تحقیق آیه و ترجمه 1 تا 34 سوره لقمان 69ص

تحقیق آیه و ترجمه 1 تا 34 سوره لقمان 69ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 80 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏آیه و ترجمه‏ 1 تا 5
‏بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ
‏الم (1)
‏تِلْک ءَایَت الْکِتَبِ الحَْکِیمِ(2)
‏هُدًى وَ رَحْمَةً لِّلْمُحْسِنِینَ(3)
‏الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصلَوةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکَوةَ وَ هُم بِالاَخِرَةِ هُمْ یُوقِنُونَ(4)
‏أُولَئک عَلى هُدًى مِّن رَّبِّهِمْ وَ أُولَئک هُمُ الْمُفْلِحُونَ(5)
‏ترجمه :
‏بنام خداوند بخشنده بخشایشگر
‏1 - الم
‏2 - این آیات کتاب حکیم است (آیاتى پر محتوا و استوار).
‏3 - مایه هدایت و رحمت براى نیکوکاران است .
‏4 - همانها که نماز را بر پا مى دارند، زکات را ادا مى کنند، و به آخرت یقین دارند.
‏5 - آنها بر طریق هدایت پروردگارشان هستند، و آنهایند رستگاران
‏2
‏تفسیر:
‏نیکوکاران کیانند؟
‏این سوره ، با ذکر عظمت و اهمیت قرآن آغاز مى شود، و بیان حروف مقطعه در ابتداى آن نیز اشاره لطیفى به همین حقیقت است ، که این آیات که از حروف ساده الفبا ترکیب یافته ، چنان محتوائى بزرگ و عالى دارد که سرنوشت انسانها را به کلى دگرگون مى سازد (الم ).
‏لذا بعد از ذکر ((حروف مقطعه )) مى گوید: ((این آیات کتاب حکیم است )) (تلک آیات الکتاب الحکیم ).
‏((تلک )) در لسان عرب براى اشاره به دور است ، و کرارا گفته ایم که این تعبیر مخصوصا کنایه از عظمت و اهمیت این آیات است گوئى در اوج آسمانها و در نقطه دور دستى قرار گرفته !
‏توصیف ((کتاب )) به ((حکیم )) یا به خاطر استحکام محتواى آن است ، چرا که هرگز باطل به آن راه نمى یابد، و هر گونه خرافه را از خود دور مى سازد جز حق نمى گوید، و جز به راه حق دعوت نمى کند، درست در مقابل ((لهو الحدیث )) (سخنان بیهوده ) که در آیات بعد مى آید قرار دارد.
‏و یا به معنى آن است که این قرآن همچون دانشمند حکیمى است که در عین خاموشى با هزار زبان سخن مى گوید، تعلیم مى دهد، اندرز مى گوید، تشویق مى کند، انذار مى نماید، داستانهاى عبرت انگیز بیان مى کند، و خلاصه به تمام معنى داراى حکمت است ، و این سرآغاز، تناسب مستقیمى دارد با سخنان لقمان حکیم که در این سوره از آن بحث به میان آمده .
‏3
‏البته هیچ مانعى ندارد که هر دو معنى ((حکمت )) در آیه فوق منظور باشد.
