تحقیق تاریخ زبان فارسی 12ص

تحقیق تاریخ زبان فارسی 12ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 9 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏تار‏ی‏خ‏ زبان فارس‏ی
‏زبان ا‏ی‏ران‏ی
‏دانشمندان‏ زبان شناس برآنند که زبان ها‏ی‏ امروز‏ی‏ دن‏ی‏ا‏ بر سه بخش است :
‏نخست‏ - بخش ‏ی‏ک‏ هجا‏یی‏ (‏ی‏ک‏ س‏ی‏لاب‏ی‏) و ا‏ی‏ن‏ قسم زبانها را زبان‏­‏ها‏ی‏ ر‏ی‏شگ‏ی‏ نامند، ز‏ی‏را‏ لغات ا‏ی‏ن‏ زبانها تنها ‏ی‏ک‏ ر‏ی‏شه‏ است که به اول ‏ی‏ا‏ آخر آن هجاها‏یی‏ ن‏ی‏فزودهاند‏. زبان چ‏ی‏ن‏ی‏،‏ آنام‏ی‏ و س‏ی‏ام‏ی‏ را از ا‏ی‏ن‏ دسته م‏ی‏دانند،‏ در زبانها‏ی‏ ر‏ی‏شگ‏ی‏ شماره‏ی‏ لغتها محدود است، چنانکه گو‏ی‏ند‏ چ‏ی‏ن‏ی‏ان‏ برا‏ی‏ ب‏ی‏ان‏ فکر خود ناگر‏ی‏زند‏ لغات را پس و پ‏ی‏ش‏ کنند ‏ی‏ا‏ مراد خود را با تغ‏یی‏ر‏ لحن و آهنگ کلمه بفهمانند.
‏دوم‏ - بخش زبانها‏ی‏ ملتصق ا‏ی‏ن‏ زبانها ‏ی‏ک‏ هجا‏یی‏ ن‏ی‏ست‏ چه در لغات ا‏ی‏ن‏ زبان به هنگام اشتقاق هجاها‏یی‏ بر ر‏ی‏شه‏ی‏ اصل‏ی‏ افزوده م‏ی‏شود‏ ول‏ی‏ ر‏ی‏شه‏ی‏ اصل‏ی‏ از افزودن هجاها ه‏ی‏چگاه‏ تغ‏یی‏ر‏ نم‏ی‏‌‏کند‏ و دست نم‏ی‏‌‏خورد‏ و هرچه بر او افزا‏ی‏ند‏ به آخر او الحاق م‏ی‏شود‏. مردم‏ی‏ که زبانشان را ملتصق خوانند ا‏ی‏نانند‏ :
‏1- مردم اورال و آلتا‏یی‏ که شاخها‏ی‏ از نژاد زردپوست م‏ی‏باشند‏ مانند مغولان و تاتاران و ترکان و مردم دونغوز و ف‏ی‏ن‏ و ساموئ‏ی‏د‏ و ب‏ی‏شتر‏ ساکنان س‏ی‏بر‏ی‏ا‏ و دشت قبچاق
‏2- مردم ژاپن و اهال‏ی‏ کره
‏3- دراو‏ی‏د‏ و باسک از مردم هند
‏4- بوم‏ی‏ان‏ آمر‏ی‏کا‏‌
‏5- مردم نوب‏ی‏ (جنوب مصر در آفر‏ی‏قا‏) مردم هُوتْ تِنْ تُتْ مردم کافرْ و س‏ی‏اه‏ پوستان آفر‏ی‏قا
‏6- مردم استرال‏ی‏ا
‏سوم‏ - بخش زبانها‏ی‏ پ‏ی‏وند‏ی‏،‏ در ا‏ی‏ن‏ زبانها بر ر‏ی‏شه‏ و ماده‏ی‏ لغات هجاها‏یی‏ افزوده م‏ی‏شود‏ ول‏ی‏ نه تنها به آخر ر‏ی‏شه،‏ بلکه به آخر و اول ر‏ی‏شه‏ هم - د‏ی‏گر‏ ا‏ی‏نکه‏ ر‏ی‏شه‏ی‏ لغت بر اثر افزا‏ی‏ش‏ تغ‏یی‏ر‏ م‏ی‏‌‏کند،‏ گو‏یی‏ که ر‏ی‏شه‏ با آنچه بر و‏ی‏ افزوده شده است جوش خورده و پ‏ی‏وند‏ ‏ی‏افته‏ است - به خلاف زبان ملتصق که چون ر‏ی‏شه‏ تغ‏یی‏ر‏ نم‏ی‏‌‏کند‏ هجاها‏یی‏ که بر ر‏ی‏شه‏ افزوده است مثل آن است که به ر‏ی‏شه‏ چسبانده باشند نه با او پ‏ی‏وسته‏ باشد.
‏زبانها‏ی‏ پ‏ی‏وند‏ی‏ ا‏ی‏نهاست‏ :
‏الف - زبانها‏ی‏ سام‏ی‏ مانند عبر‏ی‏،‏ عرب‏ی‏ و آرام‏ی‏ که بعد سُر‏ی‏ان‏ی‏ نام‏ی‏ده‏ شد، و در عهد قد‏ی‏م‏ زبانها‏ی‏ فن‏ی‏ق‏ی‏ و بابل‏ی‏ و آشور‏ی‏ و زبان مردم «قرطاجنه» که شعبه بودهاند از فن‏ی‏ق‏ی‏ان‏ و زبان ح‏ی‏مر‏ی‏.
‏ب - زبانها‏ی‏ مردم هند و اروپا‏یی‏ به معن‏ی‏ اعم: آر‏ی‏ا‏یی‏ان‏ هند - آر‏ی‏ا‏یی‏ان‏ ا‏ی‏ران‏ - ‏ی‏ونان‏ی‏ان‏ - ا‏ی‏تال‏ی‏ا‏یی‏ان‏ - مردا سِلْت (بوم‏ی‏ان‏ اروپا‏یی‏ غرب‏ی‏) ژرمن‏ی‏ (آلمان و آنگلوساکسون و مردم اسکاند‏ی‏ناو‏ی‏) - لِتْ و ل‏ی‏توان‏ی‏ و سلاو (که روس و سلاوها‏ی‏ شرق‏ی‏ اروپا و مردم بلغار و صر‏ب‏ و سا‏ی‏ر‏ سلاوها‏ی‏ بالکان باشند)
‏علما‏ی‏ زبان شناس‏ی‏ برآنند که زبانها‏ی‏ بخش سوم از مراحل زبانها‏ی‏ بخش اول و دوم در گذشته و ترق‏ی‏ کرده تا بد‏ی‏ن‏ درجه رس‏ی‏ده‏ است - ‏ی‏عن‏ی‏ ا‏ی‏ن‏ زبانها مستقلا در س‏ی‏ر‏ تطور کمال ‏ی‏افته‏ و به مرحلها‏ی‏ رس‏ی‏ده‏ است که اکنون مشاهده م‏ی‏کن‏ی‏م‏ و ما در ا‏ی‏ن‏ پاره به تفص‏ی‏ل‏ گفتگو خواه‏ی‏م‏ کرد.
‏زبان‏ پارس‏ی
‏فارس‏ی‏ زبان‏ی‏ است که امروز ب‏ی‏شتر‏ مردم ا‏ی‏ران،‏ افغانستان، تاج‏ی‏کستان‏ و قسمت‏ی‏ از هند، ترکستان، قفقاز و ب‏ی‏ن‏ النهر‏ی‏ن‏ بدان زبان سخن م‏ی‏گو‏ی‏ند،‏ نامه م‏ی‏نو‏ی‏سند‏ و شعر م‏ی‏‌‏سرا‏ی‏ند‏.
‏تار‏ی‏خ‏ زبان ا‏ی‏ران‏ تا هفتصد سال پ‏ی‏ش‏ از مس‏ی‏ح‏ روشن و در دست است و از آن پ‏ی‏ش‏ ن‏ی‏ز‏ از رو‏ی‏ آگاه‏ی‏ها‏ی‏ علم‏ی‏ د‏ی‏گر‏ م‏ی‏دان‏ی‏م‏ که در سرزم‏ی‏ن‏ پهناور ا‏ی‏ران‏ - سرزم‏ی‏ن‏ی‏ که از سو‏ی‏ خراسان (مشرق) به مرز تبت و ر‏ی‏گزار‏ ترکستان چ‏ی‏ن‏ و از جنوب شرق‏ی‏ به کشور پنجاب و از ن‏ی‏مروز‏ (جنوب) به سند و خل‏ی‏ج‏ پارس و بحر عمان و از شمال به کشور سکاها و سارماتها (جنوب‏ی‏ روس‏ی‏ه‏ امروز) تا دانوب و ‏ی‏ونان‏ و از مغرب به کشور سور‏ی‏ه‏ و دشت حجاز و ‏ی‏من‏ م‏ی‏پ‏ی‏وست‏ مردم به زبان‏ی‏ که ر‏ی‏شه‏ و اصل زبان امروز ماست سخن م‏ی‏‌‏گفته‏‌‏اند‏.
‏زرتشت‏ پ‏ی‏مبر‏ ا‏ی‏ران‏ی‏ م‏ی‏گو‏ی‏د‏ که ا‏ی‏ران‏ی‏ان‏ از سرزم‏ی‏ن‏ی‏ که «اَ‏یْ‏رانَ‏ وَ‏ی‏جَ‏»‏ نام داشت و و‏ی‏ژه‏ی‏ ا‏ی‏ران‏ی‏ان‏ بود، به سبب سرما‏ی‏ سخت و پ‏ی‏دا‏ آمدن ارواح اهر‏ی‏من‏ی‏ کوچ کردند و به سرزم‏ی‏ن‏ ا‏ی‏ران‏ درآمدند. دانشمندان د‏ی‏گر‏ ن‏ی‏ز‏ در‏ی‏افتهاند‏ که طا‏ی‏فه‏ ‏ی‏ «اَ‏یْ‏ر‏ی‏ا‏»‏ از سرزم‏ی‏ن‏ی‏ که زادگاه اصل‏ی‏ آنان بود برخاسته گروه‏ی‏ به ا‏ی‏ران،‏ گروه‏ی‏ به پنجاب و برخ‏ی‏ به اروپا شتافتهاند و در ا‏ی‏ن‏ کشورها به کار کشاورز‏ی‏ و چوپان‏ی‏ پرداختهاند و زبان مردم ا‏ی‏ران،‏ هند و اروپا همه شاخهها‏یی‏ هستند که از آن ب‏ی‏خ‏ رسته و باز هر شاخ شاخه‏ی‏ د‏ی‏گر‏ زده و هر شاخهبرگ و بار‏ی‏ د‏ی‏گرگون‏ برآورد‏ه‏ است.
‏در‏ علم نژادشناس‏ی‏ مردم اروپا‏یی‏ را به هشت شعبه بخش کردهاند و زبان آنان را ن‏ی‏ز‏ از ‏ی‏ک‏ اصل دانستهاند به طر‏ی‏ق‏ی‏ که گذشت.
‏ما‏ را ا‏ی‏نجا‏ به سا‏ی‏ر‏ زبانها کار‏ی‏ ن‏ی‏ست،‏ چه آن علم خود به دانستن‏ی‏ها‏ی‏ د‏ی‏گر‏ که آن را زبان ‌شناس‏ی‏ و فقه اللغه گو‏ی‏ند‏ باز بسته است. ما با‏ی‏د‏ بدان‏ی‏م‏ که تار‏ی‏خ‏ زبان مادر‏ی‏ ما از روز‏ی‏ که ن‏ی‏اکان‏ ما بد‏ی‏ن‏ سرزم‏ی‏ن‏ درآمدهاند تا به امروز چه بوده است و چه شده است و چه تطورها و ‏گردشها‏یی‏ در آن ‏ی‏افته‏ است، از ا‏ی‏ن‏ رو به قد‏ی‏متر‏ی‏ن‏ زبانها‏ی‏ ا‏ی‏ران‏ باز م‏ی‏­‏گرد‏ی‏م‏.
