به تاریخچه آن نشان می دهد در دولت آقای هاشمی طرحی به نام (طرح گسترش مالکیت فراگیر سهام) به تصدی گری ‏اتاق بازرگانی و صنایع و معادن و در دولت آقای هاشمی نیز (طرح واگذاری سهام دولتی به مردم) ‏به تصدی گری وزارت امور اقتصادی و دارایی ، به صورت مطالعاتی کلید خورده بوده است ‏امّا به دلایل مختلف از جمله نبود زیر ساختمانهای اجزایی ‏و عملیاتی و نیز در اختیار نداشتن سیستم آماری ‏شناسایی جامعه هدف و یا در اختیار نداشتن بودجه و اعتبار کافی ‏به ورطه فراموشی سپرده شده اند .
‏مردم دولت دکتر احمدی نژاد را به دلیل دست آویزی به سر فصل (عدالت) به عنوان مهم ترین شعار کاری و برنامه ای ‏مستحق ترین تشکیلات برای جامه عمل پوشاندن به وعده های دولت و نظام جمهوری اسلامی و اجرای برنامه فقر زدایی در کشور می دهد
‏ طبق قانون ‏سال 1331 مردم دارای یک حق سهام از درآمد های نفتی هستند ‏اما طی سال های گذشته موضوع بلاتکلیف باقی ماند به عنوان مثال برخی از کارخانه جات بزرگ دولتی توسط سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران ساخته شود ‏و در اساس نامه این سازمان تاک‏ی‏د و تصریح شد که سرمایه گزاری هایی که بخش خصوصی قادر به انجام آن نیست دولت از محل درآمد های نفتی انجام داده ‏و پس از ‏آ‏نکه کارخانه جات مذکور به سود دهی رسید آن را به مردم واگذار نماید ‏اما در گذشته و حال در سازمان گسترش چنین اتفاقی نیفتاد و همچنان در مالکیت دولت باقی ماند ‏از طرفی برخی کارخانه ها و شرکت هایی که ملی انتخاب شدند اگر چه از بخش خصوصی گرفته شد اما دولت بابت آنها هیچ پولی پرداخت نکرده ‏و این موارد به صورت ام‏ا‏نی در اختیار دولت بوده است این مطلب مفهوم حقوقی ملی کردن به معنای بازگشت دادن سرمایه گذاری ها به ملت می باشد ‏برهمین اساس اگرقانون سال 1331 مبنی برحقوق ماهانه ملت ازنفت رادرنظر بگیریم سهام کارخانه هایی که توسط دولت وباپول نفت احداث شده وشرکتهایی که تمپلیک شده اند بایررایگان بین مردم توزیع شود که دراینصورت ازیکسو قانون به اجرادرامده وازسویی سهامانه ملت تحقق می یابد‏.
‏ چندی قبل رئیس سازمان مدیریت وبرنامه ریزی کشور آیین نامه اجرای توزیع سهام عدالت به منظور افزایش ثروت خانواده های ایرا‏نی‏ باق‏ی‏د‏ د‏و‏ ‏فوریت به دکتراحمدی نژاد رییس جمهور تقدیم کرد که شامل 49 درصد سهام کلیه شرکت های مادرتخصصی ونیزشرکت های دولتی بارعایت اصل 44 قانون اساسی و49 درصد ازسهام ودارایی های دستگاههای موضوع ماده 160 قانو‏ن برنامه چهارم توسعه است که به ه‏ریک ازافراد مشمول درپایین ترین سطح درآمدی با‏ا‏ولویت ایثارگران خانواده های تحت پوشش کمیته امداد بازنشستگان ونیازمندان اختص‏اص می یابد و مبلغ آن برای هرفرد‏20میلیون ریال درنظ‏ر‏ گرفته شده است که درمراحل بعدی گروههایی بادرآمد بالاتر افرادی غیر نیازمند‏ ‏نیز ازمزایا وامکانات این سهام برخوردارخواهندشد ‏.
‏دکترپژویان‏
‏اقتصاد دان و استاد دانشگاه علوم طباطبایی ‏، در باره راهکارهای توزیع سهام عدالت می گوید : این آیین نامه در واقع نحوه ی توزیع عملی سهام می باشد که همطراز کردن آن متناسب با ارزش های بنگاههای مختلف اقتصادی ‏کار بسیار سخت و پیچیده ای است . وی می افزاید : در نتیجه باید مراحل پیش آید که این سهام به واحد های برابر و یکسان تقسیم شده و سهام کارخانه جات نیز بر اساس آن تعریف و توزیع شوند ‏امّا‏در این میان ابزاری برای شناسایی گروه های کم درآمد و فقیر نداریم ‏و بر اساس بحث توزیع سهام یک کار اساسی برای رفع فقر نیست وی معتقد است به دلیل آنکه ابزار یاد شده را در اختیار نداریم باید بر اساس ضوابط معمولی ، سهام کارمندان کارگران و مشاغل آزاد را مشخص کنیم ‏تا در حقیقت با این موارد نیز عملا نمی توان ‏دهک ها‏ را از یکدیگر متمایز و آمار دقیقی در این خصوص ارائه نمود ‏. و حتی آمار و اطلاعاتی هم که برخی دستگاه ها و سازمان ها در خصوص تعداد افراد فقیر جامعه ارائه می دهند ‏دقیق نیست و به عبارتی بسیاری از این افراد هستند که اسم آنان در فهرست این دستگاه ها وجود ندارد که به همین علت نیز نمی توانیم کار هدفمند کردن یارانه ها و توزیع سهام ارانجام دهیم و در پاسخ به این پرسش که ‏در صورت تصویب و اجرایی شدن آیین نامه توزیع سهام این امر چه تاثیری بر زندگی اقشار جامعه به خصوص قشر کم در آمد و فقیر خواهد داشت می افزاید ‏: توزیع سهام بین مردم با توجه به تغییراتی که در ارزش سهام رخ خواهد داد ‏موجب می گردد که چیزی ن‏ص‏یب کسی نشود و از سویی خرید و فروش س‏ه‏ام و تمرکز این سهام نیز یک پروسه طولانی خواهد بود که باید اذعان کرد تجربه این امر در دنیا چندان مو فقیت آمیز نبوده است .