‏آیه بعد هدف نهائى نزول قرآن را با این عبارت بازگو مى کند: ((این کتاب حکیم مایه هدایت و رحمت براى نیکوکاران است )) (هدى و رحمة للمحسنین ).
‏((هدایت )) در حقیقت مقدمه اى است براى ((رحمت پروردگار))، چرا که انسان نخست در پرتو نور قرآن حقیقت را پیدا مى کند و به آن معتقد مى شود، و در عمل خود آن را به کار مى بندد، و به دنبال آن مشمول رحمت واسعه و نعمتهاى بى پایان پروردگار مى گردد.
‏قابل توجه اینکه در اینجا قرآن ، مایه هدایت و رحمت ((محسنین )) شمرده شده ، و در آغاز سوره نمل ، مایه هدایت و بشارت ((مؤ منین )) (هدى و بشرى للمؤ منین ).
‏و در آغاز سوره بقره ، مایه هدایت ((متقین )) (هدى للمتقین ).
‏این تفاوت تعبیر ممکن است به خاطر آن باشد که بدون تقوا و پرهیزگارى روح تسلیم و پذیرش حقائق در انسان زنده نمى شود، و طبعا هدایتى در کار نخواهد بود.
‏و از این مرحله پذیرش حق که بگذریم ، مرحله ایمان فرا مى رسد که علاوه بر هدایت ، بشارت به نعمتهاى الهى نیز وجود خواهد داشت .
‏و اگر از مرحله تقوى و ایمان فراتر رویم و به مرحله عمل صالح برسیم رحمت خدا نیز در آنجا افزوده مى شود.
‏4
‏بنابراین سه آیه فوق ، سه مرحله پى در پى از مراحل تکامل بندگان خدا را بازگو مى کند: مرحله پذیرش حق ، مرحله ایمان و مرحله عمل ، و قرآن در این سه مرحله به ترتیب مایه هدایت و بشارت و رحمت است (دقت کنید).
‏آیه بعد محسنین را با سه وصف ، توصیف کرده ، مى گوید: ((آنها کسانى
‏هستند که نماز را بر پا مى دارند، زکات را ادا مى کنند، و به آخرت یقین دارند)) (الذین یقیمون الصلوة و یؤ تون الزکاة و بالاخرة هم یوقنون )
‏پیوند آنها با خالق از طریق نماز، و با خلق خدا از طریق زکات ، قطعى است و یقین آنها به دادگاه قیامت انگیزه نیرومندى است براى پرهیز از گناه و براى انجام وظائف .
‏و در آخرین آیه مورد بحث عاقبت و سرانجام کار ((محسنین )) را چنین بیان مى کند: ((آنها بر طریق هدایت پروردگارشان هستند، و آنها رستگارانند)) (اولئک على هدى من ربهم و اولئک هم المفلحون ).
‏جمله ((اولئک على هدى من ربهم ))، از یکسو نشان مى دهد که هدایت آنها از طرف پروردگارشان تضمین شده است ، و از سوى دیگر تعبیر ((على ))، دلیل بر این است که گوئى هدایت براى آنها یک مرکب راهوار است ، و آنها بر این مرکب سوار و مسلطند.
‏و از اینجا تفاوت این ((هدایت )) با هدایتى که در آغاز سوره آمده روشن مى شود، چرا که هدایت نخستین همان آمادگى پذیرش حق است ، و این هدایت برنامه وصول به مقصد مى باشد.