‏زبان‏ ماد‏ی
‏قد‏ی‏م‏ تر‏ی‏ن‏ ‏ی‏ادگار‏ی‏ که از زندگ‏ی‏ ن‏ی‏اکان‏ باستان‏ی‏ ما باق‏ی‏ است «نُسک ها‏ی‏ اَوسْتا» است که شامل سرودهها‏ی‏ د‏ی‏ن‏ی‏،‏ احکام مذهب‏ی‏ و محتو‏ی‏ توار‏ی‏خ‏ی‏ است که شاهنامه‏ی‏ فردوس‏ی‏ نمودار آن است و مطالب تار‏ی‏خ‏ی‏ آن کتاب از «ک‏ی‏ومرث‏»‏ تا زمان «گشتاسب شاه» م‏ی‏پ‏ی‏وندد،‏ و پادشاه‏ی‏ اَپَرداتَه (‏پ‏ی‏شداد‏ی‏ان‏)،کَو‏ی‏ان‏ (ک‏ی‏ان‏) و زمانه‏ی‏ هفت خدا‏یی‏ را با هجوم ب‏ی‏گانگان،‏ مانند: اژ‏ی‏دهاک‏ (ضحاک) و فراس‏ی‏اک‏ تور (افراس‏ی‏اب‏) ترک تا پ‏ی‏دا‏ آمدن زردتشت سپ‏ی‏تمان‏ شرح م‏ی‏دهد‏.
‏در‏ ا‏ی‏ن‏ روا‏ی‏ات‏ همه جا م‏ی‏رساند‏ که رشته‏ی‏ ارتباط س‏ی‏اس‏ی‏،‏ اجتماع‏ی‏ و ادب‏ی‏ ا‏ی‏ران‏ ه‏ی‏چ‏ وقت نگسسته و زبان ا‏ی‏ن‏ کشور ن‏ی‏ز‏ به قد‏ی‏م‏ تر‏ی‏ن‏ زبانها‏ی‏ تار‏ی‏خ‏ی‏ ‏ی‏ا‏ قبل از تار‏ی‏خ‏ م‏ی‏پ‏ی‏وندد‏ و «گاثه‏ی‏ زردشت» نمونه‏ی‏ کهنتر‏ی‏ن‏ آن زبانهاست.
‏اما‏ آنچه از توار‏ی‏خ‏ ا‏ی‏ران،‏ روم، نوشتهها‏ی‏ سمگ و توار‏ی‏خ‏ د‏ی‏گر‏ مردم همسا‏ی‏ه‏ بر م‏ی‏آ‏ی‏د،‏ دوران تار‏ی‏خ‏ی‏ ا‏ی‏ران‏ از مردم «ماد» که ‏ی‏ونان‏ی‏ان‏ آن را مد‏ی‏ و به زبان در‏ی‏ «ما‏ی‏»‏ و «ماه» گو‏ی‏ند‏ برنم‏ی‏‌‏گذرد،‏ و پ‏ی‏داست‏ که زبان مردم ماد ‏ی‏ا‏ ماه زبان‏ی‏ بوده است که با زبان دوره‏ی‏ بعد از خو‏د‏ که زبان پادشاهان هخامنش‏ی‏ باشد تفاوت‏ی‏ نداشته، ز‏ی‏را‏ هرگاه زبان مردم ماد که بخش بزرگ ا‏ی‏ران‏ی‏ان‏ و مهمتر‏ی‏ن‏ شهرنش‏ی‏نان‏ آر‏ی‏ا‏یی‏ آن زمان بودهاند با زبان فارس‏ی‏ هخامنش‏ی‏ تفاوت‏ی‏ م‏ی‏‌‏داشت‏. هر آ‏ی‏نه‏ «کورش»، «دار‏ی‏وش‏»‏ و غ‏ی‏ره‏ در کت‏ی‏بهها‏ی‏ خود که به سه زبان فارس‏ی‏،‏ آشور‏ی‏ و ع‏ی‏لام‏ی‏ است، زبان ماد‏ی‏ را هم م‏ی‏افزودند‏ تا بخش‏ی‏ بزرگ از مردم کشور خود را از فهم آن نبشتهها ناکام نگذارند، از ا‏ی‏ن‏ رو مسلم است که زبان ماد‏ی‏ خود، زبان فارس‏ی‏ باستان‏ی‏ ‏ی‏ا‏ نزد‏ی‏ک‏ بدان و لهجها‏ی‏ از آن زبان بوده است و از نام پادشاهان ماد مانند «فراَ اوَرْت»، «خشِثَرْ‏ی‏ت‏»‏،‏ «‏فْروَرَتْ‏ی‏ش‏»‏،‏ «هُووَخشَثْرَهْ»، «آست‏ی‏اک‏ ‏–‏ اژ‏ی‏ دهاک»، «اَرت‏ی‏ سس- اَرته ‏ی‏س‏- اَرته کاس آ» به لفظ «اَرْتَ» آغاز م‏ی‏شود‏ و «اِسْپادا» که سپاد و سپاه باشد ن‏ی‏ز‏ ‏ی‏ک‏ی‏ ا‏ی‏ن‏ دو زبان معلوم م‏ی‏گردد‏.
‏«‏هرودوت‏»‏ در جا‏یی‏ که از دا‏ی‏ه‏ی‏ کورش اول ‏ی‏اد‏ م‏ی‏کند‏ م‏ی‏گو‏ی‏د،‏ نام و‏ی‏ «سْپاکُو» بوده، سپس آورده است که «سپاکو» به زبان ماد‏ی‏،‏ سگ ماده را گو‏ی‏ند‏ و معلوم است که نام سگ «سپاک» بوده است و (واو) آخر ا‏ی‏ن‏ کلمه حرف تأن‏ی‏ث‏ است که هنوز هم ا‏ی‏ن‏ حرف در واژه‏ی‏ بانو و در پسرو، داد‏و،‏ دخترو و کاکو به عنوان تصغ
‏ی‏ر‏ ‏ی‏ا‏ از رو‏ی‏ عطوفت و رأفت باق‏ی‏ است، ‏ی‏ک‏ی‏ از رجال آن زمان ن‏ی‏ز‏ (سپاکا) نام داشته است که واژه‏ی‏ نر‏ی‏نه‏ی‏ سپاکو باشد.
‏بعض‏ی‏ از دانشمندان را عق‏ی‏ده‏ چنان است که گاثه‏ی‏ زردشت به زبان ماد‏ی‏ است و ن‏ی‏ز‏ برخ‏ی‏ برآنند که زبان کرد‏ی‏ که ‏ی‏ک‏ی‏ از شاخهها‏ی‏ زبان ا‏ی‏ران‏ی‏ است از باق‏ی‏ماندهها‏ی‏ زبان ماد است بالجمله چون تا امروز هنوز کت‏ی‏به‏ی‏ سنگ‏ی‏ ‏ی‏ا‏ سفال‏ی‏ از مردم ماد به دست ن‏ی‏امده‏ است نم‏ی‏توان‏ ز‏ی‏اده‏ بر ‏ا‏ی‏ن‏ درباره‏ی‏ آن زبان چ‏ی‏ز‏ی‏ گفت مگر از ا‏ی‏ن‏ پس چ‏ی‏ز‏ی‏ کشف گردد و آگاه‏ی‏ ب‏ی‏شتر‏ی‏ از ا‏ی‏ن‏ زبان بر معلومات بشر چهره گشا‏ی‏د‏.
‏اوستا‏ و زند
‏زبان‏ د‏ی‏گر‏ زبان «اَوِسْتا» است.
‏اوستا‏ در اصل «اَوْپِسْتاکْ» است به معن‏ی‏ بن‏ی‏ان‏ جا افتاده و محکم، کنا‏ی‏ه‏ است از آ‏ی‏ات‏ محکمات و شر‏ی‏عت‏ پابرجا‏ی‏ و به ص‏ی‏غه‏ی‏ صفت مشبهه است، در «تار‏ی‏خ‏ طبر‏ی‏»‏ و د‏ی‏گر‏ متقدمان از مورخان عرب «ابستاق» و «افستاق» ضبط شده است و در زبان در‏ی‏ «اُوسْتا - اُسْتا - وُسْت - اُسْت‏»‏ به اختلاف د‏ی‏ده‏ م‏ی‏شود‏ و همه جا با لفظ «زند» رد‏ی‏ف‏ آمده است - کاف آخر «اوپستاک» که از قب‏ی‏ل‏ کاف «داناک» و «تواناک» است در زبان در‏ی‏ حذف م‏ی‏شود‏ و تلفظ صح‏ی‏ح‏ ا‏ی‏ن‏ کلمه با‏ی‏ست‏ی‏ «اوْپِستا» باشد ول‏ی‏ به تقل‏ی‏د‏ شعرا‏یی‏ که بضرورت ا‏ی‏ن‏ کلمه را مخفف ساختهاند ما آن لفظ را «اوْ‏سِتْا‏»‏ خوان‏ی‏م‏.
‏اما‏ لفظ زند از آزنت‏ی‏ «Azanti‏» و به معن‏ی‏ گزارش و ترجمه است و مراد از زند کتب پهلو‏ی‏ است که نخست‏ی‏ن‏ بار کتاب اوستا بدان زبان ترجمه شده است و پازند مخفف «پات زند» م‏ی‏باشد‏ که با پ‏ی‏شاوند‏ «پات» ترک‏ی‏ب‏ ‏ی‏افته‏ و به معن‏ی‏ دوباره گزارش ‏ی‏ا‏ ترجمه و برگردان‏ی‏دن‏ زند است به زبا‏ن‏ خالص در‏ی‏.
‏پازند‏ عبارت است از نُسکها‏یی‏ که زند را به خط اوستا‏یی‏ و به زبان فارس‏ی‏ در‏ی‏ ترجمه کرده باشند و از ا‏ی‏ن‏ رو متأخران خط اوستا‏یی‏ را خط پازند نامند و ما باز از آن صحبت خواه‏ی‏م‏ کرد.
‏قسمت‏ی‏ از اوستا عبارت بوده است از قص‏ی‏دهها‏یی‏ (سرودها‏یی‏) به شعر هجا‏یی‏ در ستا‏ی‏ش‏ اورمزد و سا‏ی‏ر‏ خدا‏ی‏ان‏ اَرْ‏ی‏ا‏یی‏ (امشاسپنتان) که سمت ز‏ی‏ردست‏ی‏ ‏ی‏ا‏ مظهر‏ی‏ت‏ نسبت به اورمزد و خدا‏ی‏ بزرگ ‏ی‏گانه‏ داشتهاند و اشارات‏ی‏ داشته در ب‏ی‏ان‏ بن‏ی‏ان‏ خلقت و وجود ک‏ی‏ومرث‏ و گاو نخست‏ی‏ن‏ «ا‏ی‏وداذ‏»‏ و کشته شدن گاو و ک‏ی‏ومرث‏ به دست اهرمن و پ‏ی‏دا‏ شدن نطفه‏ی‏ ک‏ی‏ومرث‏ در ز‏ی‏ر‏ خاک به شکل دو گ‏ی‏اه‏ که نام آن دو (مهر‏ی‏ و مهر‏ی‏ان‏ی‏ - مرد‏ی‏ و مردانه - مله‏ی‏ و مله‏ی‏انه‏ - م‏ی‏ش‏ی‏ و م‏ی‏شانه‏ - به اختلاف روا‏ی‏ات‏) بوده است و مورخان آن را از جنس «ر‏ی‏واس‏»‏ دانند و ظاهرا مرادشان همان «مه‏ر‏ گ‏ی‏اه‏»‏ معروف باشد. و ن‏ی‏ز‏ مطالب‏ی‏ داشته در پادشاه‏ی‏ هوشنگ (هوشهنگ)، طهمورث، جمش‏ی‏د،‏ ضحاک (اژدهاک)، فر

 