‏وی با ذکر این مطلب که در مجموع چنین مسائلی کمکی به رفاه مردم نمی کند و کمک عمده این است که کارخانه جات و موسسات دولتی طبقه بندی شده و پس از آن این کارخانه جات و موسسات با روش هایی مانند فروش سهام در بازار بورس یا فروش یک جا به بخش خصوصی منتقل گردند ‏تا این بخش ‏کارایی اقتصادی آنها را افزایش دهد . وی با بیان اینکه توزیع سهام ‏زمان بر است می گوید : مشابه چنین اقدامی در برخی کشورهای اروپای شرقی و پس از فروپاشی کمونیست انجام شد ‏و سهام تمام کارخانه جات دولتی در این کشور ها بین مردم توزیع گردیده تا بدین وسیله خصوصی سازی انجام شود ‏ که چندان نیز موفق نبود ‏. ‏ وی می گوید : این احتمال وجود دارد که با واگذاری سهام برای برخی بنگاه هایی که در حال فعالیت هستند مشکلاتی به وجود می آید چرا که وقتی سهام بین مردم توزیع می شود

 

انسان طبیعت معماری 115 ص

انسان طبیعت معماری 115 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 107 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
2
3
‏فهرست مطالب
‏سر آغاز...
‏انسان‏ 7
‏طبیعت‏ 18
‏معماری‏ 25
‏انسان و طبیعت‏ 58
‏انسان‏ ‏و‏ معماری‏ 65
‏معماری‏ و طبیعت‏ 83
‏منابع‏ 111
4
‏ انسان ـ طبیعت ـ معماری

 

تحقیق انسان از مرگ تا برزخ 15 ص

تحقیق انسان از مرگ تا برزخ 15 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 15 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏انسان از مرگ تا برزخ
‏پیشگفتار
‏این ‏مقاله‏ درباره دوره اى بحث مى کند که ابتدایش مرگ و انتهایش دمیده شدن در صور و به پایان رسیدن عالم دنیاست . همان روزى که خورشید و ماه ، ستارگان و کهکشان ها، زمین و آسمان ، کوه و دریا، جن و انس و فرشتگان همه باید نداى حق را ((لبیک )) گویند و به سوى او بشتابند.
‏این دوره ، به خلاف دوره هاى قبل و بعد تاریک ترین ، مبهم ترین ، مخفى ترین ، پرحادثه ترین ، حساس ترین ، وحشتناک ترین ، خطرناک ترین و طولانى ترین دوران هاى سرگذشت انسان از مبداء تا معاد است
‏تا حال کسى نتوانسته است به روشنى بداند که آن جا، چه خبر است و چه واقع مى شود؟ تنها چیزى که انسان درباره برزخ و قیامت مى داند خبرهایى است که قرآن و روایات در اختیار او گذاشته است . آگاهى کامل از این خبرها هم هنگامى حاصل مى شود که انسان خود، به برزخ منتقل شود و حقیقت را از نزدیک لمس کند و بفهمد. هر کس براى این دوره دیدگاهى دارد که ما به چهار نظریه از آنها اشاره مى کنیم .
1 - ‏عده اى دیدگاهشان آن است که این دوره ، رفتن به بیابان عدم و نابودى و پایان یافتن کار است و همه چیز به آن جا ختم مى شود.
‏آنان مى گویند: در این دوره ، انسان رهسپار عدم مى گردد و به سوى نیستى مطلق پیش مى رود و پرونده او براى همیشه بسته مى شود.
2 - ‏دیدگاه عده اى دیگر چنین است : این دوره ، دوره بازداشت و زندانى شدن و آمادگى پیدا کردن براى قیامت و داخل شدن در بهشت یا جهنم است .
3 - ‏دیدگاه جمعى آن است که این دوره ، جستن از زندان و رها شدن از زنجیر مادیات و فرار کردن از قفس تن و فارغ شدن از غم و غصه و درد و رنج است .
4 - ‏دیدگاه چهارم : اعتقاد کسانى است که این دوره را، دوره تربیت شدن و به کمال رسیدن و نقص هاى دینى خود را جبران کردن مى دانند و مى گویند: در عالم برزخ دین مؤ منان کامل شده و آنان ، تمام عیار وارد قیامت مى شوند.
‏این کتاب در دو بخش تنظیم شده است یکى مرگ و دیگرى برزخ .
‏در بخش برزخ در رابطه با سؤ ال قبر، فشار قبر، برطرف شدن عذاب قبر، عذاب برزخى مجرمان ، نپوسیدن بدن هاى بعضى در قبر، صحبت اموات ، پاداش برزخیان و بهشت و جهنم برزخى و ده ها مطالب جالب دیگر مى باشد.
‏مرگ از اسرار است
‏ مرگ یکى از اسرار خلقت است ، یکى از رازهاى حل نشده است که بشر هنوز نتوانسته به اصل آن پى ببرد، آگاهى از اسرار مرگ یکى از مشکلات علم به حساب مى آید، همان طور که اصل حیات و زندگى نیز از اسرار و رموز مى باشد.
‏بشرى که هنوز از حقیقت ((حیات ،)) که هم اکنون ، در پرتو آن به لذت بردن و برخوردار شدن از شئون زندگى مشغول است ، اطلاع درستى ندارد، طبیعى است که از حقیقت ((مرگ )) که هنوز به آن نرسیده و طعم آن را نچشیده است اطلاع صحیحى نخواهد داشت .
‏دنیا هنوز نتوانسته است به راز حیات و پیدایش موجود زنده پى ببرد؟ نتوانسته است بفهمد چگونه مى شود موجود زنده اى که ترکیبات بدن او (از قبیل آب ، خاک ، آهک و مواد معدنى دیگر) که به اندازه معینى است ، هنگامى که مرگش فرا مى رسد، بدون آن که از ترکیبات جسمانى او چیزى کم شود، از حرکت و جنبش باز مى ماند؟
‏در همین ((بدن )) که قرن ها است دانشمندان ، روى آن کار مى کنند و با وسایل و ابزار دقیق فنى به مطالعات و موشکافى هاى عمیق علمى پرداخته و در اعماق آن فرو رفته اند، با این حال به بسیارى از اسرار آن نتوانسته اند پى ببرند! رمز بسیارى از امراض و راه هاى علاج بر آنان مجهول مانده است .