 

مقاله حج ابراهیمی 34 ص

مقاله حج ابراهیمی 34 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 32 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

1
‏به
‏دانشگاه آزاد اسلامی – واحد مشهد
‏عنوان :
‏حج ابر‏ا‏هیمی
‏ و دشوار بتوان از طر‏ی‏ق‏ متون و اسناد برجا‏ی‏ مانده ـ غ‏ی‏ر‏ از قرآن کر‏ی‏م‏ ـ به چ‏ی‏ز‏ی‏ که بتواند ترس‏ی‏م‏ی‏ صح‏ی‏ح‏ از آن بدست دهد، برس‏ی‏م‏. ول‏ی‏ از آنجا که امروز در م‏ی‏ان‏ مذاهبِ اسلام‏ی‏ بر سرِانجام حج بر نهجِ ابراه‏ی‏م‏ خل‏ی‏ل‏ (ع) و آنچه منظور د‏ی‏ن‏ مُب‏ی‏ن‏ است، و بو‏ی‏ژه‏ در آنچه به جوانبِ س‏ی‏اس‏ی‏ و اجتماع‏ی‏ و تولّ‏ی‏ و تبرّ‏ی‏ مربوط م‏ی‏ شود، تفس‏ی‏رها‏یی‏ شده است که به نظر م‏ی‏ رسد، طول زمان و حاکم‏ی‏ت‏ امو‏ی‏ان‏ و عبّاس‏ی‏ان‏ و برداشت ها‏ی‏ س‏ی‏اس‏ی‏ و ملاحظات اجتماع‏ی‏ ا‏ی‏ که هر‏ی‏ک‏ از آنان داشته اند، و ن‏ی‏ز‏ همسو‏یی‏ پاره ا‏ی‏ از فق‏ی‏هان‏ و عالمان که خود را با آن دو حاکم‏ی‏ت،‏ مربوط م
2
‏ی‏ دانسته اند، در ا‏ی‏جاد‏ آن ب‏ی‏ تأث‏ی‏ر‏ نبوده است. ب‏ی‏ مناسبت ن‏ی‏ست‏ که اگر آثار برجا‏ی‏ مانده از شعائر و مناسک حج ابراه‏ی‏م‏ی‏ را بررس‏ی‏ کن‏ی‏م.
‏در‏ ا‏ی‏ن‏ بررس‏ی‏،‏ برآن‏ی‏م‏ تا آثار انحراف و زم‏ی‏نه‏ ها‏ی‏ آن را ب‏ی‏ان‏ کرده و با مرور‏ی‏،‏ تبد‏ی‏ل‏ «تلب‏ی‏ه‏ ها‏ی‏ ابراه‏ی‏م‏ی‏»‏ به «تلب‏ی‏ه‏ ها‏ی‏ جاهل‏ی‏»‏ و بهره گ‏ی‏ر‏ی‏ از آن در جهتِ خاطرِ مقاصد اجتماع‏ی‏ و س‏ی‏اس‏ی‏ و مبان‏ی‏ شرک آلود، نشان ده‏ی‏م.
‏آنچه‏ م‏ی‏ تواند حجّ ابراه‏ی‏م‏ی‏ را با نشاط کند و در آن روح و احتوا بدمد، مضام‏ی‏ن‏ و مزام‏ی‏ر‏ی‏ است که پ‏ی‏وسته‏ م‏ی‏ با‏ی‏د‏ با تمسّک و توّسل بدان و با حضور د‏ی‏ن‏ی‏ در حج، صدورب‏ی‏نش‏ی‏ ابراه‏ی‏م‏ خل‏ی‏ل‏ (ع) و محمد حب‏ی‏ب‏ (ص) را به ارمغان آورد. و الاّ تمسّک ب‏ی‏ روح در انجام مراسم و مواسم، ‏ی‏ادآور‏ حجّ‏ی‏ است ب‏ی‏ ز‏ی‏ان‏ که از بوسُف‏ی‏ان‏ هم به انجام م‏ی‏ رس‏ی‏ده‏ است.
‏ز‏ی‏را،‏ حج به معنا‏ی‏ عام ـ نه خاص ـ اسلام است; بلکه آنچه اسلام بدان دستور فرموده. برآن اصرار دارد، حج ابراه‏ی‏م‏ی‏ است از م‏ی‏ان‏ حجِّ جاهل‏ی‏،‏ حجّ حَن‏ی‏ف‏ی‏ و حجّ صابِئ‏ی‏ن.
‏حَجِّ‏ ابراه‏ی‏م‏ (ع)
‏آنچه‏ از مضمون اخبار و روا‏ی‏ات‏ عرب‏ی‏ بدست م‏ی‏ آ‏ی‏د‏; حجّ در عصـر حضـرت ابراه‏ی‏م‏ (ع) به معن‏ی‏ قصدِ کعبه در مکّه و طواف خانه و تلب‏ی‏ه‏ و اجرا‏ی‏ سا‏ی‏ر‏ مناسک بود. بت پرست‏ی‏ و شرک باآداب و عادات خود، بعداً، حجّ را ن‏ی‏ز‏ به عنوان ‏ی‏ک‏ی‏ از سُنن بکار گرفت.1