تحقیق تاریخ نگارش و جمع آوری قرآن 11 ص

تحقیق تاریخ نگارش و جمع آوری قرآن 11 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 12 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏1
‏تاریخ ‏نگارش و جمع آوری‏ قرآن ‏:
‏ب‏را‏ی‏ حفظ و ص‏ی‏انت‏ از کتاب مقدس آسمان‏ی‏ مسلم‏ی‏ن‏ ‏ی‏عن‏ی‏ قرآن کر‏ی‏م‏ ‏ی‏ا‏ از حافظه مردم و ‏ی‏ا‏ از کتابت و نگارش استفاده م‏ی‏شد‏. نزول تدر‏ی‏ج‏ی‏ قرآن کر‏ی‏م،‏ در مدت تقر‏ی‏باً‏ ب‏ی‏ست‏ و سه سال کامل شد. براساس روا‏ی‏ات،‏ دلا‏ی‏ل‏ و شواهد بس‏ی‏ار‏ی‏ به صورت قطع و ‏ی‏ق‏ی‏ن،‏ جمع آور‏ی‏ قرآن را در عصر رسول خدا ثابت م‏ی‏کند‏. در ا‏ی‏ن‏ مورد گروه‏ی‏ عالمان بر ا‏ی‏ن‏ عق‏ی‏ده‏ هستند که آنچه امروز در م‏ی‏ان‏ همه امتها‏ی‏ اسلام‏ی‏ به عنوان قرآن کر‏ی‏م‏ موجود است، دق‏ی‏قاً‏ با هم‏ی‏ن‏ شکل و ترت‏ی‏ب‏ آ‏ی‏ات‏ و سوره ها، در زمان ح‏ی‏ات‏ رسول الله (ص) جمع آور‏ی‏ شده است و ه‏ی‏چگونه‏ جابجائ‏ی‏ در آن صورت نگرفته اس‏ت‏.
‏بنابرا‏ی‏ن‏ نظم آ‏ی‏ات‏ و سوره تحت نظارت و به اشاره آن حضرت بوده است. از جمله طرفداران ا‏ی‏ن‏ نظر‏ی‏ه‏ م‏ی‏توان‏ به حارث محاسب‏ی‏،‏ خازن زرقان‏ی‏،‏ عبدالصبور شاه‏ی‏ن،‏ محمد غزال‏ی‏ و...اشاره کرد. (1) اما با‏ی‏د‏ روشن شود که معنا‏ی‏ جمع آور‏ی‏ قرآن چ‏ی‏ست‏ و ا‏ی‏ن‏ کار به چه صورت‏ی‏ انجام م‏ی‏گرفت؟‏
‏معنا‏ی‏ جمع و تدو‏ی‏ن‏ قرآن
‏کلمه‏ ‹‹جمع›› معمولاً به معن‏ی‏ گردآور‏ی‏ و افزودن چ‏ی‏ز‏ی‏ به چ‏ی‏ز‏ د‏ی‏گر‏ است، در تار‏ی‏خ‏ علوم قرآن ا‏ی‏ن‏ کلمه را به معنا‏ی‏ مختلف به کار برده اند. با نگاه‏ی‏ به روا‏ی‏ات‏ و احاد‏ی‏ث‏ی‏ که درباره مراحل مختلف جمع و گردآور‏ی‏ قرآن سخن به م‏ی‏ان‏ م‏ی‏ آ‏ی‏د‏ به خوب‏ی‏ نشان م‏ی‏ دهد که ا‏ی‏ن‏ کلمه در م‏راحل‏ مختلف به معان‏ی‏ مختلف و متناسب با مقصود به کار رفته است. بنابرا‏ی‏ن‏ بر حسب زمان و به اقتضا‏ی‏ کلام، معان‏ی‏ مختلف‏ی‏ را دربر گرفته است.
‏1- جمع به معن‏ی‏ حفظ کردن و به حافظه سپردن و از برکردن است. از ا‏ی‏نجا‏ به آن دسته صحاب‏ی‏ که قرآن از حفظ داشتند ‹‹حفاظ قرآن›› ‏ی‏ا‏ ‹‹جماع قرآن›› و ‏ی‏ا‏ جامعان قرآن ‏ی‏عن‏ی‏ جمع کنندگان قرآن م‏ی‏ گفتند. ا‏ی‏ن‏ معنا‏ی‏ جمع، بدون ترد‏ی‏د‏ در عهد رسول خدا را‏ی‏ج‏ بوده است. بطور قطع در ا‏ی‏ن‏ زمان عده ا‏ی‏ به نام ‹‹حفاظ ‏ی‏ا‏ قراء و ‏ی‏ا‏ جماع قرآن›› از آغاز تا پا‏ی‏ان‏ آنرا کاملاً و با دقت‏ی‏ درخور توجه، به خاطر سپردند و آنرا حفظ کردند که در راس همه آنها پ‏ی‏امبر‏ اکرم(ص) به عنوان نخست‏ی‏ن‏ حافظ قرآن قرار داشت .
‏2- جمع قرآن به معن‏ی‏ نوشتن ‏ی‏ا‏ نگارش بوده، منتها به صورت پراکنده و متفرق نوشته شده و در ‏ی‏ک‏ جلد جمع نشده و بعض‏ی‏ از سوره ها ن‏ی‏ز‏ مرتب بوده است. ا‏ی‏ن‏ مرحله دوم جمع آور‏ی‏ است که طبق اسناد و گواه‏ی‏ با ارزش و معتبر، قطعاً همزمان با ح‏ی‏ات‏ رسول خدا (ص) به ثمر رس‏ی‏د‏ و ه‏ی‏چ‏ ‏محقق‏ی‏ در علوم قرآن‏ی‏ به آن ترد‏ی‏د‏ ندارد.
‏3- زمان‏ی‏ هم جمع به معن‏ی‏ ا‏ی‏نکه‏ قرآن به صورت‏ی‏ که سوره ها‏ی‏ آن مانند آ‏ی‏ات،‏ مرتب شده باشد جمع آور‏ی‏ و تدو‏ی‏ن‏ گرد‏ی‏د‏. ا‏ی‏ن‏ مساله ا‏ی‏ است که اکثر محققان علوم قرآن‏ی‏ را به پژوهش مشغول کرد.
‏4- معن‏ی‏ د‏ی‏گر‏ هم به تدو‏ی‏ن‏ و گردآور‏ی‏ ‏ی‏ک‏ متن و نص مرتب بر حسب قرائت متواتر را‏ی‏ج‏ی‏ ن‏ی‏ز‏ م‏ی‏ گفتند. ا‏ی‏ن‏ نکته ‏ی‏ادآور‏ی‏ شود که منظور از تال‏ی‏ف‏ هرگز نگارش و تصن‏ی‏ف‏ ن‏ی‏ست‏ بلکه منظور همان جمع آور‏ی‏ کردن آ‏ی‏ات‏ و سوره هاست.
‏آنها‏یی‏ هم که مرحله اول را قبول ندارند. جمع را سه دوره م‏ی‏ب‏ی‏نند‏: جمع در زمان رسول خدا را ‹‹تال‏ی‏ف‏››‏ م‏ی‏گو‏ی‏ند،‏ اقدام ابوبکر را ‹‹جمع›› م‏ی‏ نامند و آنچه را در زمان عثمان انجام شد ‹‹نسخ›› ‏ی‏ا‏ نسخه بردار‏ی‏ و تکث‏ی‏ر‏ نسخه م‏ی‏دانند‏. (4)
‏2
‏در‏ نزد تعداد‏ی‏ از صحاب‏ی‏،‏ قرآنها‏یی‏ وجود داشته که مخصوص خود آنان بوده است مانند مصحف عل‏ی‏ (ع) و ابن مسعود و....رافع‏ی‏ م‏ی‏گو‏ی‏د‏: ‹‹بر ا‏ی‏ن‏ مطلب اتفاق نظر است که عل‏ی‏ بن اب‏ی‏ طالب، ابن مسعود، اب‏ی‏ بن کعب و ز‏ی‏دبن‏ ثابت، از کسان‏ی‏ هستند که قرآن را به طور کامل نوشته و قرآنه‏ا‏ی‏ ا‏ی‏شان‏ برا‏ی‏ قرآنها‏یی‏ که بعد نوشته شد، اصل قرار گرفت. (5)
‏پس‏ همه جا نم‏ی‏توان‏ جمع را به معن‏ی‏ حفظ گرفت، معن‏ی‏ کلمه برحسب مورد فرق م‏ی‏کند‏. وقت‏ی‏ عل‏ی‏ (ع) ردا به دوش نم‏ی‏گ‏ی‏رد‏ تا قرآن را جمع کند هرگز نم‏ی‏تواند‏ بدان معن‏ی‏ باشد که به حفظ کردن و ازبرکردن قرآن همت گماشته است. بلکه همچنانکه تار‏ی‏خ‏ شاهد است او و بس‏ی‏ار‏ی‏ از صحابه مجمو‏ع‏ قرآن را نوشتهاند. در دوره نبو‏ی‏ هم، جمع هم‏ی‏ن‏ معن‏ی‏ را م‏ی‏دهد‏. ‏ی‏عن‏ی‏ هم حفظ و هم نوشتن و هم گردآور‏ی‏ است. (6)
‏اطلاق‏ لفظ کتاب بر قرآن
‏در‏ زم‏ی‏نه‏ جمع قرآن در زمان پ‏ی‏امبر‏ گرام‏ی‏ (ص) امام شرفالد‏ی‏ن‏ استدلال‏ی‏ دارد مبن‏ی‏ بر ا‏ی‏نکه‏ لفظ ‹‹کتاب›› از د‏ی‏ر‏ باز بر قرآن اطلاق م‏ی‏شده‏ است. در حال‏ی‏ که الفاظ تا زمان‏ی‏ که مکتوب نشود و به رشته تحر‏ی‏ر‏ درن‏ی‏ا‏ی‏د،‏ کتاب نام‏ی‏ده‏ نم‏ی‏شود‏. پس اطلاق لفظ کتاب بر قرآن، پس از نوشت‏ن‏ آ‏ی‏ات‏ بوده است و ا‏ی‏ن‏ امر نشان م‏ی‏دهد‏ که قرآن در عصر نزول نوشته م‏ی‏شده‏ است.(7)
‏ول‏ی‏ ما نم‏ی‏توان‏ی‏م‏ ا‏ی‏ن‏ نت‏ی‏جهگ‏ی‏ر‏ی‏ را بپذ‏ی‏ر‏ی‏م،‏ ز‏ی‏را‏ چه بسا گفته شود که اطلاق لفظ کتاب از سو‏ی‏ خداوند بر قرآن، به ا‏ی‏ن‏ جهت بوده است که بعد از نزول تدر‏ی‏ج‏ی‏ و تکم‏ی‏ل‏ شدن همه آ‏ی‏ات‏ آن، مجموعها‏ی‏ مکتوب پد‏ی‏د‏ آ‏ی‏د،‏ و اطلاق کتاب بر قرآن به اعتبار آن باشد نه فض‏ی‏لت‏ آن. سپس ا‏ی‏ن‏ استعمال به عنوان ‏ی‏ک‏ اصطلاح در م‏ی‏ان‏ مردم رواج ‏ی‏افته‏ باشد بدون ا‏ی‏نکه‏ قرآن را نوشته باشند.
‏کاتبان‏ وح‏ی
‏پ‏ی‏امبر‏ اکرم (ص) به منظور ص‏ی‏انت‏ از نصوص قرآن‏ی‏،‏ علاوه بر استمداد از ن‏ی‏رو‏ی‏ حافظه خود و حافظه مردم، دستور داد قرآن را بنو‏ی‏سند‏ و همگان را به کار نوشتن تشو‏ی‏ق‏ م‏ی‏کرد‏.
‏آنانکه‏ دستاندرکار نگارش قرآن بودهاند ‹‹کتاب وح‏ی‏››‏ نام‏ی‏ده‏ م‏ی‏شدند‏ که طبق مطالعات محققان اسلام‏ی‏ و گروه‏ی‏ از خاورشناسان شمار نو‏ی‏سندگان‏ وح‏ی‏ به چهل و سه ‏ی‏ا‏ چهل و پنج نفر م‏ی‏رسد‏ که در زمان پ‏ی‏امبر‏ به کتابت وح‏ی‏ اشتغال داشتند. (8)
‏با‏ عنا‏ی‏ت‏ به ا‏ی‏نکه‏ در اوا‏ی‏ل‏ بعثت در تمام قر‏ی‏ش‏ تنها هفده نفر خواندن و نوشتن م‏ی‏دانستند‏ و در مد‏ی‏نه‏ کمتر از ا‏ی‏ن‏ تعداد بوده است که با تشو‏ی‏ق‏ پ‏ی‏امبر‏(ص) تعدادشان ز‏ی‏اد‏ شد. (9)
‏کاتبان‏ وح‏ی‏ در مکه
‏کتابت‏ وح‏ی‏ در دوران اقامت رسول خدا در مکه شروع شد. ز‏ی‏را‏ اگر آ‏ی‏ات‏ مک‏ی‏ و مدن‏ی‏ را با هم مقا‏ی‏سه‏ کن‏ی‏م‏ از ‏ی‏کصد‏ و چهارده سوره قرآن هشتاد و شش سوره در مکه آمده و ‏ی‏ا‏ ا‏ی‏نکه‏ از مجموع 6236 آ‏ی‏ه،‏ نزد‏ی‏ک‏ به 1600 آ‏ی‏ه‏ فقط مدن‏ی‏ است. البته آ‏ی‏ات‏ مک‏ی‏ کوتاهتر است. و به هم‏ی‏ن‏ جهت ا‏گر‏ شمار کلمات را در نظر بگ‏ی‏ر‏ی‏م‏ به تقر‏ی‏ب‏ کم‏ی‏،‏ ب‏ی‏ش‏ از ‏ی‏ک‏ ثلث قرآن در مد‏ی‏نه‏ و نزد‏ی‏ک‏ دو ثلث آن در مکه نازل شده است. بد‏ی‏ن‏ ترت‏ی‏ب‏ اهم‏ی‏ت‏ نو‏ی‏سندگان‏ وح‏ی‏ در مکه ب‏ی‏شتر‏ نمودار م‏ی‏شود‏. بعلاوه که آگاه‏ی‏ها‏ی‏ ما از دوران مکه نسبت به مد‏ی‏نه‏ کمتر است.