‏شاهد روشن آن ، پى گیرى هاى مداوم دانشمندان براى تحقیقات بیشتر طبى و توسعه تاءسیسات مربوط به تشریح بدن و علم وظائف الاعضاء است .
‏آیا بشر با این جهل وسیعى که نسبت به ((بدن )) خود دارد چگونه مى تواند در مقام شناسایى حقیقت ((روح )) که غیر از ((بدن )) است و آفرینش آن ، آفرینش دیگر و طرز خلقت آن ، طرز مخصوصى است اظهار علم و اطلاع نماید؟ تا چه رسد به این که بخواهد درباره ((مرگ )) که یکى از آثارش جدایى ((روح )) از بدن است ، اظهار علم و اطلاع کند.
‏ما قسمت مهمى از عمر خود را در خواب به سر مى بریم و هنوز حقیقت آن را نفهمیده ایم ، نمى دانیم چگونه به خواب مى رویم و چگونه خواب مى بینیم . بسا در عالم خواب با صحنه هاى سرورانگیز و یا هراس ناک روبه رو مى شویم . احیانا حوادثى را که هنوز واقع نشده و در آینده واقع خواهد شد در خواب مى بینیم !؟ سپس به همانگونه که در خواب دیده ایم در بیدارى مشاهده مى نمائیم و با خود مى اندیشیم ، راستى حقیقت ((خواب )) چیست ؟ ((خواب دیدن )) یعنى چه ؟ انسان چگونه در خواب از وقایع آینده عمرش باخبر مى شود و آن چه را هنوز واقع نشده است در خواب مى بیند؟
‏هنگامى که از درک حقیقت خواب ناتوانیم چگونه مى توانیم از مرگى که در مدت عمر فقط یک مرتبه به سراغمان مى آید اطلاع صحیحى داشته باشیم ؟
‏این ها مسائل مبهم و پیچیده اى است که متفکرترین مغزها و کاوش گران علمى نیز از یافتن جواب قاطع و محکم آن ها ناتوانند.
‏مرگ قانونى عمومى
‏ آن طور که از آیات قرآن و روایات معصوم علیهم السلام به دست مى آید و در طول تاریخ عالم خلقت تجربه شده است ، مرگ قانونى عمومى است ، سرنوشتى که براى همه انسان ها، همه موجودات زنده و بلکه همه موجودات غیر زنده حتمى و ثابت است . قرآن در این رابطه مى فرماید:
‏کل نفس ذائقة الموت ثم الینا ترجعون (1)
((‏هر انسانى مرگ را مى چشد، سپس به سوى ما باز مى گردید)).
‏آیه به قانونى اشاره مى کند که بر تمام موجودات زنده جهان حاکم است . مى گوید: تمام زندگان ، خواه ناخواه روزى مرگ را خواهند چشید.
‏اگر چه بسیارى از مردم مایل اند، فناپذیرى خود را فراموش کنند. ولى این واقعیتى است که اگر ما آن را فراموش کنیم هرگز ما را فراموش نخواهد کرد، حیات و زندگى این جهان ، بالاخره پایانى دارد، روزى مى رسد که مرگ به سراغ هر کسى خواهد آمد و ناچار از این جهان رخت برخواهد بست .
‏این جهان ، سراى جاویدانى براى هیچ کس نیست ، بعضى زودتر و بعضى دیرتر باید بروند، فراق دوستان ، فرزندان و خویشان به هر حال تحقق مى یابد
‏که هر نفس کو آمد حیات
‏چشد شربت نیستى و ممات
‏دو روزى چو از زندگانى گذشت
‏به سوى خدا باز خواهید گشت
‏اصولا انسان در هر چیز شک و تردید کند، در مرگ نمى تواند تردید نماید. تمام اهل آسمان ها و زمین مى میرند، همه موجودات زنده در کام مرگ فرو مى روند، همه مخلوقات بدون استثنا اجل و سرآمدى دارند که لحظه اى در آن تاءخیر نیست ، ادعاى خلود و جاودانگى مردم درباره یکدیگر یا رهبران خود تعارف هاى بى محتوایى بیش نیست ، کدام خلود؟ کدام جاودانگى ؟ در حالى که همه انبیاء این راه را پیموده اند و همگى بدون استثنا از این گذرگاه گذشتند.
‏در حدیثى آمده است : وقتى آیه شریفه کل من علیها فان (2) ((تمام کسانى که بر روى زمین هستند فانى مى شوند)) نازل شد ملائکه گفتند:
‏فرمان مرگ اهل زمین صادر شد!
‏هر آن کس که روى زمین پا به جاست
‏سرانجام او نیستى و فناست
‏و هنگامى که آیه ععع کل نفس ذائقة الموت (3) ((هر انسانى مرگ را مى چشد)). نازل گشت ، فرشتگان گفتند: ((فرمان مرگ ما نیز صادر شد!))(4)
‏و راجع به مرگ عمومى تمام موجودات جهان مى فرماید:
‏کل شى ء هالک الا وجهه (5)
((‏همه چیز این جهان فانى و نابود مى شود جز ذات پاک و بى همتاى او)).
‏این آیات ، هشدارى به همه انسانها در طول تاریخ است ، که از این سرنوشت و قانون عمومى و قطعى غافل نشوند. دائما به فکر مرگ باشند که غفلت از آن ، خطراتى براى دین و دنیا و آخرت انسان به بار مى آورد.
‏باید این را بدانیم که مرگ نعمتى از جانب خدا و سرنوشتى حتمى است که براى همه نوشته شده و خوب هم نوشته است . در این باره چنین باید گفت :
‏این سخن باید به آب زر(6) نوشت
‏گر رود سر (7) بر نگردد سرنوشت
‏سر نوشت ما به دست خود نوشت
‏خوشنویس است او نخواهد بد نوشت
‏مرگ شکننده لذت ها
‏ به یاد مرگ و سراى بعد از آن (عالم برزخ و قیامت ) بودن ، بهترین موعظه و سازنده ترین اندرز براى هر انسان است و توجه داشتن به آن ، اثر عمیقى در شکستن شهوات و پایان دادن به آرزوهاى دور و زدودن زنگار از آئینه دل دارد. غفلت نمودن از مرگ ، انسان را به پستى ، بى باکى ، بى دینى و بى غیرتى مى کشاند، قلب را مى میراند و او را از هر حیوانى گمراه تر و فرومایه تر مى کند.