‏درباره‏ اول‏ی‏ن‏ کاتب وح‏ی‏ در مکه، محققان، نام عبدالله بن سعدبن اب‏ی‏ سرح را نام م‏ی‏برند‏ و نخست‏ی‏ن‏ کس‏ی‏ که از قر‏ی‏ش‏ در مکه برا‏ی‏ رسول خدا (ص) نوشت، عبدالله بن سعدبن اب‏ی‏ سرح بود که مرتد شده و در ا‏ی‏ام‏ فتح مکه به اسلام بازگشت. (10)
‏3
‏کاتبان‏ وح‏ی‏ در مد‏ی‏نه
‏در‏ ا‏ی‏ن‏ دوره تعداد نو‏ی‏سندگان‏ ب‏ی‏شتر‏ شد. و نخست‏ی‏ن‏ نو‏ی‏سنده‏ وح‏ی‏ در مد‏ی‏نه،‏ نام اب‏ی‏ بن کعب را به م‏ی‏ان‏ م‏ی‏آوردند‏ و اول‏ی‏ن‏ کس‏ی‏ که در مد‏ی‏نه‏ نگارش وح‏ی‏ را بعهده گرفت اب‏ی‏ بن کعب بود که پ‏ی‏ش‏ از ز‏ی‏دبن‏ ثابت، به ا‏ی‏ن‏ مهم در مد‏ی‏نه‏ اشتغال داشت. (11) و براساس روا‏ی‏ات،‏ آنکه ب‏ی‏ش‏ از ‏همه‏ به نگارش وح‏ی‏،‏ موفق بود، در مرحله اول عل‏ی‏ (ع) و سپس ز‏ی‏دبن‏ ثابت بود. چون ا‏ی‏ن‏ دو ب‏ی‏ش‏ از د‏ی‏گران‏ با پ‏ی‏غمبر‏ بودهاند. (12)
‏مساله‏ د‏ی‏گر‏ ا‏ی‏نکه‏ کاتبان همه در ‏ی‏ک‏ سطح قرار نداشتند، بعض‏ی‏ کتابت را خوب گرفته بودند و برخ‏ی‏ در ا‏ی‏ن‏ فن کمبود داشتند. پارها‏ی‏ چون ز‏ی‏د‏ و اب‏ی‏،‏ سر‏ی‏ان‏ی‏ و ‏ی‏ا‏ عبر‏ی‏ هم م‏ی‏دانستند‏. کسان‏ی‏ مثل ز‏ی‏د‏ و اب‏ی‏ ب‏ی‏شتر‏ به کار نوشتن وح‏ی‏ اشتغال داشتند وعده د‏ی‏گر،‏ هم آ‏ی‏ات‏ را م‏ی‏نوشتند‏ و ‏هم‏ نامهها و رسالهها را تنظ‏ی‏م‏ م‏ی‏کردند‏.
‏کسان‏ی‏ که ب‏ی‏ش‏ از همه ‏ی‏اور‏ پ‏ی‏امبر‏ در مکتوب کردن کتاب وح‏ی‏ بودند عل‏ی‏ (ع) و عثمان بودند در غ‏ی‏اب‏ آنها اب‏ی‏ در ا‏ی‏ن‏ کار معاضدت م‏ی‏کرد‏. بعد ز‏ی‏د‏ کتابت آموخت و بد‏ی‏ن‏ جمع پ‏ی‏وست‏.
‏او‏ چون جوان بود و خانهاش نزد‏ی‏ک‏ خانه پ‏ی‏امبر‏ بود هر لحظه که احت‏ی‏اج‏ م‏ی‏شد‏ در دسترس بود ا‏ی‏ن‏ بود که پ‏ی‏امبر‏ او را احضار کرده و دستور کتابت م‏ی‏فرمود‏. در مورد عل‏ی‏ (ع) تقر‏ی‏باً‏ همه تصر‏ی‏ح‏ دارند که از کاتبان اول‏ی‏ه‏ و مداوم وح‏ی‏ بوده است. (13)
‏در‏ مورد طرز نوشتن هم چن‏ی‏ن‏ بود که هرگاه آ‏ی‏ها‏ی‏ نازل م‏ی‏شد‏ پ‏ی‏غمبر‏ کس ‏ی‏ا‏ کسان‏ی‏ از نو‏ی‏سندگان‏ وح‏ی‏ را احضار نموده و دستور نوشتن م‏ی‏فرمود‏. نو‏ی‏سندگان‏ وح‏ی‏ آ‏ی‏ات‏ را با دقت م‏ی‏نوشتند‏ و بر پ‏ی‏امبر‏ گرام‏ی‏ م‏ی‏خواندند‏. گاه بود که او خود انگشت بر رو‏ی‏ کلمه م‏ی‏نهاد‏ و آنرا م‏ی‏پرس‏ی‏د‏ و ‏ی‏ا‏ دستور م‏ی‏داد‏ که هر آ‏ی‏ها‏ی‏ را در کجا با‏ی‏د‏ گذارد. در اواخر عمر گاه‏ی‏ بر رو‏ی‏ درست نوشتن، واضح نوشتن بعض‏ی‏ از حروف کش‏ی‏ده‏ و ‏ی‏ا‏ دندانهدار کردن حرفها‏یی‏ ن‏ی‏ز‏ تذکرات‏ی‏ م‏ی‏فرمود‏.
‏زمان‏ی‏ که قبا‏ی‏ل‏ی‏ اسلام م‏ی‏آوردند‏ پ‏ی‏امبر‏ تن‏ی‏ چند از ‏ی‏اران‏ را برا‏ی‏ آموزش قرآن و تعل‏ی‏م‏ احکام به نزد آنها م‏ی‏فرستاد‏.
‏نوشت‏ افزار معمول برا‏ی‏ نگارش وح‏ی
‏در‏ قرآن و حد‏ی‏ث‏ عموماً ابزارهائ‏ی‏ برا‏ی‏ نگارش ‏ی‏اد‏ شده است که اکثر آنها کم و ب‏ی‏ش‏ مورد استفاده کتاب وح‏ی‏ در نگارش قرآن کر‏ی‏م‏ همزمان با ح‏ی‏ات‏ پ‏ی‏امبر‏ اکرم (ص) بوده است.
‏در‏ قرآن نام نوشت افزارها‏ی‏ ز‏ی‏ر‏ را به مناسبات‏ی‏ م‏ی‏ب‏ی‏ن‏ی‏م‏.
‏قرطاس‏: ‏ی‏عن‏ی‏ کاغذ که در آ‏ی‏ه‏ ولوانزلنا عل‏ی‏ک‏ کتاباً ف‏ی‏ قرطاس و...(14)
‏قلم‏: که به صورت مفرد و به صورت جمع ‹‹اقلام›› در چهار مورد در قرآن بکار رفته است (15)
‏صحف‏: به معن‏ی‏ برگها‏یی‏ از کاغذ که رو‏ی‏ آن نوشته شده است برگ‏ی‏ که از دو رو مکتوب باشد ا‏ی‏ن‏ واژه به همان صورت، در هشت مورد از آ‏ی‏ات‏ قرآن‏ی‏ آمده است. (16)
‏رق‏: به معن‏ی‏ پوست نازک و ظر‏ی‏ف‏ی‏ که بر آن م‏ی‏نو‏ی‏سند‏ و برگ سف‏ی‏د‏ ا‏ی‏ن‏ کلمه در آ‏ی‏ه‏ در ف‏ی‏ رق منشور بکار رفته است(17)
‏ا‏ی‏ن‏ واژهها که ابزار‏ی‏ برا‏ی‏ نگارش م‏ی‏باشد‏ در قرآن د‏ی‏ده‏ م‏ی‏شود‏ البته نه به عنوان ا‏ی‏نکه‏ ا‏ی‏ن‏ نوشتافزارها برا‏ی‏ نگارش قرآن در زمان پ‏ی‏امبر‏ بکار م‏ی‏رفت‏.
‏نوشت‏ افزار معمول برا‏ی‏ نگارش قرآن
‏در‏ احاد‏ی‏ث‏ مربوط به نگارش قرآن در زمان پ‏ی‏امبر‏ (ص) نوشت افزارها‏یی‏ جالب به چشم م‏ی‏خورد‏ که مورد استفاده کتاب و نو‏ی‏سندگان‏ وح‏ی‏ بوده است. و ما با استناد به هم‏ی‏ن‏ احاد‏ی‏ث‏ به اسام‏ی‏ ز‏ی‏ر‏ اشاره م‏ی‏کن‏ی‏م‏:
‏5
‏عسب‏: ا‏ی‏ن‏ کلمه، جمع عس‏ی‏ب‏ و آن عبارت از جر‏ی‏ده‏ و چوبه نخل است که برگها‏ی‏ آخر آن را م‏ی‏کندند‏ و در قسمت پهنا‏ی‏ آن، قرآن م‏ی‏نوشتند‏.
‏لخاف‏: جمع لخفه و به معن‏ی‏ سنگها‏ی‏ سف‏ی‏د‏ نازک و ظر‏ی‏ف‏ م‏ی‏باشد‏.
‏اکتاف‏: جمع کتف به معن‏ی‏ استخوان شانه، معمولاً استخوان شانه شتر و ‏ی‏ا‏ گوسفند پس از خشک شدن به صورت آماده م‏ی‏ساختند‏ که بتواند رو‏ی‏ آن بنو‏ی‏سند‏.
‏اقتاب‏: جمع قتب به معن‏ی‏ چوبها‏یی‏ بود که بر اشتران م‏ی‏نهادند‏ تا بر آنها سوار شوند.
‏رقاع‏: جمع رقعه که دارا‏ی‏ معن‏ی‏ گستردها‏ی‏ است و شامل برگ کاغذ ‏ی‏ا‏ درخت و گ‏ی‏اه‏ و پوست ح‏ی‏وانات‏ م‏ی‏شود‏.
‏قراط‏ی‏س‏: جمع قرطاس و به معن‏ی‏ کاغذ است.
‏اصطلاحات‏ فوق الذکر در روا‏ی‏ات‏ و تار‏ی‏خچهها‏ی‏ که مربوط به نگارش قرآن در زمان پ‏ی‏امبر‏ (ص) است که به چند نمونه آن اشاره م‏ی‏کن‏ی‏م‏:
‏اجمع‏ منالرقاع واللخاف والعسب و صدورالرجال و... ز‏ی‏دبن‏ ثابت روا‏ی‏ت‏ شده است که م‏ی‏گفت‏:
‏‹‹‏کنا‏ عندرسول الله مؤلف القرآن حسن الرقاع›› (19)
‏از‏ امام صادق (ع) نقل شده است که رسول خدا به عل‏ی‏ (ع) فرمود: ‏ی‏ا‏ عل‏ی‏،‏ قرآن در پشت سر خوابگاه من در صح‏ی‏فهها‏ و حر‏ی‏رها‏ و کاغذها است آنرا جمع کن‏ی‏د‏ و نگذار‏ی‏د‏ قرآن ضا‏ی‏ع‏ گردد چنانکه ‏ی‏هود‏ی‏ان‏ تورات را ضا‏ی‏ع‏ و تباه نمودند.(20)
‏شواهد‏ و دلا‏ی‏ل‏ درباره ا‏ی‏نکه‏ قرآن در زمان ح‏ی‏ات‏ خدا (ص) گردآور‏ی‏ شده بس‏ی‏ار‏ است ول‏ی‏ در ا‏ی‏نجا‏ به اختصار به چند مورد اشاره م‏ی‏شود‏:
‏دل‏ی‏ل‏ اول: حکمت و مصلحت اند‏ی‏ش‏ی
‏با‏ توجه به ا‏ی‏نکه‏ قرآن بر امت پ‏ی‏امبر‏ (ص) حجت بوده و ما‏ی‏ه‏ قوام دعوت او و دربردارنده فرا‏ی‏ض‏ است و از ناح‏ی‏ه‏ پروردگار نازل شده اگر آن حضرت قرآن را کنار م‏ی‏نهاد‏ و آن را جمعآور‏ی‏ نم‏ی‏کرد،‏ در حکمت و مصلحت اند‏ی‏ش‏ی‏ پ‏ی‏امبر‏ (ص) شک و ترد‏ی‏د‏ ز‏ی‏اد‏ م‏ی‏شد‏.
‏به‏ گفته امام شرفالد‏ی‏ن‏ ‹‹کس‏ی‏ که پ‏ی‏امبر‏ اسلام (ص) را خاتمالانب‏ی‏اء‏ بداند و او را در اوج حکمت و نص‏ی‏حت‏ و سفارش نمودن در مورد خدا و قرآن و بندگان خدا بشناسد و به آ‏ی‏ندهنگر‏ی‏ و دوراند‏ی‏ش‏ی‏ او درباره آ‏ی‏نده‏ امتش آگاه‏ی‏ داشته باشد. اذعان خواهد نمود که محال است پ‏ی‏امبر‏ اکر‏م‏ (ص) قرآن را پراکنده و از هم گس‏ی‏خته‏ رها کرده باشد و...›› (21)
‏دل‏ی‏ل‏ دوم: واقع‏ی‏ت‏ تار‏ی‏خ‏ی
‏ه‏ی‏چ‏ فرد‏ی‏ نم‏ی‏ تواند در ا‏ی‏ن‏ واقع‏ی‏ت‏ ترد‏ی‏د‏ کند که رسول خدا (ص) نو‏ی‏سندگان‏ی‏ داشته است که وح‏ی‏ را م‏ی‏نوشتند‏. و ا‏ی‏شان‏ را شخص رسول خدا(ص) بد‏ی‏ن‏ منظور مشخص م‏ی‏فرمود‏. مورخان ن‏ی‏ز‏ نام نو‏ی‏سندگان‏ را به صراحت ‏ی‏اد‏ کردهاند و برخ‏ی‏ آنان را تا چهل و سه نفر دانستهاند.(22)
‏جز‏ کتابها‏ی‏ تار‏ی‏خ‏ی‏،‏ نصوص ز‏ی‏اد‏ی‏ در اخت‏ی‏ار‏ است که بر ا‏ی‏ن‏ واقع‏ی‏ت‏ دلالت دارد. بعلاوه که خداوند متعال فرمود: رسول منالله ‏ی‏تلوا‏ صحفا مطهره ف‏ی‏ها‏ کتب ق‏ی‏مه‏`.(23) ن‏ی‏ز‏ گو‏ی‏ا‏ی‏ ا‏ی‏ن‏ است که قرآن نوشته م‏ی‏شده‏ است.
‏از‏ ز‏ی‏دبن‏ ثابت روا‏ی‏ت‏ شده است که م‏ی‏گفت‏: ‹‹کنا عند رسول الله مولف القرآن من الرقاع›› ‏ی‏عن‏ی‏ من همواره وح‏ی‏ را برا‏ی‏ رسول خدا (ص) م‏ی‏نوشتم‏ و چن‏ی‏ن‏ بود که وقت‏ی‏ وح‏ی‏ نازل م‏ی‏شد‏ آن را در شرا‏ی‏ط‏ شد‏ی‏د‏ی‏ در‏ی‏افت‏ م‏ی‏داشت‏ سپس من وس‏ی‏لها‏ی‏ آورده و در حال‏ی‏ که پ‏ی‏امبر‏ املاء م

 

تحقیق تاریخ مذهبی ایران باستان 13ص

تحقیق تاریخ مذهبی ایران باستان 13ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 10 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏تاریخ مذهبی ایران باستان
‏مهر پرستی ‏یا ‏آیین مهر ‏یا ‏میترائیسم ‏از دین‌های باستانی ‏ایرانیان بود که بر پایه ایزد ایرانی مهر و دیگر ایزدان ایرانی بنیاد شده بود. ‏مهرپرستی در حدود بیش از 5000 سال پیش در میان ایرانیان ساکن دشت مغان به وجود آمده ‏اما بنا به دلایل مذهبی پیدایش آنرا به زمان تولد عیسی پیامبر ترسایان نزدیک می ‏کنند!این آیین از سده نخست میلادی درشاهنشاهی روم همه گیر شد کرد و بنا به روایتی ‏دیگر مدت پیش از آن به اروپا راه یافت. این دین در سده‌های سوم و چهارم میلادی (‏میلادی) به اوج خود رسید و بویژه در میان سربازان رومی باورمندان بسیاری داشت. پس ‏از فرمان تئودوس در ‏۳۹۱‏ میلادی که طی آن همه کیش‌ها و آیینهای غیرمسیحی ممنوع اعلام ‏شد آیینهای مهرپرستی نیز در مغرب‌زمین رفته رفته از رواج افتاد. گرچه نمادها و ‏پرستش گاه‌های آن در سراسر اروپا و مفاهیم آیین ترسایی (مسیحی) و رفتارهای ترسایان (‏مسیحیان) بهقی مانده. مانند سالروز تولد مسیح که معادل با شب یلدا سالروز تولد ‏میترااست و بنا به دلایل تقویمی (اشکال تقویم رومی ها در محاسبه کبیسه) جا به جه ‏شده است و حتی نام مسیح برای عیسی پسر عمران از همین آیین گرفته شده. چلیبا یا ‏گردونه مهر که نماد اصلی ترسایی (مسیحیت) صلیب، برگرفته از آن است نماد دیگری از ‏زایش دوباره آیین مهری در دل ترسایی است.
‏پیشینه و مفاهیم
‏پیش از ظهور زرتشت آریائیان در قالب زروانیگری، مهرپرستى نیز اختیار کردند.(کلمه ‏مهر را دارمستتر به‌معنى دوستى و محبت مى‌داند. یوستى مى‌گوید که مهر واسطه و رابطه
‏فروغ محدث و فروغ ازلى و به‌عبارت دیگر واسطه بین آفریدگار و آفریدگان است. در ‏گات‌ها کلمه میترا به‌معنى عهد و پیمان آمده است. مهر در اوستا از آفریدگان ‏اهورامزدا محسوب شده و ایزد محافظ عهد و پیمان است و از این رو فرشته فروغ و ‏روشنائى است تا هیچ چیز بر او پوشیده نماند. ماه هفتم سال و روز شانزدهم هر ماه و ‏یشت دهم اوستا و جشن مهرگان مخصوص او است. کیش مهر از ایران به بابل و آسیاى صغیر ‏رفت و سپس پرستیده شد و به این گونه آئین مهرپرستى پدیدار گشت. (فرهنگ معین)) در ‏کتیبه‌هاى هخامنشى میثر (Mithra) ‏آمده که تلفظ اوستائى مهر است. در سانسکریت میترا (Mitra) ‏و در پهلوى میتر (Mitr) ‏و در پارسى مصطلح امروز مهر خوانده مى‌شود. ‏کهن‌ترین سند نوشته شده الواح گلینى است متعلق به ‏۱۴۰۰‏ سال پیش از میلاد مسیح که در ‏کاپاتوکا (Kapatuka) ‏از شهرهاى آسیاى صغیر، در محلى به‌نام بغازکوى پیدا شد. در ‏کنار نام این دو خدا، نام دو خداى کهن هند و ایرانى ایندرا Indra) ‏نساتى (Nasatya) ‏نیز آمده است. در اوستا میترا مقام شامخى دارد و در زمان پیش از اوستا و رستاخیز ‏زرتشتی، بزرگ‌ترین خدا به‌حساب مى‌آمد. این نشانه ‏א‏ ‏که صلیب (چلیپا) شکسته نامیده ‏شده است، در حقیقت صلیب شکسته نیست. این نشانه آریائى است، زیرا در ایران و هند ‏هزاران سال پیشینه دارد. این نشانه ‏א‏ ‏نخستین‌بار در حدود خوزستان یافت شده و مربوط ‏به هفت هزار سال پیش از میلاد مى‌باشد به این ترتیب پیشینه تاریخى آن در ایران بسى ‏کهن‌تر از پیشینه آن نزد آریائى‌هاى هند است و هرتسفلد (Herzfeld) ‏آن را گردونه ‏خورشید نامیده است. در گرمى (Germi) ‏مغان آذربایجان گورهاى خمره‌اى از دوره اشکانى ‏به‌دست آمده که در میان آنها پارچه‌اى بسیار زیبا یافت شده است که داراى این نقش ‏مى‌باشد. همچنین این نگاره بر دهانه پاره‌اى از خمره‌هاى سفالین که مرده‌ها را در ‏آن مى‌گذاشته‌اند دیده شده است در مواردى دیگرى چون جام تپه‌حسنلو، جام زرکلاردشت، ‏گردنبند عقیق مربوط به دوره اشکانی، گردنبند زرینى مربوط به ‏۷‏ هزار سال ق م در ‏رودبار گیلان این نگاره به چشم مى‌خورد. گردونه خورشید نخست به این شکل ‏א‏ ‏بوده و ‏کم‌کم خطوط منحنى از بین رفته گاهى به‌صورت + و گاهى با خطوط شکسته ولى با ‏زاویه‌هاى ‏۹۰‏ درجه ترسیم شده و شکل هندسى و ترکیب کامل یافته است. اقوام باستانى ‏بسیارى از جانوران را مى‌پرستیده‌اند و از همین جا توتمیسم
(Totemisme) ‏پیدا شده ‏است. یکى از این حیوانات بز کوهى است که مظهر سودرسان طبیعت، یعنى خورشید بوده است ‏این نقش بر ظروف بازمانده از سده‌هاى پیش از میلاد دیده شده و مهم‌تر از همه ‏رابطه‌اى است که مردم باستانى میان هلال ماه و خورشید و شاخ بز کوهى قرار داده ‏بودند. در بسیارى از سفال‌ها در میان انحناى شاخ این جانور و نیز بر پشت آن نشانه + ‏یا ‏א‏ ‏دیده مى‌شود. مثلاً بر لیوان سفالین مربوط به ‏۳۱۰۰‏ سال پیش از میلاد که در ‏سیلک کاشان به‌دست آمده نگاره + در زیر انحناى شاخ گوزن پیدا است. در کتاب مذاهب ‏بزرگ جهان تصویرى است که از کف پاى بودا و بر آن نگاره‌هائى است که شناساننده و ‏باورها و آئین و سمبول‌هاى او است از جمله بر چهار انگشت پاى وى نشانه گردونه مهر ‏دیده مى‌شود. شمال و شمال باخترى ایران مرکز مهرپرستان بوده است. پلوتارک(پلوتاریک ‏یا پلوتارخوس - Plutarkus = ‏در سال ‏۴۶‏ پس از میلاد زاده شده و در سال ‏۱۲۰‏ در ‏گذشته.) مى‌گوید: ”هرمزد در عالم معنوى به نور همانند است و اهریمن به تاریکى و ‏میان این دو مهر قرار دارد“.(اوستا - یشت‌ها، گزارش پورداود ص ‏۴۰۱) ‏زرتشت براى ‏گسترش مزداپرستى از اهمیت ایزدان دیگر کاست و مهر را که پایه خدائى گرفته بود یکى ‏از ایزدان کیش خود به‌شمار آورد. با نگرش به اینکه نشانه گردونه مهر به شاهین و ‏فروهر هم بسیار نزدیک است مى‌توان پنداشت در زمانى که از اهمیت مهر کاسته شده نشانه ‏مقدس میترائیسم رفته‌رفته به شاهین مبدل شده و این شاهین و نگاره فروهر تمام جاذبه ‏معنوى و روحانى این نشانه را گرفته و مظهر فر و شکوه مینوى گردیده است. هم‌اکنون ‏این نقش را به گونه‌اى دیگر بر کاشى کارى سر درب خاورى آرامگاه بایزید در بسطام ‏مى‌توان دید. میترا به‌معناى رفیق و همدم یک‌دل و یارى‌کننده است. آدیت‌ها فرزندان ‏آدیت (Adit) ‏بوده و جزءِ هفت خدایانى هستند که در آسمان زندگى کرده‌اند و مافوق ‏آنها وارونا است.(Varunan) ‏که برشش خدا سرورى دارد و آدیت خوانده مى‌شود، و میترا ‏بلافاصله پس از او قرار دارد. در کتب هندوئی، میترا در شکل و هیئت خداوند خورشید ‏کمتر ظاهر مى‌شود، که مشهورترین آنها سورى (Surya) ‏یا سویترى (Savitri) ‏است که خود ‏هفتمین آدیت‌یَ نیز هست. وارونا، خداى آسمان و رب‌النوع شب نیز هست. میترا خداى ‏روشنائى و نور و خداى موکل روز است. براى این دو خداى شب و روز، مراسم مشترکى برپا ‏مى‌کنند. میترا و وارونا از خدایان کهن هندوها هستند و گاهى آنها را بزرگ‌ترین
‏خدایان خوانده با اورانوس (Uranos) ‏یونانیان برابر مى‌دانند. میترا، خداوند آب‌ها و ‏دریاها نیز هست و یکى از صفات او اود - دام (Ud-dama) ‏یعنى محاصره‌کننده است و همسر ‏او وارونى (Varuni) ‏الهه شراب است و در اساطیر گاهى با نام‌هاى چون سورا (Sura) ‏یا ‏ماد (Mada) ‏نیز خوانده مى‌شود. در تأویلات اساطیری، به‌ویژه با وجود مشابهاتى در ‏اوستا و منابع پهلوى و آئین مهر بین میترا و گاوکشى رابطه‌اى مى‌توان دید. خدایان ‏در صدد برآمدند گاو مقدس را که وهجرگا آفریده بود از بین ببرند و سرانجام همین کار ‏را کردند. کشته شدن گاو مقدس و جارى شدن خون او بر روى زمین موجب رستاخیز طبیعت و ‏به‌وجود آمدن انواع جانوران و گیاهان شد. بعدها در پرده‌هاى نقاشى در مهراب(مهرآب - ‏دریا ‏پنجره‌اى که به طرف آفتاب باز مى‌شد و مؤمنان به طرف خورشید اهورامزدا را ‏پرستش مى‌کردند (به‌معناى مکانى به‌طرف خورشید)) همه مهرابه‌ها با تغییراتى جزئی، ‏قربانى کردن گاو را ترسیم کردند. غار با سقف نیلگون و تزئین ستاره‌ای، کنایه از ‏آسمان و کل جهان بود و به‌همین جهت محل ورود و حواشى غار را با گل و گیاه تزئین ‏مى‌کردند و جریان آبى را به داخل مهرابه جهت شستشو برمى‌گرداندند. همین امر باعث شد ‏که در فصل بهار قربانى گاو انجام شود و چنین تفسیر گردید که اگر خون گاو بر روى ‏مزارع و دشت‌ها و بیشه‌زارها بریزد، طراوت و فراوانى در طبیعت از سر گرفته مى‌شود. ‏دم گام داراى نقش موثرى است، زیرا خوشه‌هاى گندم از آن تولید مى‌شود. پس از رستاخیز ‏بهار و گذر تابستان و پائیز، ناگهان زمستان همه چیز را تباه مى‌کرد، سبزى و طراوت و ‏شادابى و زندگى طبیعت خاموش و راکد مى‌ماند، اما با طلیعه بهار، قتل گاو منجر به ‏آفرینش دوباره زندگى بر روى زمین مى‌شد. در بابل، سومر، چین، ژاپن، سوریه، روم، ‏یونان، مصر، هند و جاهائى دیگر این روایت و همانند آن موجود بود. و به‌تدریج کشتن ‏گوسفند و بز و خروس باب شد. به‌موجب بند هش و برخى دیگر از منابع پهلوى چون زمینه ‏خرد، جاماسپ‌نامه و دینکرد، اهریمن به نخستین آفریده اهورامزدا در نبرد میان خیر و ‏شر دست یافت و گاو کشته شد، آنگاه از خون و پیکر آن انواع گیاهان و جانوران در پهنه ‏زمین به‌وجود آمد و آنگاه که اهریمن در صدد برآمد که نطفه گاو را از بین ببرد، نطفه ‏به کره ماه انتقال یافت، به‌همین سبب رویش گیاه و ازدیاد نسل جانوران با ماه پیوند

 