‏در روایات از معصوم علیهم السلام وارد شده : انسان زیرک و مؤ من کسانى است که دائما به یاد مرگ باشد و هیچ وقت از آن غفلت نکند. به چند روایت توجه کنیم .
1 - ‏از حضرت رسول صلى الله علیه و آله سئوال کردند: زیرک ترین مؤ منان چه کسانى هستند؟ فرمود: کسى که بیشتر به یاد مرگ بوده و خود را براى آن آماده کند.(8)
2 - ‏نیز از آن حضرت سئوال کردند: زاهدترین مردم کیست ؟ فرمود: کسى که قبر و عذاب هاى آن را از یاد نبرد، فریب زینت هاى دنیا را نخورد، سراى جاودان را بر این دنیاى زودگذر برگزیند، فردا را از عمر خود حساب نکند و خود را آماده مرگ نماید.(9)
3 - ‏هم چنین فرمود: زیاد به فکر نابودکننده لذت ها باشید. عرض شد: یا رسول الله ! آن چیست ؟ در پاسخ فرمود: مرگ است . آن کسى که به حقیقت ، از مرگ یاد مى کند در وسعت و گشایش زندگى باشد، غرورش ‍ برطرف شود، دنیا بروى تنگ گردد، اگر در مضیقه و سختى باشد با یاد مرگ ، از فشار فکرى رهایى یابد و دنیا در نظرش وسیع و گسترده شود.
4 - ‏از امام صادق علیه السلام در این باره نقل شده : به یاد مرگ بودن ، خواهش ها و هوس هاى نفسانى و شهوتهاى سرکش را در درون آدمى ، مى میراند و ریشه هاى غفلت را از دل مى کند، قلب و دل را به وعده هاى الهى نیرو مى بخشد، طبع و خوى بندگى را در نهاد انسان نرمى مى دهد و لطافت مى آفریند، نشانه هاى هواپرستى و رنگ و رنگارهاى دل باختگى به دنیا را در هم مى شکند، شعله هاى حرص و طمع را خاموش مى کند، دنیا را در نظر انسان پست و کوچک مى گرداند. این است معنى سخن پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله که فرمود: ((یک ساعت فکر کردن از هفتاد سال عبادت بهتر است .))(10)
‏به فکر مرگ بودن ، انسان را از گناه باز مى دارد، او را به سوى کارهاى نیک فرا مى خواند، ایمان را در دل مى آفریند، به زندگى و حیات انسان معنى و جهت مى دهد.
‏خیر و خوشبختى براى آن کسى است که ملائکه هنگام آمدن مرگ او را تکریم و احترام کنند و به شایستگى بدرقه نمایند.
‏خداوند متعال ، ((مرگ )) و حیات را در چند جاى قرآن فقط به خود نسبت مى دهد. در یک جاى آن فرموده :
‏له ملک السموات و الارض لا الله الا هو یحیى و یمیت (11)
((‏خداوندى که حکومت آسمان ها و زمین از آن او است ، خداوندى که معبودى شایسته پرستش جز او وجود ندارد، خداوند، زنده مى کند و مى میراند و نظام حیات و مرگ به فرمان او است )).
‏در آیه دیگر مى فرماید:
‏و الله یحیى و یمیت و الله تعلمون بصیر(12)
((‏خداوند، زنده مى کند و مى میراند (و بهر حال مرگ و حیات به دست او است .) و خداوند، از همه اعمال بندگان با خبر است )).
‏فقط در یکى از آیات به علت مرگ و حیات انسان اشاره کوتاهى مى کند. آن جا که مى فرماید:
‏الذى خلق الموت والحیاة لیبلوکم ایکم احسن عملا و هو العزیز الغفور(13)
(( (‏خداوند) آن کسى است که مرگ و حیات را آفرید تا شما را بیازماید که کدام یک بهتر عمل مى کند و او عزیز و غفور است .))
‏در آیه ، نخست آفرینش مرگ و حیات را به عنوان نشانه قدرت بى پایانش ‍ معرفى مى کند. سپس مى فرماید:
‏هدف از این آفرینش ، حسن عمل است . آزمایشى که به عنوان انسان ها و هدایت به سوى قرب پروردگار خواهد بود.
‏ثانیا، دنیا را به عنوان یک میدان آزمایش معرفى کرده است ، میدانى براى آزمایش ((بهترین افراد از نظر عمل )) و طبعا کارت (عمل بهتر و خالص تر، زهد فزون تر، عقل و خرد کامل تر، خداترسى قوى تر، عمل کرد بیشتر به اوامر و نواهى خدا، بیشتر به یاد و آماده مرگ بودن و تهیه زاد و توشه براى مسافرت به سوى آخرت که همه این ها از مصادیق حسن عمل است .)
‏مرگ به دست کیست ؟
‏ درباره این که مرگ به دست کیست و چه کسى یا چه کسانى جان هاى انسان ها را مى گیرند؟ مطالبى را بیان مى کنم . قرآن مجید، مرگ و گرفتن جان ها را به سه طایفه نسبت مى دهد و مسئولیت آن را با سه کس ‍ مى داند.
1 - ‏مسئولیت آن با خداست . او جان مخلوقات را مى گیرد. قرآن در این باره مى فرماید:
‏الله یتوفى الانفس حین موتها(14)
((‏خداوند جان (مخلوقات را) به هنگام مرگ مى گیرد)).
2 - ‏نسبت مرگ با ملک الموت است . قرآن در این باره مى فرماید:
‏قل یتوفاکم ملک الموت الذى و کل بکم (15)
(‏اى پیامبر به مردم ) ((بگو: ملک الموت ماءمور (گرفتن جان شماست ) و روح شما را مى گیرد، سپس به سوى پروردگارتان باز مى گردید)).
3 - ‏نسبت آن را به ملائکه داده است . در یک جا مى فرماید:
‏الذین تتوفاهم الملائکة طیبین (16)
(‏پرهیزکاران ) ((کسانى هستند که فرشتگان جانشان را مى ستانند در حالى که طیب و پاکیزه اند از همه بدى ها و زشتى ها)).