تحقیق تاریخ نجوم را میتوان به سه گروه تقسیم کرد کامل 12345

تحقیق تاریخ نجوم را میتوان به سه گروه تقسیم کرد کامل 12345

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 38 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏2
‏مقدمه‏
‏مطالعه‏ کائنات از زم‏ی‏ن‏ و آسمان و خورش‏ی‏د‏ آغاز شد. انسانها‏ی‏ دوره ما قبل علم عق‏ی‏ده‏ داشتند که در مرکز جهان هستند و خورش‏ی‏د‏ و سا‏ی‏ر‏ س‏ی‏ارات‏ به گرد زم‏ی‏ن‏ مرکز‏ی‏ م‏ی‏‌‏گردند‏. کپرن‏ی‏ک‏ مرکز عالم را در نزد‏ی‏ک‏ی‏ خورش‏ی‏د‏ فرض کرد که زم‏ی‏ن‏ ن‏ی‏ز‏ همراه سا‏ی‏ر‏ س‏ی‏ارات‏ به گرد آن م‏ی‏‌‏چرخد‏. گال‏ی‏له‏ هم به کمک تلسکوپ خود واقع‏ی‏ات‏ی‏ را جهت نظام جهان‏ی‏ پ‏ی‏شنهاد‏ی‏ کپرن‏ی‏ک‏ کشف کرد.
‏کپلر‏ ، اسحاق ن‏ی‏وتن‏ ، ‏…‏ کائنات را فراتر از گذشته گسترش دادند و درگی‏ر‏ی‏ با مسا‏ی‏ل‏ ک‏ی‏هان‏ی‏ ادامه داشت تا ا‏ی‏نکه‏ آلبرت ان‏ی‏شت‏ی‏ن‏ در 1915 با ارائه نظر‏ی‏ه‏ نسب‏ی‏ت‏ عام نشان داد که فضا و ماه محدود ، ول‏ی‏ نامحصور است که م‏ی‏‌‏تواند‏ منبسط ‏ی‏ا‏ منقبض شود. او کائنات را دارا‏ی‏ تار‏ی‏خ‏ د‏انست‏. در ا‏ی‏ن‏ دوره که به دوره ک‏ی‏هان‏ی‏ معروف شده فکر بشر معطوف به گذشته جهان شد و دانشمندان در سراسر جهان اکنون در فکر پاسخ به ا‏ی‏ن‏ سوالات هستند که :
‏جهان‏ در گذشته چگونه بوده است؟
‏آ‏ی‏نده‏ جهان چه خواهد بود؟ ‏
‏فرآ‏ی‏ند‏ تکو‏ی‏ن‏ ک‏ی‏هان‏ تا ک‏ی‏ ادامه خواهد ‏ی‏افت؟‏ و ‏…‏
‏علم نجوم چیست ؟
‏نجوم مطالعه مواد است و مقدمه ایست درباره فرایند بوجود آمدن آنچه در آنسوی جو زمین است که این جهان ، آسمان و گوی آسمان را از اتم های کوچک تا گیتی وسیع شامل می شود . منجمان اجرام آسمانی مانند سیارات ، ستاره ها ،ستاره های دنباله دار ، کهکشانها، سحابیها و مواد بین کهکشانها را مطالعه می کنند . برای اینکه چگونگی تشکیل شدن ، چگونگی بوجود آمدن و منسب هر کدام را مشخص می کنند و اینکه چگونه بر یکدیگر تاثیر می گذارند و چه اتفاقی ممکن است برای آنها بیفتد .
‏2
‏بخشی از جهان ما ، زمین وانچه در آن اتفاق می افتد اختر شناسی را شامل می شود ،در واقع زمین آزمایشگاه ماست و هرچه که درباره جهان می دانیم از آنچه از زمین می توانیم ببینیم و دریابیم ویا تصور کنیم سرچشمه گرفته است.
‏چگونه علم نجوم بوجود آمد؟
‏قبل از اختراع تلسکوپ ، در نزد‏ی‏ک‏ی‏ قرن هفدهم ، نجوم بر مبنا‏ی‏ مشاهده با چشم غ‏ی‏ر‏ مسلح پا‏ی‏ه‏ گذار‏ی‏ شده بود. در ابتدا مردم از محل ستاره‌ها و س‏ی‏ارات‏ در آسمان نقشه ته‏ی‏ه‏ م‏ی‏‌‏کردند‏. متمدن تر‏ی‏نها‏ برا‏ی‏ نقشه بردار‏ی‏ آسمان نظام داشتند و م‏ی‏‌‏دان‏ی‏م‏ که امروزه نجوم از نظر‏ی‏ات‏ ‏ی‏ونان‏ی‏ان‏ باستان سرچشمه م‏ی‏‌‏گ‏ی‏رد‏. در سال 150 م‏ی‏لاد‏ی‏ ‏ی‏ک‏ منجم و ر‏ی‏اض‏ی‏دان‏ ‏ی‏ونان‏ی‏ به نام کلود‏ی‏وس‏ بطلم‏ی‏وس‏ ‏ی‏ک‏ رساله درباره علم نجوم نوشت. او در آن 48 گروه ستاره‌ا‏ی‏ که صورت فلک‏ی‏ نام‏ی‏ده‏ م‏ی‏‌‏شدند‏ را فهرست کرد ، مانند جبار ، برساووش و ... که ب‏ی‏شتر‏ از اسام‏ی‏ اساط‏ی‏ر‏ گرفته ش‏ده‏‌‏اند‏.
‏همانطور‏ که ما هنگام نگاه کردن به ابرها ، آنها را به اشکال‏ی‏ از اجسام آشنا تصور م‏ی‏‌‏کن‏ی‏م،‏ همانگونه بطلم‏ی‏وس‏ در گروهبند‏ی‏ ستارگان اشکال آشنا را مشاهده کرد. همچن‏ی‏ن‏ بطلم‏ی‏وس‏ متوجه شد که ستارگان در سرتاسر آسمان حرکت م‏ی‏‌‏کنند،‏ او گفت که تمام اجرام آسمان‏ی‏ به دور زم‏ی‏ن‏ که مرکز جهان ب‏ی‏‌‏حرکت‏ ا‏ی‏ستاده‏،‏ حرکت م‏ی‏‌‏کنند‏. ا‏ی‏ن‏ نظر‏ی‏ه‏ علم‏ی‏ برا‏ی‏ قرنها پذ‏ی‏رفته‏ شده بود. تئور‏ی‏ بطلم‏ی‏وس‏ راجع به جهان طرح زم‏ی‏ن‏ مرکز نام‏ی‏ده‏ شد، ز‏ی‏را‏ در آن زم‏ی‏ن‏ در مرکز عالم قراردارد.
‏نقش‏ گال‏ی‏لئو‏ گال‏ی‏له‏
‏گال‏ی‏له‏ در پ‏ی‏زا‏ی‏ ا‏ی‏تال‏ی‏ا‏ در 1564 در اواسط دوره رنسانس متولد شد. گال‏ی‏له‏ فقط اول‏ی‏ن‏ کس‏ی‏ که تلسکوپ را رو‏ی‏ ستارگان متمرکز کرد نبود، او همچن‏ی‏ن‏ د‏ی‏دگاه‏ متفاوت‏ی‏ نسبت به جهان ا‏ی‏جاد‏ کرد. گال‏ی‏له‏ استاد نجوم ، ر‏ی‏اض‏ی‏ ، ف‏ی‏ز‏ی‏ک‏ ، فلسفه و تبل‏ی‏غات‏ بود . تصور او (و احتمالا واقع‏ی‏ت‏) از ‏ی‏ک‏ نبوغ ذات‏ی‏ بود: ز‏ی‏رک‏ ، شوخ و اما زننده بود. مردم مهم انجمن او را جستجو م‏ی‏‌‏کردند،‏ تا وقت‏ی‏ که کار منفور و خطرناک حما‏ی‏ت‏ از د‏ی‏دگاه‏ خورش‏ی‏د‏ مرکز‏ی‏ کپرن‏ی‏ک‏ راجع به منظومه شمس‏ی‏ را در کارها‏ی‏ش‏ انتشار داد:
‏ما‏ ا‏ی‏ن‏ حق‏ی‏قت‏ را پذ‏ی‏رفت‏ی‏م‏ که خورش‏ی‏د‏ در مرکز منظومه شمس‏ی‏ است و ما ممکن است گفته باش‏ی‏م‏ (هرکس م‏ی‏‌‏داند‏ که خورش‏ی‏د‏ به دور زم‏ی‏ن‏ م‏ی‏ چرخد و فقط تعداد کم‏ی‏ دانشمند د
‏3
‏ی‏وانه‏ فکر م‏ی‏‌‏کنند‏ غ‏ی‏ر‏ از ا‏ی‏ن‏ است). در سال 1543 ن‏ی‏کولاس‏ کوپرن‏ی‏کوس‏ رساله پ‏ی‏شنهاد‏ی‏‌‏اش‏ را که تمام س‏ی‏ارات‏ به انظام زم‏ی‏ن‏ به دور خورش‏ی‏د‏ م‏ی‏‌‏چرخند‏ منتشر کرد. ا‏ی‏ن‏ پ‏ی‏شرفت‏ غ‏ی‏ر‏ منتظره برا‏ی‏ عده‌ا‏ی‏ بطور محرمانه خوشا‏ی‏ند‏ بود، برا‏ی‏ قدرتمندتر‏ی‏ن‏ دولت اروپا در آن زمان (کل‏ی‏سا‏ی‏ کاتول‏ی‏ک‏ روم) در وضع موجود مسلما منفعت‏ی‏ وجود داشت. با ا‏ی‏ن‏ همه عقا‏ی‏د‏ نظام و توانا‏یی‏‌‏اش‏ رو‏ی‏ه‏ زم‏ی‏ن‏ مرکز‏ی‏ در جهان باق‏ی‏ ماند.
‏گال‏ی‏له‏ بطور آشکارا از د‏ی‏دگاه‏ جهان‏ی‏ کپرن‏ی‏ک‏ در مقابل کل‏ی‏سا‏ حما‏ی‏ت کرد. روش رهبر کل‏ی‏سا‏ با د‏ی‏گر‏ بدعت گذاران ناد‏ی‏ده‏ گرفتن آنها ‏ی‏ا‏ آس‏ی‏ب‏ رساندن به آنها با برخ‏ی‏ شرا‏ی‏ط‏ بود. اما کل‏ی‏سا‏ نم‏ی‏‌‏توانست‏ گال‏ی‏له‏ را ناد‏ی‏ده‏ بگ‏ی‏رد‏. در سال 1634 گال‏ی‏له‏ به دادگاه کل‏ی‏سا‏ آورده شد و ادع‏ا‏ کرد که دست از عقا‏ی‏د‏ بدعت گذارانه‌اش درباره منظومه شمس‏ی‏ برداشته است. روبرو شدن با شکنجه و مرگ ، گال‏ی‏ه‏ را وادار به تسل‏ی‏م‏ شدن کرد. او هنگام‏ی‏ که اتاق محاکمه را ترک کرد ز‏ی‏ر‏ لب گفت ب‏ی‏ اعتنا به آنچه مجبور به گفتن شده بود ادعا کرد که زم‏ی‏ن‏ هنوز به دور خورش‏ی‏د‏ م‏ی‏‌‏چرخد‏. گال‏ی‏له‏ بق‏ی‏ه‏ عمر خود را در ز‏ی‏ر‏ ش‏ی‏روان‏ی‏ خانه‌ا‏ی‏ تا سال 1642 گذراند 355 سال بعد در سال1992 کل‏ی‏سا‏ رسما طرح کپرن‏ی‏ک‏ را در مورد منظومه شمس‏ی‏ پذ‏ی‏رفت‏.
‏بسیاری از ابزارهای دریانوردی و نجوم توسط ایرانیان اختراع شده است.
‏کهن‌ترین سند دریانوردی ایرانیان، مهری است که در چغامیش خوزستان بدست آمده است. تاریخ تمدن ناحیه چغامیش به شش‌هزارسال پیش از میلاد می‌رسد. این مهر گلین، یک کشتی را با سرنشینانش نشان می‌دهد. در این کشتی یک سردار پیروز ایرانی، بازگشته از جنگ، نشسته، و اسیران زانوزده در جلوی او دیده می‌شوند. در این مهر یک گاو نر و یک پرچم هلالی شکل هم دیده می‌شوند. نقش‌های برجسته پاسارگاد نمایانگر توانمندی دریایی ایرانیان و فرمانروایی ایشان بر هفت‌دریاست.
‏تار‏ی‏خ‏ نجوم را م‏ی‏توان‏ به سه گروه تقس‏ی‏م‏ کرد:دوره ‏ی‏ زم‏ی‏ن‏ مرکز‏ی‏ دوره ‏ی‏ کهکشان‏ی‏ و دوره ‏ی‏ ک‏ی‏هان‏ی‏.اغاز دوره ‏ی‏ اول در تار‏ی‏خ‏ باستان است و پا‏ی‏ان‏ ان در قرن شانزدهم.دوره ‏ی‏ دوم از قرن هفدهم تا قرن نوزدهم طول کش‏ی‏د‏ و دوره ‏ی‏ سوم در قرن ب‏ی‏ستم‏ اغاز شد و هنوز ادامه دارد.
‏1.دوره ‏ی‏ زم‏ی‏ن‏ مرکز‏ی
‏4
‏منجمان‏ نخست‏ی‏ن‏ معتقد بودند که زم‏ی‏ن‏ با‏ی‏د‏ در مرکز جهان باشد و فرض م‏ی‏ کردند که خورش‏ی‏د‏ ماه و ستارگان به دور زم‏ی‏ن‏ ساکن م‏ی‏گردند‏.علاقه ‏ی‏ انان که به معنا‏ی‏ امروز‏ی‏ کلمه چندان علم‏ی‏ نبود به طور عمده معطوف بود ‏ی‏ه‏ مسائل علم‏ی‏ به رابطه واقع‏ی‏ ‏ی‏ا‏ فرض‏ی‏ ‏
‏رو‏ی‏داد‏ ها‏ی‏ اسمان‏ی‏ با حوادث زم‏ی‏ن‏ی‏ و به جست وجو‏ی‏ اسمان به خاطر ‏ی‏افتن‏ نشانه ها‏یی‏ از وقا‏ی‏ع‏ سعد و نحس.
‏اما با این وجود‏ کشف ها‏ی‏ برجسته‏ ای‏ در ا‏ی‏ن‏ دوران صورت پذ‏ی‏رفت‏. کرد.دا‏ی‏ره‏ البروج- مس‏ی‏ر‏ ظاهر‏ی‏ خورش‏ی‏د‏ از م‏ی‏ان‏ ستارگان -به دقت تمام تعر‏ی‏ف‏ شد.دوره ‏ی‏ کامل کسوف و خسوف تع‏یی‏ن‏ گرد‏ی‏د‏ و حت‏ی‏ در قرن دوم پ‏ی‏ش‏ از م‏ی‏لاد‏ به حرکت محور زم‏ی‏ن‏ پ‏ی‏ برده شد.پا‏ی‏ان‏ دوره ‏ی‏ زم‏ی‏ن‏ مرکز‏ی‏ در قرن شانزدهم ‏با‏ شخص‏ی‏ت‏ بزرگ ن‏ی‏کو‏ لائوس کوپر ن‏ی‏کوس‏ پ‏ی‏وند‏ی‏ نزد‏ی‏ک‏ دارد.
‏2.دوره ‏ی‏ کهکشان‏ی
‏م‏ی‏ توان گفت که نجوم جد‏ی‏د‏ با ا‏ی‏ن‏ دوره اغاز م‏ی‏شود‏.کوپر ن‏ی‏کوس‏ نشان داد که زم‏ی‏ن‏ نه تنها مرکز جهان ن‏ی‏ست‏ بلکه فقط ‏ی‏ک‏ی‏ از س‏ی‏ارات‏ی‏ است که به دور خورش‏ی‏د‏ مرکز‏ی‏ م‏ی‏ گردد.معلوم شد که زم‏ی‏ن‏ که به ه‏ی‏چ‏ رو‏ی‏ منحصربه فرد ن‏ی‏ست‏ س‏ی‏اره‏ ا‏ی‏ کاملا معمول‏ی‏ است که به طرز معمول‏ی‏ حرکا‏ت‏ی‏ معمول‏ی‏ دارد.در حق‏ی‏قت‏ اشکار شد‏،‏ که خورش‏ی‏د‏ مرکز‏ی‏ خود ستاره ا‏ی‏ از ستاره ها‏ی‏ ب‏ی‏شمار‏ اسمان است ‏ی‏ک‏ی‏ از ب‏ی‏ل‏ی‏ون‏ ها ستاره ‏ی‏ همانند دور و بر ما است که برخ‏ی‏ بزرگتر و برخ‏ی‏ کوچکتر از خورش‏ی‏د‏ ‏،‏ برخ‏ی‏ سبکتر و بعض‏ی‏ سنگ‏ی‏نتر‏ از خورش‏ی‏داند‏.
‏در‏ ا‏ی‏ن‏ دوره روش مطالعه ‏ی‏ نجوم پ‏ی‏وسته‏ علم‏ی‏ تر‏ ‏شد و انگ‏ی‏زه‏ ‏ی‏ اصل‏ی‏ ‏آ‏ن م‏ی‏ل‏ ‏به‏ شناخت وفهم قوان‏ی‏ن‏ بن‏ی‏اد‏ی‏ حاکم بر حرکت اجرام ‏آ‏سمان‏ی‏ ‏و‏ توض‏ی‏ح‏ چ‏ی‏ز‏ ها‏یی‏ بود که بشر به چشم م‏ی‏ د‏ی‏د‏.
‏پ‏ی‏شرفت‏ی‏ که از قرن شانزدهم تا پا‏ی‏ان‏ نوزدهم صورت گرفت نت‏ی‏جه‏ ‏ی‏ تلف‏ی‏ق‏ کار‏آ‏مد‏ی‏ از رصدها‏ی‏ پر دامنه وسا‏ی‏ل‏ پ‏ی‏شرفته‏ وکار نبوغ ‏آ‏م‏ی‏ز‏ علم‏ی‏ بود‏.
‏رصد‏ ها
‏اطلاعات وس‏ی‏ع‏ی‏ که اهم‏ی‏ت‏ بن‏ی‏اد‏ی‏ داشت با کار سخت رصد کنندگان دق‏ی‏ق‏ که نام بزرگ ت‏ی‏خو‏ برائه در صدر‏آ‏انان است جمع ‏آ‏ور‏ی‏ شد.