‏در جاى دیگر مى فرماید:
‏الذین تتو فاهم الملائکة ظالمى انفسهم (17)
(‏کافران ) ((کسانى هستند که فرشتگان جانشان را مى گیرند در حالى که بر خویشتن ستم کرده اند)).
‏چگونه مى شود که مرگ را گاهى به خدا و گاهى به ملک الموت و گاهى به ملائکه نسبت مى دهند؟ آیا همه آنها با کمک همدیگر جان مخلوقات را مى گیرند؟ یا هر کدام جان افراد مخصوصى را مى گیرند. در این باره نظریاتى وجود دارد. از جمله :
1 - ‏قبض روح افراد به حسب رتبه و مقام آنان است . جان افراد کافر و مشرک ، جنایت کار و خیانت کاران ، بى دین ، و بدکاران را ملائکه مى گیرند و روح مؤ منان و زاهدان ، علما و صالحان را ملک الموت و روح دوستان و مقربان الهى را خدا مى گیرد.
2 - ‏از امام صادق علیه السلام درباره گرفتن جان افراد سئوال شد: با توجه به این که در یک زمان ، بسیارى از مردم در اطراف جهان از دنیا مى روند که شمارش آنها را جز خدا نداند، اگر تنها ملک الموت قبض روح مى کند با آیات یاد شده چگونه ممکن است ؟
‏فرمود: خداوند براى ملک الموت دستیاران و کمک کارانى از فرشتگان را قرار داده است که آنها جانها را از طرف ملک الموت مى گیرند، ملک الموت هم علاوه بر جان هایى که خود گرفته است جانهاى دیگرى که ملائکه گرفته اند را نیز مى گیرد و همه آنها را خداوند متعال از ملک الموت مى گیرد و به سوى خود مى برد.(18) آیات ذکر شده منافات با هم ندارند؛ زیرا ملک الموت و ملائکه همه فرمان برداران حق و مجریان دستورات او هستند.
‏این قضیه درست مانند وزیر کشور و استاندار و فرمانداران اوست . وزیر کشور استاندارى را به نمایندگى از جانب خود انتخاب مى کند و استاندار هم فرماندارانى را براى اجراى دستورات و انجام کارها و نیازها ماءموریت مى دهد و آنان را به نقاط مختلف مى فرستد.
3 - ‏در اخبار آمده است : ملک الموت ما بین زمین و آسمان قرار دارد، اعوان و انصارش روح انسان ها را از جاى خودشان مى گیرند تا وقتى به گلوى آنان رسید. در این هنگام ملک الموت روح ها را مى گیرد و از بدن ها خارج مى کند و به سوى خدا مى برد.(19)
‏در این اخبار مى گوید: اول ملائکه جانها را مى گیرند و تا گلو مى رسانند بعد ملک الموت آنان را از بدن خارج مى کند که هر دو در گرفتن روح دخالت دارند.

 

تحقیق انسان و کرامت او 21 ص

تحقیق انسان و کرامت او 21 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 21 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

2
2
‏ ‏انسان ‏و کرامت او
‏ ‏آفریده ها‏ ‏، همه کریم هستند ( 1 ) . کرامت هر پدیده به برخاستن از هستی و اتصال به هستی هوشمند است‏ .‏ (2 ) ‏ ‏بنا بر این اتصال، هر پدیده ای آزاد است و تا وقتی از ، خدا، از آزادی خویش، غافل نمی شود، کریم است . صفت کریم‏ ‏ که انسان جسته است، ‏به ورود در ابتلی (3 ) و به ‏تسلیم حکم زور نشدن است (‏4‏ ) ‏، به همه پدیده های هستی را کریم دانستن و کرامت هر آفریده را رعایت کردن است ( ‏5‏ ) . انسان کریم ‏می ماند ‏ ‏و اکرم می شود ‏به تقوی ‏(‏6‏ ) . ‏ ‏و تقوی تحقق پیدا می کند به « آزاد و آزادتر شدن از راه رشد » ( ‏7‏) ‏،‏ به پیشی گرفتن در علم ، در دادگری، در خدمتگزاری ، در دوستی ‏و... و به عمل به همه حقوق انسان (‏8‏ ) و ‏ ‏افزودن بر کرامت خویش به ‏تکریم ‏ همه پدیده ها ‏و بر انگیختن آفریده ‏ها ‏بر افزودن بر کرامت ‏، تحقق پیدا می کند‏. ‏از آن رو فرمود « در دین اکراه نیست » که ‏هم دین روش زور و خشونت زدائی است و هم ‏ ‏بکار بردن ‏هر ‏اکراهی ‏ ، کرامت را با خواری جانشین کردن است. به سخن دیگر، کریم صفت خداوند است و همچون صفات دیگر‏ش‏، در انسان ، هست ‏׃ حقوق و استعدادها‏ ذاتی انسانند. اما چنان نیست که اگر آدمی از آنها غافل شد، ‏اگر راه رشد را باز گذاشت و در بیراهه ویرانگری افتاد، استعدادهای او تباه نشوند و زندگی که نه عمل به حقوق شد، ویرانی بر ویرانی نیفزاید و زندگی انسان و محیط زیست او را تباه نگرداند.