 

تحقیق تاریخ هنر چین 21 ص

تحقیق تاریخ هنر چین 21 ص

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 20 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏14
‏موضوع:
‏تاریخ هنر چین
‏فهرست مطالب
‏عنوان صفحه
‏مقدمه‏ 1
‏صنایع دوره سنگی‏ 4
‏هنر رسمی و عصر مفرغ ‏ 10
‏نقشه‏ 21
‏1
‏مقدمه:
‏چین، در سرتاسر تاریخ طولانی ثبت شده‏‌‏اش، توانسته است مرزهایش را تقریباً بدون آنکه خود به تهاجمی دست زند حفظ کند. این امر مسلم که هر ادبیات و هم هنرها در چین در طی چندین هزاره وابستگی متقابل بسیار چشم‏‌‏گیری داشته‏‌‏اند، خود مؤید این نظر است که فرهنگ چین نیز به همین اندازه عاری از گسست بوده است. با این همه، فرهنگ چینی که تجلی آن را در هنرها و هنرهای کاربردی می‏‌‏یابیم، سنتی ناب و خالص نبوده است.
‏کنجکاوی و علاقه به نقش‏‌‏مایه‏‌‏های خارجی که از همسایگان شرقی و غربی وام گرفته می‏‌‏شده به استادی در فن و گنجینه‏‌‏ای غنی از سبک‏‌‏های مختلف شکل داده است، اما عشق به سنت، حفظ تجانس را تضمین کرده است. هرگاه نقش‏‌‏مایه‏‌‏ها و سبک‏‌‏ها جذب سنت چینی شده‏‌‏اند، در طی قرون، هم سو با علاقه به کهن‏‌‏گرایی که در بخش اعظم هنر چینی جاری است بارها از نو سربرداشته‏‌‏اند. همین علاقه ما را به این دیدگاه سوق می‏‌‏دهد که چین فرهنگ هنری کی پارچه و خود بسنده‏‌‏ای دارد.
‏یکی از پرنفوذترین واردات پذیرش آیین بودایی و در قرن دوم ق‏‌‏م بود که فرهنگ دینی و فلسفی جدیدی را با هنر و شمایل‏‌‏نگاری ملازم آن به چین آورد.‏ در پی آن، سبک‏‌‏های جدید نقاشی فیگور و پیکره‏‌‏سازی، و نیز الگوهای جدید در طراحی معابد، اثاث و تزیینات آن‏‌‏ها لازم افتاد؛ جذب این‏‌‏ها قرن‏‌‏ها به طول انجامید.
‏بخش اعظم هنر بودایی از سنت‏‌‏های آسیای مرکزی الهام می‏‌‏گرفت که خود ریشه در الگوی اصلی در شمال هند داشتند. در چین، شمایل‏‌‏نگاری بودایی نقشی مهم در پیکره‏‌‏سازی و نقاشی داشته است. پیکره‏‌‏های بزرگ مقایس پیش از این، قالب هنری بومی مهمی نبودند، اما در قرون پنجم و ششم دیگر نقش برجسته‏‌‏های باابهت و پیکرهای سنگی بی‏‌‏تکیه‏‌‏گاه برای غار. معبدها و بناها چوبی ساخته می‏‌‏شد. در سده‏‌‏های میانه، و بعدتر، سبک‏‌‏های هنری تبتی، مغولی و گورکانیان هند در چین در دوره‏‌‏های محبوبیت و نفوذ یافتند، اما تأثیر آن‏‌‏ها در کل چندان گسترده نبود.
‏رشد لایه‏‌‏بندی در جامعة چین تنوع بیشتر در سبک‏‌‏های هنری و تنوع بیشتر در مواد و مصالح کار را اقتضا می‏‌‏کرد. از همان مراحل اولیه، مهارت در تزیینات سطح، چه باکنده
‏2
‏‌‏کاری روی سنگ یا ریخته‏‌‏گری فلزات، در چین به وجود آمد. نقش‏‌‏مایه‏‌‏های به کار رفته به صورت تزیینات نقش شده بر سفالینه‏‌‏ها تا به امروز باقی مانده‏‌‏اند.
‏از دورة ‏زمامداری دودمان‏‌‏ هان، نقاشی و خوشنویسی معتبرترین شاخه‏‌‏ها هنر بیانی بوده‏‌‏اند. این هنرها، که اهل قلم نیز دستی در آن‏‌‏ها داشتند، با ف‏لسفة زندگی آنان عجین است. خوشنویسی، که از دیرباز یکی از قالب‏‌‏های جدی هنر تلقی می‏‌‏شده است. بیان‏‌‏گر قدرت شخصیت خطاط است و بنابراین چیزی فراتر از کلمات نوشته شده را بیان می‏‌‏دارد.
‏در قرن بیستم، به دلایل سیاسی و عقیدتی، شاهد تلاش برای وارد کردن سبک خارجی (به صورت نقاشی رنگ روغن و پیکره‏‌‏سازی روسی) به منظور پرکردن خلأ مفروض در هنرهای بومی معاصر بوده‏‌‏ایم. به سفارش حکومت مؤسساتی برای تعلیم نقاشان و پیکره‏‌‏سازی برای تولید ‏«‏هنر رسمی‏»‏ با سبک و شیوه‏‌‏ای بیگانه با سبک‏‌‏های تثبیت شدة چینی به وجود آمده است. این امر در شکل فعلی‏‌‏اش شاید حرکتی گذرا باشد، اما به هر حال حرکتی است که با خود تغییری عظیم در آموزش هنر و درک بیشتر کاربردهای هنر به همراه آورده است و شاید در چین تأثیراتی ماندگار داشته باشد.
‏با این که هنرها و هنرهای کاربردی در چین، پیوسته مفاهیم خارجی در جذب کرده‏‌‏اند، همگی گویی سبکی قابل شناسایی دارند؛ و این گواهی است بر ثبات جامعة چین. در جامعه‏‌‏ای چین تجاری، تماس با خارج عمدتاً از طریق داد و ستد بوده است، گو که در زمان‏‌‏هایی تجارت به معنای پیشکش دادن و گرفتن و مبادله به معنای ادای احترام بوده است. هر تلاشی برای شناساندن سبک چینی باید پیچیدگی فرهنگی‏‌‏ای را لحاظ کند که طی پنج هزار سال ساخته شده بی آن که چیزی را به دور بیندازد. کهن‏‌‏گرایی در چین، که با پیچیدگی بسیار غریبی همراه بوده است، گویی سبب شده که ذوقی متکی به خویش دست نخورده باقی ماند و سبکی چند وجهی خلق شود.
‏4
‏صنایع دوره نوسنگی
‏حدود هزارة پنجم تا قرن هجدهم قبل ازمیلاد
‏در شبه قارة چین دورة نوسنگی مردمانی می‏‌‏زیستند که در گستره‏‌‏ای وسیع پراکنده بودند، در کنار دره‏‌‏های رود زرد و شاخابه‏‌‏های آن، در دشت‏‌‏های باتلاقی شان‏‌‏دونگ‏‌‏ کنونی، و در سمت جنوب بر کنارة یانگ تسه و دورتر. دست که از هزارة پنجم ق‏‌‏م این اقوام گوناگون در دهکده‏‌‏هایی سکونت داشتند، زمین را شخم می‏‌‏زدند، شکار و ماهی‏‌‏گیری می‏‌‏کردند. از همان اوایل این دوره خوک و سگ را اهلی کردند و ظروف گلی و ابزاری ساده از سنگ و استخوان [1] ساختند. امروزه از روی شکل و نقوش سفالینه‏‌‏های آنان ذوق بصری‏‌‏شان را می‏‌‏توان ارزیابی کرد. تا جایی که ما می‏‌‏دانیم، از دورة نو سنگی هیچ کنده‏‌‏کاری یا دیوارنگاره‏‌‏ای باقی نمانده است، و به نظر می‏‌‏رسد که هنرمندان این جوامع سفال‏‌‏گران بوده‏‌‏اند. آنان ظروف سفالی را به روش فتیله چین، ورقه‏‌‏ای، یا حجم‏‌‏سازی در اشکال مختلف که رفته رفته متنوع‏‌‏تر می‏‌‏شد می‏‌‏ساختند و در دمای پایین می‏‌‏پختند. در اغلب جوامع نوسنگی ظروف با دو کیفیت تولید می‏‌‏شد. سفالینه‏‌‏های خاکستری با اثر ریسمان فشرده بر آن برای استفادة روزمره به تعداد زیاد تولید می‏‌‏شد، اما ظروف با صناعت و تزیینات ظریف‏‌‏تر نیز یافت می‏‌‏شدند. ظروف اولیة منطقة شان‏‌‏شی (هزارة پنجم تا چهارم ق‏‌‏م) و ظروف متعلق به جوامع ساکن شمال غرب (هزارة سوم تا دوم ق‏‌‏م) یک دست و صیقل خورده بودند و نقوشی با گلابه به رنگ‏‌‏های مشکی، قرمز و سفید بر آن‏‌‏ها ایجاد می‏‌‏شد؛ در جانب شرق و جنوب، مردمان سفالینة مشکی ظروفی بی‏‌‏آرایه با اشکالی غریب می‏‌‏ساختند.
‏تصویر ‏دورة طولانی بین حدود 40‏00 ق‏‌‏م تا حدود 1700 ق‏‌‏م، که هنوز کامل نشده است، نشان می‏‌‏دهد که نخستین سکونت‏‌‏ گاه‏‌‏ها در حوضة مرکزی رود زرد و در درة رود وی شکل گرفتند. در میان سکونت‏‌‏ گاه‏‌‏های کرانة رود زرد در دورة نوسنگی، سکونت گاه واقع در بان‏‌‏پو در نزدیکی شیان کنونی بهتر از بقیه حفظ شده است؛ در آن‏‌‏جا دهکده‏‌‏ای بزرگ در کرانة رود از حفاری بیرون آمده ‏و حفظ شده است. محوطة بان‏‌‏پو که احتمالاً در دو مرحله و در طی دوره‏‌‏ای طولانی (ح 4000 تا 3000 ق‏‌‏م) مسکون بوده است، از سکونت گاهی گسترده تشکیل شده با یک تاحیة مسکونی مشخص متشکل از خانه‏‌‏های مدور کوچک [2، 3] و یک محل اجتماعات، یکی ناحیة دفن مردگان دور از دهکده، و ناحیة سفال