‏ ‏کرم ‏خداوند‏ در حق انسان و همه آفریده ها ، آزاد و کریم آفریدن آنها است : او،‏ داستان آفرینش انسان را در قرآن ، این سان آغاز می کند : به فرشتگان می گوید قصد دارد بر روی زمین خلیفه ای قرار دهد . فرشتگان می پرسند آیا می خواهی کسی را قرار بدهی که در آن فساد کند و خونها را بریزد ؟ خداوند به آنها پاسخ می دهد آنچه را من می دانم شما نمی دانید (‏9‏) بدین‏ ‏سان انسان با حق خلیفة اللهی آفریده شد و بر زمین قرار گرفت ‏:‏
‏خلیفة الله :
‏ تاریخ از دیدگاه قرآن ، یک رشته جانشین شدنها است : هر نوبت قومی از خود بیگانه می شود و به ‏بی‏راه‏ه‏ تخریب خود و طبیعت می افتد . قومی دیگر به حق خلافت خویش عارف می شود و ، به بعثت، انسان را از بیراهه مرگ و ویرانی . به راه زندگی و رشد ‏در آزادی ‏باز می آورد . بدین قرار ، ‏جریان ‏ تاریخ ‏ هستی ، جریان رشد است. کرامت انسان به ایفای نقش رهبری در این جریان است. ‏اما‏، بسا انسانها از فطرت خویش غافل و‏،‏ در روابط قوا ، از خود بیگانه و آلت قدرت ویرانگر می شوند. ‏با وجود این‏ ، بنا بر فطرتی که انسان را است ، جریان تاریخ ‏ گذار از انحطاط به رشد است . چنانکه اگر قومی به بیراهه انحطاط افتاد ، قوم دیگری به انقلاب روی می آورد و راه رشد را بر انسانیت می گشاید . ( ‏10‏ ) حتی وقتی تمامت یک قوم به ‏بی‏راه‏ه‏ ستم می روند ، اندک شماری از آنها که راه هدایت جسته اند و به راه زیستن در آزادی و کرامت ‏افزائی‏ ‏از رهگذر‏ رشد ‏باز‏آمده اند ، ‏برحق و مقام ‏خلیف‏ة‏ ‏اللهی‏ بر روی زمین‏ ، عارف ‏ ‏( 11 ) ‏و‏ بانی انقلاب می شوند و ‏حیات انسان‏ها‏ در آزادی و رشد ‏ ادامه می یابد‏:
‏ جدا کننده ‏راه‏ زندگی از ‏بیراهه‏ مرگ ‏در ویرانگری ‏چیست ؟ ‏تکرار کنیم که ‏انسان‏ ‏ آزاد کریم ‏است‏. پس‏ کرامت ‏او‏ ‏در گرو تک‏ریم خو‏د‏ و همه پدیده های هستی است ‏.‏ غفلت از کرامت هر پدیده ای غفلت از کرامت خویش‏ است. اما ‏این غفلت ‏فرآورده ‏ تسلیم شدن به حکم زور‏ است‏ . ‏وقتی غفلت همگانی می شود، فساد جهان شمول ‏می گردد (‏12‏ ) . ‏به سخن دیگر ، ‏قهر و فقر زندگی اکثریت بزرگ انسانها ‏و‏ محیط زیست آفریده ها را تباه می کند. انسانها نه تنها هستی را شئی می گردانند که خود نیز جریان شئی شدن را شتابان به پیش می روند. بارز ترین نشانه آن جانشین کردن کر‏امت فطری با کرامت صوری است. ضابطه تکریم قدرت‏ مداری است .
2
2
‏ ‏لذا، ‏هر استکباری با استضعافی و هر بزرگ نمائی با تحقیری همراه می شو‏ن‏د. چون بدون تخریب قدرت نیست ، پس بدون تحقیر ، تکبیر نیست . نه تنها در این معنی که هرکس بزرگی جستن خویش را در‏ گرو خوار کردن ‏دیگری می بیند که‏، ‏ وخامت بارتر ، ‏ او در نمی یابد که ‏گم کردن کرامت ‏از ‏ بیمقدار شدن در جریان اینهمانی جستن با قدرت و آلت آن گشتن است ‏. او‏ تجسم خواری‏ ‏گشته‏ ‏و می پندارد ‏ بزرگی ‏جسته است‏. ‏رها شدن از خواری همگانی ‏و‏ از قهر و فقر بر خود افزا، موکول به باز شناختن فطرت خویش یا پیروی از قاعده « تغییر کن تا تغییر دهی » است. (‏13‏ )
‏ ‏ ‏بدین انقلاب ، انسان کرامت‏ی‏ را باز می یابد که ویژه ‏او ‏است : امانت خداوندی به همه آفریده ها پیشنهاد شد و تنها ا‏ن‏سان بود که آن را پذیرفت ( 1‏4‏ ) . این امانت مسئولیت امامت رشد در آزادی است ( ‏15‏ ) . نه تنها تصدی رشد خویش که رهبری ‏رشد آفریده ها و عمران طبیعت .‏ ‏بدین قرار، ‏ رشد ‏انسان و آفریده ها در آزادی - نه چون رشد قدرت که خشونت بر خشونت و ویرانی بر ویرانی و فقر بر فقر و نابرابری برنابر‏ابر‏ی می افزاید - ‏واقعیت پیدا می کند ‏: جریان رشد تمامی پدیده های هستی ، یک جریان است. ‏اگر بخشی غنی شد و بخشی دیگر فقیر گشت‏ ‏، اگر انسانها گمان بردند ثروت بر ثروت می افزایند‏ ‏ اما طبیعت ویران شد، جریان ، جریان رشد نیست، جریان بندگی قدرت را ‏ ‏به پیش رفتن است ‏. ‏پس‏، جدا کننده مشی زندگی ‏در آزادی ، ‏از مشی مرگ در ویرانگری، ‏لااکراه است‏ ‏:
‏ ‏ ‏ ‏در حقیقت،‏ ‏برای آنکه همه پدیده ها کرامت خویش ‏را ‏از دست ندهند و در جریان رشد، بر آن بیفزایند، بر انسان است که نقش خویش را ، بعنوان خلیفه خدا ، ایفا کند. غفلت از این حق و نقش، انسان را رهبر مشی مرگ در ویرانگری همه پدیده ها می کند. در جهان، خواری بر خواری افزوده می شود . لحظه مرگ، لحظه تهی شدن ‏از کرامت می گردد ‏׃ ‏ ‏انسانها بر فطرت آفریده می شوند و با صفت و حق خلیف‏ة‏ ‏اللهی ‏آفریده می شوند . اما آنکس که توحید را بمثابه اصل راهنما گم می کند و بر این یا آن ثنویت در بیراههِ ‏قدرتمداری ‏ می شود ، از فطرت بیرون می رود ، خلیفه اللهی را از دست می دهد و آلت کفر یا باورهایی می شود که ترجمان اصالت زور هستند‏. ‏ ‏ا‏و کرامت از دست می دهد ‏و خواری می یابد ‏( ‏16‏ )
‏" او شما را خلیفه بر روی زمین قرار داد . هر کس کفر می ورزد ، به کفر خویش تباه می شود .‏..‏کفر ‏کافران تنها زیانهای آنها را افزون می کند‏ ‏"
‏ بدین قرار، ‏ هشدار خداوند صریح است ‏׃ ‏کفر ورزیدن ، خلیفة اللهی را از یاد بردن ، از آزادی خویش غافل شدن ، صفت کریم را از دست دادن و خوار شدن ‏و زیان دیدن و ‏زیان رساندن ‏است (‏ ‏17‏ )
‏تاریخ با پیرو‏ز‏ی زورپرستان پایان نمی پ‏ذ‏یرد‏ :
‏جریان تاریخ ادامه می یابد . در پی هر انحطاطی ، قیامی به حق و برای حق روی می دهد . سر انجام توحید اصل راهنمای همه انسانها می شود . حق می آید و باطل می رود . و اهل توحید ، خلیفه های خدا بر روی زمین می شوند : ( ‏18‏ )
‏ " و خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده اند و عمل صالح می کنند ، وعده کرده است آنها را خلیفه های روی زمین بگرداند . "
‏ ‏ این قاعده عمومی تنها ترجمان تجربهِ تاریخ نیست : هر چند قاعده نسبت به گذشته صدق می کند . توضیح اینکه اقوامی از میان رفته اند . اما انسانها ، به یمن بعثت ها ، به حیات خویش ادامه داده اند . حیات ادامه یافته است اما از کجا بدانیم که قاعده نسبت به آینده نیز صدق می کند . به سخن دیگر از کجا آدمیان طبیعت و انسانها بر جا بمانند ، تا مؤمنان نیکوکار خلیفه های خدا بگردند ؟
‏سرنوشت انسان و مسئولیت امانتی که پذیرفته است ؟ :
2
4
‏ انسان از گلی سرشته شد که مجموعه حیات پذیر کاملی بود . روح خدا در او دمیده شد ( ‏19‏ ) و فطرتی پیدا کرد که خدائی است ( ‏20‏ ) در متناسب ترین اندازه ها ساخت گرفت و زیباترین صورت را یافت ( ‏2‏1‏ ) و خدا آفرینش او را به خود تبریک گفت ( ‏2‏2‏ ) او را بر فطرت آفرید ، چرا که فطرت توحید است ( ‏23‏ ) و حیات بدون توحید در وجود نمی آید . در بهترین اندازه ها آفرید و آفرینش او را بخود تبریک گفت . زیرا تمامی هستی را در وجود کوچک او خلاصه کرد ( ‏24‏ ) و خلیفه خود بر روی زمین گرداند و هدایت شدن را در عهده خود او نهاد . ‏او و همه پدیده ها را کریم آفرید و او را به تکریم خویش و همه پدیده ها خواند. انسان خود داوطلب این مسئولیت شد. پدیده های دیگر تن به این مسئولیت ندادند ‏׃
‏ اما اگر قرار باشد در جریان زمان ، زمین از خلیفه های خدا - کسانی که به حق خلیفة اللهی عارف هستند - خالی نشود ، باید آفریده ها یی مسئولیت این امانت را بپذیرند . خدا امانت را به همه آفریده ها پیشنهاد کرد و انسان بود که آن را پذیرفت :
‏ " همانا امانت را به آسمانها و زمین و کوه ها پیشنهاد کرد . همه بیم کردند و از بر دوش گرفتن آن خود داری کردند . انسان بر دوش گرفت و همانا با نادانی و ستم "
‏ این " امانت " نوعی رهبری ( امامت ) ، ‏به یمن عقل ﺁزاد، است. ‏رهبری بیانگر خلیفة اللهی و تضمین کننده تداوم آن است . از آنجا که انسان عهده دار این رهبری و با تمام اعضای خویش مسئول ﺁن می شود ( ‏25‏ ) پس باید صفات خدائی و بعد معنوی داشته باشد . توانائی ‏های خویش را بپرورد ‏ و موجودی نسبی و فعال باشد که در پهنه ای گسترده تا بی نهایت ، در صیرورت است ‏. در این پهنه گسترده ، نقش امامت را برای همه پدیده ها بر عهده گرفتن، نیاز به داشتن استعدادها و حقوق دارد. استعدادهای او، صفات ثبوتیه خداوندند ‏:
‏ خدا به انسان اسماء آموخت ( ‏2‏6‏ ) بدو آنچه نمی دانست و بیان و کتابت آموخت ( ‏27‏ ) استعداد دانش جویی داد . به او هوش و عقل داد ‏و صاحب بصیرت بر خویشتن گرداند و قوه تمیز عمل نیک از عمل زشت داد‏. نشانه های خود را بر او بنمود تا ‏عقل‏ را بکار اندازد ( ‏18‏ ) . او را قوه ابداع و خلاقیت و صنعت و استعدادهای دیگر بخشید . اما از انسان ها، یکی کار پذیر ، دیگری فعال شدند . یکی استعدادها را در رشد بکار برد و دیگری، به ساختن دروغ و زور، استعدادهای خویش ‏را ‏تباه گرداند ( ‏29‏ ) . به انسان فطرت عدالت جو داد او را به عدالت و قسط خواند . ( ‏30‏ ) ‏بدو، استعداد رهبری داد و ‏او را امام و آزاد و هدف دار آفرید . ( ‏31‏ ) راه رشد را از راه سرکشی جدا کرد ( ‏32‏ ) و هدایت خویش را به مؤمن و کافر داد . به انسان هشدار داد اگر از راه رشد بیرون برود ، به بیراههِ زیادت طلبی ( ‏33‏ ) می افتد و آن را تا مرگ و ویرانی پیش میرود .
‏ با اینهمه این انسان کامل نیست . او می تواند از فطرت خویش بدر رود . انسانی است که ضعیف و بی قرار آفریده شده است ( ‏34‏ ) . اگر بر فطرت بماند از ضعف به قوت می رسد‏ و بر کرامت خویش می افزاید‏ . اما اگر‏، در پندار و گفتار و کردار‏ توحید را با ثنویت جانشین کند، ‏عقل او از ﺁزادی که دارد غافل می شود و با راهنما کردن ثنویت ، قدرتمدار می شود و ‏نیروهای حیاتی را به زور مرگ آور بدل می کند و ستمکار می شود و بیراههِ ضعف را تا مرگ و ویرانی می رود .
‏ قرآن در تشریح چگونگی از خود بیگانه شدن انسان ، واقعیتی را خاطر نشان می کند که انسانها همچنان از آن غفلت می کنند :
‏
‏حقوق انسان ذاتی او و سلب نکردنی هستند‏ :
‏ هر انسانی خلیفهِ خدا ، امام و آزاد بدنیا می آید . پیش از آنکه به دینی یا مرامی در آید ، صاحب حقوق و مسئول دفاع از حقوق خویش و حقوق هر فرد دیگری با هر دین و مرام و هر نژاد و رنگ و ملت و قوم و قبیله‏ و مسئول کرامت خویش و تمامی پدیده ها‏ است . به سخن دیگر حقوقی که او دارد ، اعطائی نیستند . تابع در آمدن او به این یا آن دین نیستند . بهر دینی در آید ، این حقوق را از دست نمی دهد . چرا که در دین اکراه نیست (
2
4
‏35‏ ) و گرویدن به دین ، حقی از حقوق او است . همانطور که در حقوق بشر در قرآن می خوانید ، شرط برخورداری از این حقوق این نیست که مسلمان بشود و نیز نمی گوید اگر اسلام نپذیرفت یا بدان در آمد و سپس آن را ترک گفت ، حقوق خود را از دست می دهد .
‏ اما آن واقعیت که قرآن می آموزد و این آموزش را انسان ها از یاد میبرند ، اینست : تا وقتی انسان‏ها‏ بخواه‏ن‏د ‏ آزاد بمانند‏، هیچ قدرتی ‏پدید نمی آید تا بتواند‏ آزادی و حقوق ‏آنها‏ را سلب کند . ‏زمانی هم که بیشتر انسانها از خود بیگانه می شوند و آزاد‏ی‏ و حقوق و بنا بر این کرامت خویش را از یاد می برند و قدرت را پدید می آورند، این قدرت نمی تواند کسانی را ‏از‏ آزاد‏ی‏ و حقوق خویش ‏ محروم کند که آنها ‏را از یا‏د‏ نمی برند‏ ‏. ‏کرامت هر انسان را هیچ موجود دیگری‏، هیچ قدرتی ‏ نمی تواند از او بستاند. تنها خود او است که می تواند کرامت خویش را از یاد ببرد و خواری گزیند. ‏انسان خلیفهِ خدا و امام خلق شده است . وقتی از توحید بدر می رود ، خلیفه زور و امامِ شرک می شود و حقوق خویش و انسانهای دیگر را از یاد می برد ‏׃ خوار می شود و خوار می کند.‏ ‏
‏ بدین قرار هیچ انسانی نمی تواند خود را از مسئولیت رعایت نشدن حقوق خویش مبری کند . و نیز ، به این عذر که تنها است و بر جهان قدرتهای ستمگر حاکمند ، نمی تواند وظیفهِ خویش را در دفاع از حقوق خو‏د‏ و حقوق فرد فرد انسانها ‏و همه پدیده های هستی ‏بر زمین بگذارد .( ‏36‏ ) وقتی انسانی به دفاع از حقوق بر می خیزد ، خلیفهِ خدا در روی زمین می شود و چون فطرت انسان را باز می گوید ، بگونه ابراهیم ( ‏37‏ ) ، سخنگوی تمامی انسانیت می ‏شو‏د . و چون خلیفهِ خدا است ، تنها نیست ، خدا با اوست و سر انجام پیروز می شود . ‏خدا با او است وقتی او از بیان آزادی غافل ‏ن‏شود و بدین غفلت، بیان آزادی را در بیان قدرت از خود بیگانه نکند و راهبر ‏عقل خود نگرداند و ‏پندار و گفتار و کردار خویش ‏ترجمان قدرت نسازد . ‏
‏ اما چرا آزادی و حقوق ذاتی انسان هستند ؟ زیرا آزادی و حق را جز بر اصل توحید نمی توان در تصور آورد و تعریف کرد . بر اصل ثنویت ، حق و آزادی به لباس باطل در می آیند . برای مثال بر اصل ثنویت می گویند : آزادی هر کس آنجا تمام می شود که، از ﺁنجا، آزادی دیگری شروع می شود . اما آیا دانش هر کس ‏هم ‏آنجا تمام می شود که دانش دیگری ، از ﺁنجا، شروع می شود ؟ آیا ابداع و خلاقیت هر کس ‏هم ‏جائی تمام می شود که ابداع و خلاقیت دیگری ، از ﺁنجا، شروع می شود ؟ آیا خدمتگزاری ، عدالتخواهی ، دوستی و عشق و ... هر کس ‏هم ‏آنجا تمام می شود که خدمتگزاری ، عدالتخواهی ، دوستی و عشق و ... دیگری، از ﺁنجا، شروع می شود ؟ پس تعریف آزادی باید در برگیرنده زور و بکار بردن آن نیز باشد ، تا بتوان گفت : آزادی هر کس آنجا تمام می شود که آزادی دیگری ، از ﺁنجا، شروع می شود . اما زور نبود آزادی است و با جبر ملازمه دارد . اگر آزادی عبارت شود از بکار بردن زور ، پس هر فرد در زندانی که «آزادی» فردهای دیگر است ، زندانی می شود . رابطه ها ، رابطه قوا می گردند و بدیهی است ، که قوی ترها وارد قلمرو "آزادی " ضعیف ترها می شوند . بر اصل روابط قوا ، آزادی و حقوق انسانی و حیات انسان و طبیعت هستند که قربانی می شوند .
‏ آزادی و حقوق بر اصل توحید تعریف دقیق خویش را پیدا می کنند : ‏آن آزادی که به تعریف نمی آید اما چون نسیم می توان حس‏ش‏ کرد،‏ آزادی است که ‏ ‏عقل ، در لحظه خلق، در لحظه اینهمانی جستن به هستی ، می یابد. از این رو، ‏اندیشه و عمل خالی از زور ، ‏صفت‏ آزاد ‏می جویند‏ ( ‏38‏ ) ‏. از این رو، آزادی حدگذار نیست ، حد و مرز بردار است : آزای هرکس مرز آزادی دیگری نیست ، ‏ فراخنای آزادی دیگر ‏است‏. بدین قرار ، وقتی هستی بر فطرت آفریده شده است و فطرت توحید است ، آزادی و حقوق ترجمان توحید و بنا بر این ذاتی انسان و غیر قابل سلب هستند .